Lesbók Morgunblaðsins - 11.04.1926, Qupperneq 4

4
ÍÆSBÓK MORGUNBLAÐSINS
11. apríl »26.
Frá jarðarför Louisu
á pálma-
Likfylgdin fer yfir hallargarð Amalíuborgar.
honum á varir, þetta sama sem
kom BÍmanum til að svara. Hann
æfði sig dag eftir dag og ráðfærði
sig við vinnumanninn sem einu
sinni hafði talað í síma á Isafirði
og tekist ágætlega.
Síminn var fullgerður og tilbú-
inn til afnota. Hiaðið á Yxnalæk
var troðfult af hestum og stjettin
þjettskipuð fólki eins og í brúð
kaupi eða erfisdrykkju. Hálf sveit-
in var komin til að prófa »tólið«,
— því nafni var siminn kallaður
manna á milli í Moldár3veit,
nema hvað einstaka lærðir menn
sem verið höfðu í kaupstað köll-
uðu hann »apparat*. Guðbrand-
ur hafði búist við að ráðherrann
kæmi og vígði tólið, en við nán-
ari athugun komst hann að þeirri
niðurstöðu, að hann mundi gera
það frá hinutn endanum til þess
að spara landssjóði ferðakostnað.
Ilann mundi ávarpa Guðbrand
símastjóra nokkrum velvöidum
orðum og bjóða hann velkominn
í þjónustu landsins. Vitanlega
hafði Guðbrandur farið í spariföt-
in og látið mála símastofuna, —
hvað vissi hann nema hægt væri
að sjá gegnum símann.
Stöðin á Yxnalæk átti að vera
opin tvo tírna á dag, kl. 10—11
og 4—5. Og kl. 10 byrjaði tólið
að hringja áu þess að nokkur
kæmi við það. »Ráðherrann!«
sagði Guðbrandur hátíðlega, gekk
að tólinu og hneigði sig djúpt
en söfnuðurinn horfði hugfanginn
á. »Halló, Yxoalækur hjer! Ha .
. . er jeg ekki inni? Jú vist er
jeg inni, yðar hágöfgi, jeg held í
tólið og tólið er inni, inni í stofu
eins og þjer vitið. — Ha, klukk-
an ekki 10 Jú, blessaðir verið
þjer, hún var að slá. — Ha, er
hún vitlaus? Nei, illa trúi jeg því,
að bæði baðstofuklukkan og klukk-
an mín og hans Jónsa sjeu vit-
lausar. — Fljótari en símaklukk-
an? — Jeg hefi enga simaklukku.
— Þegi jeg? Þakka yður fyrir,
sjálfsagt*.
Guðbrandur gekk frá símanum.
»Mikið var ráðherrann óðamála
og yfirtak var hann’skrækur. En
ekki eru þeir altaf kurteisir höfð-
ingjarnir. Hann skipaði mjer að
þegja og loka símanum. Jeg skil
nú ekki í hvernig á að loka því
sem ekki hefir verið opnað. En
sama er mjer. Jeg skal ekki láta
þá fá ástæðu tii að skipa mjer
að þegja.
Nú leið nokkur stund og svo
var hringt. Það var greinileg
Yxnalækjarhringing: stutt, löng,
löng, stutt. Þetta ákall var endur-
tekið i sifellu.
»Jeg tek ykkur öll til vitnis
að því að mjer hefir verið skip-
að að þegja og loka simanum,*
sagði Guðbrandur með alvörusvip,
»Og það er opinber tilkynning,
sem ráðherrann sjálfur hefir gefið
út. Jeg hefi ekki eftir öðru að
fara«. Og hann snerti ekki á
tólinu; honum fanst það beinlínis
geigvænlegt, og datt í hug hvern-
ig menn notuðu rafmagnið til að
drepa menn með í Ameríku. Hon-
um fanst tólið vera nokkurs kon-
ar tundurdufl, sem mundi springa
þá og þegar og þeyta bænum
með öllu dauðu og lifandi, í smá-
flyksrm suður fyrir túngarð. En
altaf hringdi það, ákafar og ákaf.