Lesbók Morgunblaðsins - 14.02.1926, Síða 4

4
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS.
Í4. febr. ’26.
BOVRIL VEITIR ÞJER DUQ OG
5* TEASPOOttfJ
*®UNC WM’íP
ÞREK OG EYÐIR ALLRI
ÞREYTU,
BOVRIL
DREKTU BOVRIL VIÐ VINNU
TINA, ÞVÍ BOVRIL HELDUR
BOVRIL LIMITED
LONDON
ÞJER STARÍSHÆFUM.
Fyrir gamalt fólk, sem þjáist af svefnleysi, er þessi
hjartastyrkjandi og heilsusamlegi drykkur mjög
ákjósanlegur.
Notaðu aðeins % teskeið í einn bolla af heitu vatni og þá
fœrðu samstundis óviðjafnanlegan, nærandi drykk.
Heildverslun Ásgeirs Sigurðssonar, sími
Auk þess að sýna allar and-
legar og verklegar framkvæmdir
þjóðarinnar á þessu tímabili,
verðum vjer sjerstaklega að
minnast þessara fögru þrepa, er
þjóðin hefir stígið upp, til gagns
fyrir gjörvalt mannkynið; þrep,
sem liggja að tindi menningar-
innar.
Fyrst yrði nú þjóðin að geta
sýnt það í breytni sinni, að hún
kæmi úr þeim skóla, sem lög-
gjafarvaldið veitti með stofnun
sinni. Þá væri ekkert óðs manns
æði, þótt farið væri fram á, að
reistur yrði nókkurs konar sig-
urbogi, til minningar um Alþing
hið forna og sÖgumennina, sigur-
bogi, er standa ætti á einhverj-
um gatnamótum, reistur í al-ís-
lenskum stíl, og höggnir væru
i mikilfenglegustu viðburðirnir
úr þjóðlífinu, eins og þegar
kristni er tekin í lög árið þús-
und, og af Þorgeiri Ljósvetninga-
goða, er hann ávarpar lýðinn.
Ef hægt væri svo að vígja ís-
lc-nskt þjóðleikhús árið 1930 íneð
nýu, íslensku leikriti. sem eitt-
hvert listagildi hefði, yrði það
clálít'iíl þakklætisvottur lianda
bókmentum þeim, sem þróast
hafa i landinu.
Til minningar um vínbannið,
þótt stutt stæði, ættu templarar
að geta fundið upp á einhverju,
því það er þess fullkomlega verð
ugt, að á það sje minst.
Svo kemur að því að minnast
þess fótspors, sem kastar af sjer
mestum ljómanum.
Getur nokkuð va'kið aðdáun
manna meir en stórvirki Leifs
Eiríkssonar og manna hans, Ei-
ríks rauða og Þorfinns karlsefn-
is, forfeðra vorra, er aliir voru
miklir í verki og miklir í lund.
Það eru margir sem hafa vilj-
að vjefengja sannleika þeirra
sagna, að Leifur hafi fundið Ame
ríku, sjerstaklega þeir, sem vilja
unna Columbusi einum lieiðurs-
ins, og segja þeir, að það væri
barnaskapur einn að halda, að
íslendingar hefðu getað náð til
Ameríku á öðrum eins smákæn-
um og þeir höfðu vfir að ráða.
Vjer höfum . aldrei rengt sann-
leikann í því efni; en vjer liöfum
gert alt of lítið til að halda hon-
um fram. Veröldin er nú þannig,
að vilji maður hafa sinn hlut'a af
gæðum heimsins, þá verður mað-
ur að vera til taks, þegar skift-
ingin fer fram, því gæðin eru
svo lítil og mennirnir svo marg-
ir, að ekki getur orðið nóg handa
öllum; þess vegna verður maður
að bera sig eftir því, sem hægt
er að fá; annars verður maður
vissulega skilinn eftir.
Þangað til nú fyrir skemstu
liefir ekki mikið borið á fundi
Vínlands og Leifi Eiríkssyni; út-
lendingar hafa skoðað það mest-
megnis sem fagurt æfintýri. En
nú er viðurkenning þess að ryðja
sjer til rúms; hún er bókstaflega
að vinna undir sig allan heim-
inn. pað er ekki einungis búið
að færa fullar sönnur á, að Leifur
hafi verið fyrsti liríti maður, sem
leit Ameríku, heldur að það hafi
líka verið honum að þakka, að
Columbusi datt nokkurntíma í
hug að leita að Indium í vestur-
átt.
Því til sönnunar er brjef frá
Columbusi sjálfum, þar sem hann
segist hafa komið til Islands í
febrúarmán. árið 1477, þá voru
liðin 130 ár síðan seinasta Vín-
landsferðin sem sögur fara af hjá
íslendingum var farin, og í sam-
ræðum sínum við sögufróða ís-
lendinga gat aldrei farið hjá því
að hann hafi heyrt um ferðir
íslendinga, og óskiljanlget væri
ef hinn mikli sæfarj hefir látið
þær sagnir eins og vind um eyrun
þjóta. Nei! Þvert á móti hefir
hann fært sjer þær sagnir vel í
nyt. Hver er sjálfum sjer næstur
og honum er varla hallinælandi
fyrir, þótt hann hafi ekki skýrt
fjöldanum frá, hvaðan hugmyndín
var runnin.
Nú er Leifur hepni talinn sá,
sem á heiðurinn skilinn, og Ame-
ríkumenn hafa reist líkneskjur
til minningar þar um í flestum
stærstu borgum þar í landi, og
meira að segja núna í sumar
skírðu þeir helstu gatnamótin í
stærstu borg heimsins, Newyork,
einmitt eftir Leifi Eiríkssyni.
Viðurkenningin á Leifi og fundi
Vínlands, er að rniklu eða öllu
leyti að þakka Norðmönnum, þeir
liafa barist fyrir þessu með oddi
og egg; sumar þessara áður
nefndra líkneskja bera líka keini
af þ'eim, þ'ár sem þ'ær s’umár eru