Vísir - 12.11.1975, Blaðsíða 10

10
Miðvikudagur 12. nóvember 1975. VISIR
Þessi stoppaði þannig á Hverfisgötunni. að tvöföld röð bila komst
ekki framhjá. Við það að einfalda röðina urðu mikil flaui og tafir.
I.jósmyndir Jim.
Hviti billinn lengst til vinstri beið sem fastast, þannig að umferð fyrir aftan hann stöðvaðist algjörlega.
lJessi gerði sér litið fyrir og lagði bilnum fyrir aftan aðra sem voru i bilastæði, meðan hann skrapp frá.
Bílstjórar
eru bílstjór-
um verstlr...
I raun er það ömur-
leg staðreynd, að bil-
arnir komast ekki
áfram fyrir bilstjórun-
um. En svona er það. Á
degi hverjum valda fá-
ir ökumenn öllum hin-
um fjöldanum vand-
ræðum og tefja þá.
Þetta eru bilstjórarnir
sem eru svo háðir bil-
unum sinum, að hvert
sem þeir fara, verða
þeir að koma bilnum
sinum sem næst staðn-
Algeng sjón i miðbænum. Billinn fyrir framan Broncoinn stendur
næstum þvi hálfur út á götuna. Stórir bilar eiga I erfiðleikum með að
komast framhjá. Jeppinn á i mun meiri erfiðleikum með að komast
út úr bilastæðinu.
I
Þegar við sáum þennan bil fyrst
þarna uppi á gangstétt, fyrir
framan brunahana, bjuggumst
við ekki við að hann stæði þarna
lengi. Bilstjórinn kom von bráð-
ar, henti einhverju inn i bilinn,
og gekk burt. 25 minútum siðar
ókum við aftur framhjá, og þá
stóð bíllinn enn uppi á gang-
stéttinni. Barnavagn heföi ekki
komist þarna framhjá.
svo stórvægilegar. En margt
smátt geriir eitt stórt. Bill sem
þarf að aka i miðbænum, er
margfalt lengur að komast jafn-
langa vegalengd og á breiðari
og greiðfærari götum.
Auðvitað er það bilastæða-
skorturinn sem veldur þessu.
um.
Visismenn fóru „rúnt” um
bæinn á mánudag, i rúman
klukkutima. Hvert sem litið
var, mátti sjá bila, sem var svo
illa lagt, ýmist löglega eða ólög-
lega, að þeir ollu töfum. Sumir
stöðvuðu bila sina i einhverjum
tilgangi, án þess að fara út úr
þeim, en uppgötvuðu ekki, að
fyrir aftan þá safnaðist oft á tið-
um löng bilaröð.
Þessar tafir eru kannski ekki
Nci, þetta er ekki bill á ferð eftir annarri akreininni i Austurstræt-
inu. Ilann stóð þarna bilstj.óralaus dágóða stund. Þeir sem ætluðu
áfram Pósthússtrætið urðu aö vikja fyrir umferðinni við hiiðina á
sér, þar til þeir gátu skotist fram úr.
Þarna á horni Hverfisgötu og Klapparstigs er óiöglegt að leggja.
Þessi stóð þar samt, og olli þeim sem beygðu upp Klapparstiginn
nokkrum töfum.
Bilastæði eru allt of fá i mið-
bænum. Eða mætti kannski
snúa þessu viö, og segja að allt
of margir bilar séu þar?
Fyrir bragðið nota menn
hvern auðan blett sem gefst
fyrir bilastæði. Helst virðast
menn alltaf vilja geta lagt biln-
um sinum beint fyrir framan
þann stað sem þeir eru á leið til.
Sumir gera það, hvort sem bila-
stæði er þar að finna eða ekki.
Þannig skapast vandræðin i
umferðinni. Bilar standa hálfir
út á akreinar, þannig að enginn
kemst framhjá. Bilum er lagt á
hom, þannig að aðrir komast
varla framhjá. Bilum er lagt
upp á gangstéttir, þannig að
gangandi vegfarendur þurfa að
ganga á götunni.
Bilstjórar stöðva bila úti á
akreinum, án þess að taka
nokkurt tillit til þeirra sem fyrir
aftan eru. Bilstjórar leggja bil-
um sinum þar sem biðstöðvar
strætisvagna eru. Fyrir bragðið
trufla þeir hundruð manna á
ferð sinni.
Bflstjórar eru bilstjórum
verstír. En þeir mættu fara að
taka meira tillithver til annars.
Það sem er einum til þæginda,
getur verið tiu öðrum til óþæg-
inda.
— ÓH