Lesbók Morgunblaðsins - 09.05.1926, Page 7

9. mai ’26.
7
Silkolin.
Munið eftír að biðja
kaupmann yðar um hina
alþektu „Silkolin“ ofn-
sveru. Engifl ofnsverta
jafnast á við hana að gað-
um!
Anör. J. Ðertelsen.
Simi 884. Austurstrcti 17
■utfiPtnri wrtnrt www wfiww n wrmw rtii riwr
JOT3CnjUT5wtIljUfOlji3i3nijiyuuCii12uT3lJ
Pólflugið og kvikmyndirnar.
Burtför Amundsens frá
Svalbarða á að kvikmynda
og sýna í New Ýork, viku
eftir að hann leggur á stað.
Það stendur mikið til fyrir
kvikmyndatökumönnum ýmsum, í
sambandi við pólflug þau, er nú
‘standa fyrir dyrum. Mörg kvik-
myndafjelögin vilja, svo sem gef-
Ur að skilja, ná í myndir af flu«?-
inu, og það sem fyrst. Mest mun
athyglin beinast að Amundsen og
loftskipi hans, „Norge.“
Sænsk-amerískur kvikmynda-
tökumaður, Rey Fernström, hefir
sýnt af sjer mesta rögg allra
starfsfjelaga hans, enn sem komið
er, þegar um pólflugið er að ræða.
Hann ætlar sjer hvorki meira nje
minna en að láta sýna í New
York kvikmynd af burtför Amund
sens frá Svalharða og flugið inn
yfir ísinn, viku eftir að Amund-
sen leggur á stað.
\ Hann hefir, eða fjelag það, er
hann vinnur fyrir, ‘keypt flugvjsl.
'Ætlar hann að kvikmynda skip
Amundsens úr henni og fylgja
honum í loftskipi hans, svo langt
norður yfir ísinn, sem auðið er.Síð
an snýr hún við, flýgur suður með
strönd Noregs, alt að Mandal,
þaðan yfir til Southampton í Eng-
landi. Verði skip það, sem fer
hraðferðir þaðan og til New York
farið, en það fer árdegis jafnan,
•þegar flugvjelin kemur til Sout-
hamton, þá ætlar Fernström að
fljúga á eftir því og láta kvik-
myndina falla niður á þilfarið.
Talkist það ekki, ætlar hann að
fljúga með hana alla leið til New
York.
LEBÖÓK MORÖUNBLAÐfllNS
Seunilegt er, að eitthvað kunni
nú að hindra það, að þessi áætlun
komist í framkvæmd. En hún
sýnir, hve mikið kapp er lagt á
það að kvikmynda pólflugið og
koma þeim myndum, sem fyrst til
til sýnis.
Frá Einari i Rauðhúsum.
Einar í Rauðhúsum var einn
þeirra manna, sem hafði gaman
af að segja frá hreystiverkum sín-
iim. Gerði hann það á þann hátt,
að hann fjekk menn til þess að
hlusta á sig, þó það væri undir
lxælinn lagt, hvort trvinaður yrði
lagður á sögur hans.
/ Eitt sýnishorn af þeim er á
þessa leið. Einar segir frás
„Einu siuni var jeg á ferð með
gömlu byssuna mína. Leið mín lá
fram með á. Sá jeg þá stóran
andalióp fljúga yfir ánni, ofar
en þar sem jeg var. Jeg hugsaði
mjer gott til glóðarinnar að skjóta
þær nú, og láta þær berast með
straumnum til mín.
Jeg skýt nú á endumar, og
lenda þœr allar í ánni. Sendist
jeg síðan út í strauminn til þess
að krækja í veiðina, en svo mikið
kast var á straumnum, að jeg
rjoði mjer ekki. Straumurinn tók
niig og volkaðist jeg niður eftir
jánni um stund, innan um endurn-
ar. Er jeg var búinn að kútvelt-
ast niður af 13 fossum, gat jeg
loksins af hendingu krækt í ann-
an árbakkann. En þá hafði jeg
tvær endur í munninum, fjórar
í fanginu, og tveim hafði jeg náð
með tánum á hvorum fæti, því
berfættur var jeg.“
Onnur er á þessa leið:
„Þegar jeg gekk til prestsins,
lá leið mín yfir háls. Hafði jeg
jfeömlu byssuna mína með mjer.
*Niðaþoka var á. Alt í einu heyri
jeg tóu gagga úti í þo'kunni.
Hleypti jeg af byssunni á hljóðið
og hjelt síðan leiðar minnar. Kom
jeg síðan til prestsins. En þar
fjekk jeg skömm í hattinn fyrir
slæma kunnáttu og hljóp \ fússi
aftur heimleiðis. Var asi á mjer
yfir hálsinn til baka. En viti
menn; alt í einu dett jeg um eitt-
hvað. Þar er þá tóan. Hafði eitt
hagl farið iun nm annað augað og
út um hitt — og steindrepið
hana.“
Þriðja er á þessa leið:
„Jeg var eitt sinn á rjúpna-
veiðum. Er komið vnr fram undir
kvöld var jeg orðinn haglalaus,
en alveg vitlaust af rjúpum alt
í kringum mig, svo mjer þykir
leitt að fara frá þeim. Jeg teic
mig þá til og fer að leita að liögl-
1101 5 rjúpnnum, sem jeg var hú-
inn að skjóta. Finn brátt eitt.
Skýt nú með þvi hagli. Tek þaó
úr rjúpunni, og svona koll af kolli,
nota altaf sama haglið, og te'k það
úr rjúpunum. Þegar jeg hætti, var
haglið orðið svo litið af sliti, að
þegar jeg li.jelt á því milli fingr-
annn, þá sá jeg það ekki.“
Nafnkunnur
ræningjaforinj>i í Korsíku,
nýlega veginn.
Hann hjet Romanetti.
Var æfiferill hans hinn
einkennilegasti.
Trm síðustu mánaðamót flaug
sú fregn út um heim, að síðasti
ræningjaforingi Korsíku væri veg-
inn. Höfðu heimenn nokkrir gert
fyrirsát fyrir honnm* nálaigt hú-
&tað hans, og skotið hunn til bana.
Romanetti lijet hann, og var
einhver áhrifamesti maður á Kor-
síku. Stórríkur var hann og liafði
margt vopnfærra manna. Allmikill
hluti eyjarskeggja varð að greiða
Romanetti skatt. til þess að lialda
friðj við hann . Gátu vfirvöldin
ek'ki rönd við leist. því bæði vnr
Romanetti liðmargur og herskár,
og jafnframt vinsæll af alþýðii,
því hann var maður hjálpsamur
og stórgjöfull. Vfirvöldin höfðn
lofað 20,000 frönkiim lil höfuðs
honum. En alt koin fvrir ekki,
Romanetti hjelst uppi að koma til
höfuðborgarinnar á evnni, Ajaccio.
Hafði hann lífviirð knáan með
sjer, er þangað kom, svo erginn
þorði að skerða hár á höfði hans.
Hann' hjelt jafnvel hrúðkaups-
veislur miklar í Ajaeeio, er hann
gifti dætur sínar.
Mælt er að komið hafi það fyr-
ir, að borgarstjórnr í Ajaccio hafi
i