Vísir - 21.01.1975, Síða 2

2
Vlsir. Þriöjudagur 21. ianúar 1975.
dsasm:
Hvaö færöu þér I morgunmat?
Páll Þóröarson, nemi: — Bara
mjólk og ekkert meö. Það er hægt
að fá mjólk og snúð í skólanum,en
ég kaupi það yfirleitt ekki.
Rafn Sigurösson, nemi: — Ég fæ
mér eina brauðsneið með smjöri
oe kannski hangikjöti. Yfirleitt fæ
ég mér franskbrauð en stundum
rúgbrauð. Með þessu fæ ég mér
yfirleitt djúsglas, þar sem ég
drekk ekki mjólk. Ég á heima
stutt frá skólanum svo ég fer
heim i fríminútunum og fæ mér
kaffi.
Guörún Bergmann, nemi: — Ég
fæ mér ristað brauð og mjólk eða
kakó. Stundum fæ ég mér lika
ekkert. 1 hádeginu fáum við vin-
konurnar okkur heilt fransk-
brauð, ristum það á lengdina og
setjum salat á milli.
Sigriöur Asmundsdóttir, nemi: —
Ég fæ mér kornfleks og mjólk eða
ristað brauð eða bara það sem til
er. Ég narta i epli eða samloku I
skólanum.
Kristin Aöalsteinsdóttir, nemi: —
Fyrst ét ég allra handa fjörefni,
siðan ristað brauð, jafnvel súpu,
graut eða eitthvað annað, sem til
er. Þá er ég södd þegar ég legg af
stað I skólann og alveg fram til
klukkan 12, þegar garnirnar fara
að gaula á ný.
Ómar Kristmundsson, nemi: —
Ég fékk mér rúgbrauð með
smjöri i morgun ásamt köldu
kókómalti. Stundum fæ ég mér
lika franskbrauð með osti, sem þá
dugir fram til klukkan hálftiu. Þá
næli ég mér i appelsín og prins
póló I skólanum.
Er krókur betri
Erlendur Erlendsson hringdi:
„Símakerfið hefur leikið mig
heldur illa nú i morgun (20. 1.)
Ég þurfti nauðsynlega að ná i
ákveðið simanúmer i Hafnar-
firði og hringdi þvi þangað.
þessu og hringdi i biianadeild
simans.
Var mér sagt, að þetta
númer i Firðinum, ásamt fleir-
um, hefði farið úr sambandi
vegna bilunar.
SKOÐANIRNAR KOMN-
AR.EN NÖFNIN VANTAR
Samtals hef ég liklega hringt
15 sinnum. 1 hvert einasta skipti
var svarað, en aldrei i númer-
inu, sem ég var að hringja i, og
aldrei i sama númeri. Að sjálf-
sögðu gætti ég þess vel og vand-
lega að velja alltaf rétt númer.
Að lokum gafst ég upp á
Ég hefði nú haldið, að ef sima-
númer fara úr sambandi vegna
bilunar, þá eigi önnur númer
ekki að svara i staðinn. Svo var
þó núna, og að sjálfsögðu fæ ég
að borga brúsann, þvi þegar
manni er svarað, telst skref á
reikninginn . Þetta á ég bágt
með að sætta mig við”.
Lesendur viröast sumir ótrú-
lega tregir aö láta uppi nöfn sin,
um leiö og þeir láta I ljós ’skoö-
anir slnar.
Hjá okkur liggja t.d. tvö ágæt-
is bréf, sem nöfn vantar undir.
Annaö er frá „þremur vinnufé-
lögum”, og hitt er undirskrifaö
af „J.S. og H”. Ef bréfritardr
æskja þess aö erindi þeirra
veröi birt, verða þeir aö hafa
samband viö blaöiö og láta nöfn
sin i ljós.
Aö sjálfsögöu gildir þetta um
alla þá sem rita á þessa siöu les-
endanna — nöfn veröa aö fylgja
bréfum, ásamt heimilisfangi og
simanúmeri.
Lúsast
ófram
W
a
vinstri
akrein
„Bilstjóri” hringdi:
„Það fer i taugarnar á mér,
að sjá alla þessa stóru og hæg-
fara flutningabila á vinstri ak-
reinum gatna sem hafa tvær
akreinar i hvora átt.
Á hverjum einasta degi
lendi ég I þvi að aka I langri
röð á eftir stórum flutningabil,
sem heldur sig kirfilega á
vinstri akrein. Röðin myndast
fyrir aftan hann, af þvi að ein-
hver álika hægfara er á þeirri
hægri.
Það er ekki mikið út á það
að setja, að menn fari hægt á
hægri akrein, en ófyrirgefan-
legt, þegar slikt er stundað á
þeirri vinstri. Sérstaklega, að
atvinnubilstjórar með meira-
próf skuli vera þar að verki.
Ekki veit ég hvað þeir sjá
sér til þæginda við að aka hægt
á vinstri akrein, þegar þeir
vita, að sú hægri en ætluð fyrir
slikt.
Reyndar er öllum ófyrirgef-
anlegt, að lúsast áfram á
vinstri akrein. Sú akrein er til
að komast fram úr og hraðar
ef menn vilja.
Raunar er kominn timi til,
að Islendingar fari að læra til
hvers tvær akreinar eru hafð-
ar á götum, og hvernig á að
nota þær.
Það er aðdáanlegt að sjá
hvernig þetta kerfi gengur
snurðulaust úti i Bretlandi.
Þar eru upp i þrjár akreinar i
hvora átt. A einni aka flutn-
ingabilar og þeir aðrir sem
þurfa að aka hægt. A þeirri
næstu aka bilar hraðar, og á
þeirri þriðju er mesti hraðinn.
Ef það kemur til, að einhver
þarf að hægja ferðina af ein-
hverjum ástæðum, þá færir
hann sig umsvifalaust inn á
næstu akrein til að verða ekki
til trafala.
Stundum getur verið óþol-
andi að aka hérna I umferð-
inni og sjá bila skreiðast á-
fram á vinstri akrein, en allir
á fullri ferð á þeirri hægri. Þá
er búið að snúa kerfinu gjör-
samlega við”.
kelda?
en
Friðrik Þorvaldsson skrifar:
I Visi 14. jan. er bréf frá
lesanda, sem telur brú af
Seleyri i Borgarnes hinn
mesta óþarfa og eyðslu á fé.
Svigurmæli hans I garð
H.E.S. samgönguráð-
herra og annarra Borgnes-
inga eru forkastanleg, en vita
mætti S.N., að fleiri munu
nota þessa þörfu samgöngubót
en þeir og spara sér þannig
tima, ferðafé og farartæki.
Ég veit, að þegar bréfritari
talar um eyðslu.þá á hann við
það, að framkvæmdin verði of
dýr miðað við eitthvað og eitt-
hvaö. En ég hefi heyrt talað
um I fullri alvöru, að vegagerð
væri eyðsla á rikisfé. Vegna
þess hugsunarháttar erum við
nú að byrja á að leggja vegi
um landið. Þetta er afleiðing
þess lágkúruskapar að espa
skattgreiðendur gegn sjálf-
sögðum álögum, eins og þeir
væru litilsigldir menn. Liklega
gæti einhver orðið doktor af
þvl að reikna, hve miklu væri
ódýrara að lifa i landinu nú, ef
það væri með vegum, eins og
orðið er fyrir löngu hjá öðrum
þjóðum. Einnig er það um-
hugsunarefni um leið, þegar
verðbólga hér er borin saman
við aðrar þjóðir, að nú verjum
við stórfé i framkvæmdir, sem
þær hafa áður gert og njóta
góðs af.
Hjá okkur hefir margt farizt
fyrir. Malarvegasjónarmið og
hræðslan við skattana .hafa
firrt vegayfirvöld fjármagni.
Samt er hér þó vegakerfi fyrir
svo furðugott, að engu er fyrir
að þakka nema afburða
starfskröftum vegamálanna,
æðri sem lægri.
Það var beinlfnis sneypulegt
fyrir mig að sjá vegagerðar-
tilraunir Sverris Runólfsson-
ar, þar sem verið var að
dunda með úreltar vélatítlur.
Ég hafði sem sé séð 1968 i
Þýzkalandi, hvernig vélasam-
fella lagði veg i héraðinu Alt
Heidelberg. Á árunum ’69 og
’71 sá ég einnig samvirkni
vegagerðarvéla i Kanada og
U.S.A., svo að heimspeki
eymdarinnar varð mér ljósari
en ella.
Ég held að það sé rétt stefna
að leggja hraðbrautir, þar
sem aðstaða er sérstaklega
góð, þótt bréfritari spyrji,
hvers vegna sé verið að gera
varanlegan vegarspotta i
Borgarfirði. Erfiðir millikafl-
ar mega biða betri tlma. Með
þvi móti lengjast ökufærir
vegir.
Tæplega 2 km hraðbraut af
Seleyri i norðanvert Borgar-
nes er snilldarbragð I sparnaði
og fyrirhyggju og óþarft að
láta 400 m langa brú vaxa sér i
augum. Við höfum lifað við þá
kenningu að betri sé krókur en
kelda, sem var rétt meðan
keldan var ekki tilhæfð. Að
hætti annarra þjóða hlýtur
þetta að breytast. Englend-
ingar eru nú að brúa Humber
og hafa sett nýja stórbrú á
Firth of Forth. Bandarikja-
menn hafa sett tæplega 40 km
brú skammt frá New Orleans
og svo langa brú yfir Chessa-
peakefjörð, að hún myndi ná
langleiðina upp i Borgarnes
frá Rvk., ef hún væri hingað
komin. Þjóðverjar eru að
spenna stórbrú (viaduct) milli
fjallgarða til að raska ekki
lifnaðarháttum dalbúanna. í
japönsku timariti er sagt frá
þvi, að i nóv. ’73 hafi þar I
landi verið tekin i notkun
lengsta brú i Asiu og um mitt
yfirstandandi ár verði 3 stór-
brýr tilbúnar, ein þeirra er
lengsta hengibrú i heimi.
Samtimis þessu er byrjað á 9
brúm og er engin þeirra styttri
en um 1100 metrar.
Þannig stytta framsýnir
menn vegalengdir. Bréfritari
VIsis ætti aldrei framar að
minnast á 400 m brúarstubb á
sama hátt og hann gerði. Ann-
ars talar það sinu máli, að
verð á km i brú miðað við
ölvesárós yfði rúmlega 600
millj. kr„ svo að þeir menn
sem eiga eftir að lifa og starfa
1 þessu landi mega fara að
hugsa sig um.”
Nómer-
ið
bilað,
en þá
svaraði
bara
nœsta
númer
Krónurnar skiptu ört um eigendur, meðan Erlendur Erlendsson
hringdi og hringdi, en fékk svar ails staðar annars staöar en I rétta
númerinu. Ljósm.: Bj. Bj.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ