Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1926, Qupperneq 6

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
25. apríl ’26.
Snmardagnrinn fyrsti.
Eftir Úlf.
Sólin skein svo björt og lilý,
eins og um hásumar væri. Uppi
í fjallshlíðinni niðaði leysmgai>-
lækur um hverja laut. Skaflar
voru eftir í dýpstu giljunum, og
uppi í klettabeltunum, uppundir
fjallsbrún. Annars auð jörð — og
fjeð frjálslegt og sællegt, komið
út um alt, og bændurnir í sveit-
inni voru farnir að hugsa til vor-
vinnu um sumarmál. Og ekki dró
það úr þeim kjarkinn, er sumar-
dagurinn fyrsti rann, heiður og
hlj'r, njeð brísheita fjallagoluna
úm dagmálaleytið.
Enn var leysingin í algleymingi.
Ain í dalnum valt fram kolmó-
rauð og niður hennar blandaðist
við klið leysingjalækjanna í hlíð-
unum beggja vegna. Leysingin
ómaði fyrir eyrum manns í morg-
unsólinni, eins og samstiltur lof-
söngur til lífsins og vorsins.
Uppi í Beitarhúsamónum, fyrír
ofan Stekkjarhjalla, var komin
nál. Þar sást við hvert fótmál
iðgrænn gróandi, innanum sinu og
lyng. Þar var kvikt, þar var líf
þó lítið bæri á því enn.
— Ha, ha, hjer er jeg, sagði
Snarrótin. Nýju blöðin grænu,
gægðust alstaðar upp úr sinu-
brúsknum. Þau voru orðin hálf
fingurhæð, þau lengstu.
; Skamt þaðan voru nokk-
ur vingulblöð komin upp úr. Þaa
ljetu ekki eins mikið yfir sjer.
— Hver ert þii?, spurði Ving-
ullinn, sem ert svo snemma á ferð-
inni; jeg hjelt að jeg væri fyrst-
ur, jeg ætlaði satt að segja ekki
að voga að láta á mjer bæra
svo snennna.
— Jeg er búin að vera hjer
lengi, svaraði Snarrótin, eins og
á mjer sjer. Eða hvað er fólkið
að hugsa; orðið alautt og þessi
líka steikjandl hiti.
— 0, — hann getur átt eftir
að kólna, sagði Vingullinn, jeg
gerði það rjett svona hinsegin,
að gá til veðurs, ekki vegna þess,
að jeg búist við framlialdi af þess-
ari blessaðri blíðu.
— Framhaldi! Hver er að tala
um það, sagði Snarrótin, og belgdi
sig alla út, svo þúfuhnjótan varð
ennþá líkari grændröfnóttu ígul-
keri, en nokkru sinni áður. Hver
er að tala um það. Jeg á ekki við
þessa pappíssbúka, sem þola ekki
hið minsta áfelli, og koma skæld-
ir og bjagaðir, ef ekki steindauð-
ir, undan. nokkrum frostnóttum.
Jeg segi það alveg satt, jeg veit
ekki hvað slíkt hyski er að gera
hjer í hlíðinni; því væri nær að
fara af landi burt — eða þá liýr-
ast heima undir bæjarvegg.
— Hvaða mas er nú þetta,
sagði einhver uppi á ofurlitlum
þúfnakolli, þarna rjett hjá. Það
var Smjörlaufið.
— Hana nú; ert þú nú raknað-
ur úr rotinu kunningi, sagði
Snarrótin.
— Jú, það er eins og kominn
sje tími til þess, eftir því, sem
mjer sýnist, jeg hjelt það væn
ekki komið fram yfir sumarmál,
en jeg er víst vuglaður í daga-
talinu. Jeg sje ekki betur, eu
þarna sje komið Lambablómið.
Rjúpnalauíið að fara úr vetrar-
fötunum og Sveifgrasið að gægj-
ast upp úr sinunni hjerna rjett
hjá mjer.
— Jeg er búin að vera hjer
lengi, sagði Snarrótin. En í dag
er sumardagurinn fyrsti, ef þig
langar til að vita vissu þína, slæp-
ingurinn þinn.
Þeim var nefnilega ekki sjer-
lega vel til vina, Smjörlaufinu
og Snarrótinni; vildi hvorugt
láta sinn hlut. Rostinn var þó
öllu meiri í Snarrótinni. petta er
mesta hryssingsjurt Snavrótin, og
lætur ekki bilbug á sjer finna
fyrri en í fulla hnefana. En það
sem þeim bar mest á milli alla tíð,
Smjörlaufinu og Snarrótinni, var
út af ættunum. Smjörlaufið vav
nefnilega ákaflega ættrækið, og
hafði gaman af því, að tala um
frændur sína — einkum Gulvíð-
irinn, sem væri stórt trje. Niðri
í árhólmanum var Gulvíðisrunni,
svo Smjörlaufið átti hægt með að
benda Snavrótinni og öðrum ná-
grönnum sínum á það, að svona
væri hann nú mikill fyrir sjer,
þessi frændi sinn — já, þessi líka
náfrændi sinn, sagði Smjörlaufið
og ypti blöðunum upp úr rjúpna-
laufinu.
—’ 0 — þjer er ekki nema
skömm að því, sagði Snarrótin þá,
að þú skulir eiga náfrændur, sem
eru trje, þú, sem aldrei stendur
út úr hnefa. — Enginn getur
fundið þig, nema sauðskepn-
an, innan um lyngið og mosapn.
— Nei. Þá er betra að vera eins
og jeg, sagði Snarrótin — vera
sjálfstæð, liafa sína þúfu út af
fvrir sig, sem maður hefir búið
til sjálfur.
— En þú átt enga ætt, sagði
Smjörlaufið — enga sem vei't er
um að tala. Þó þú sjert æði frænd-
mörg, þá er þetta ekki nema hvað
öðru líkt. Þarna er nú t. d. Ving-
ullinn, frændi þinn. Ertu lireyk-
in af honum.
Snarrótin fór út í aðra sálma.
i — Mjer er sagt, sagði Snar-
rótin, að í útlöndum eigi jeg
fræudur þ. e. a. s. ekki náskylda,
cn þó samt nokkuð skylda mjcr,
Efualang Reykjavíknr
Laugaveg 32 B. — Súni 1300. — Símnefni: Efnalaug.
Hreinsar með nýtísku áhöldum og aðferðum allan óhreinan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt, og breytir um lit eftir óskum.
Eykur þægindi! Sparar fje!
Vigfks finðbrandsson
kleeðskeri. Aðaiatraeti 8'
ivelt byrgur af fata. og frakkaefnum.Altaf ný efni með hv'ftrri ferð,
AV. SaumMtofunni er loka6 kl. 4 o. m. ollo laugordaga.