Lesbók Morgunblaðsins - 16.05.1926, Síða 5

p • 4
16. ínai Í92ti.ÍÆtmÓg. UCm*M9b&imm . . t
islensk gestrisna.
tnn tt'kið, að liafa liann þó loks
.It1*' mau, að cinu sinni baö
.Morgunblaðið lcscnduj- sína um
lýsingu á skemtilegu suniarfei’ða-
lagi, og ætlast til þess þá um leið
að þ;rr frásagnir gæti orðið örfun
æskulýð höfuðborgarinnar, til þess
'að sjá og kynnast meira af ís-
lcnskri uáttúru, en áður var.
Margir ágætir menn og kocur
lögðu þá fram sitt liðsyTði, til
þcss, og jeg held að á þeim grein-
utn sje mikið að græða fyrir þá,
er kynnast vilja fjallalífi og ferða-
lifi á Islaudi.
•Tcg man sjerstaklega eftir 3
greinum um þctta efni. Tvær
þeirra voru eftir Ögmund Sigurðs-
son skólastjóra í Flensborg, þann
mann, sem kunnastur er öllu því,
;sem íslenskt er, frá ystu fjarð-
dröngum, að rótum og istyptum
kolli lleklu og Herðubreiðar
Þt'iðju greinina skrifaði frú
pórunn Richardsdóttir, hlýja
grein, ferðaminning upp um
Borgarfjörð og mintist þar rjctti-
lega hinnar íslensku gestrisnu,
kem nú er að hverfa úr sögunni,
áð niargra dómi. Þó langar mig
; til þess, að bera henni svolítið
vitni.
— Jeg kom frá Akureyri, fór
sem leið liggur norður í Hörg-
árdal, beygði svo inn í Öxnadal-
inn, „þar sem háir hólar hálfan
dalinn fylla.“ Það var bjart loft
og lieiðskír kiminn og besta veð-
ur — en dalurinn var langur.
Jeg gæti eklci trúað því, þótt
■cinhver segði mjer, að neinn dal-
ur á íslandi gæti verið svo langur.
Jeg var á þreyttum hesti. Mjer
var sagt, að Þverá mundi vera
í vexti 0g viðsjál ■— varða væri
þó á eyrí í ánni og yrði menn
að fara eftir því grandgæflega,
er hún benti.
Nú kem jeg að ánni mcð hálf-
um huga — og legg samt út í
kana. Við mjer blasir bær í hlíð-
innj beint á móti og þangað ætl-
aði jeg að ná undir kvöldið og
'fá hvíld bæði fj’rir mig og hest-
íun. Ilrósaði jeg þá meg sjálfnm
mjer kappi út af því, að vera
laus við þennan rækaUans langa
Dxnsðal, og þóttíst híminfl. hond-
'áð baki mjer.
' Jeg legg nú út á ána, og stefni
á vörðuna, eins og mjer hafði
verið ráðlagt. Áin var ekki djúp
nje lieldur straumhörð, dálítið
breið, og mcðan jeg er að klöngr-
psf yfir hana í hægðum mínum,
hefi jeg nógan tíma til að skipasí
um. Sje jeg þá, er mjer verður
litið heim að bænum, að fullorð-
inn maður og drcngur koma
*lilaupandi sunnan frá túngarði, og
linna ekki spretti fyr en bænum
!,er náð. Þá er lilaupið inn og
skelt í lás.
Jeg var úti í miðri ánni — og
hugsa nieð mjer, að þarna sje
ekki gestrisið fólk. Það muni hafa
s,ipð til mín og sje nú að forðast
aðskotadýrið. Þessvegna spretii
jeg af klárnum þegar jeg kem
upp úr ánni, hefti hann og lagð-
ist sjálfur í lækjargróf og sofn-
aði — því að kvöld var komið.
— Hjer verð jeg að geta þess, að
jeg var í regnkápu, þá er jeg
reið yfir ána, en breiddi hana of-
an á mig, þá er jeg lagði mig til
hvíldar.
Jeg veit nú ekki vel hve lengi
jeg hefi sofið — löngum tíma nam
það alls ekki. Vakna jeg þá aB
í einu við, að kallað er hátt: —
„Gott kvöld“. Jeg rís upp, sje
fyrir mjer gjörfulcgan mann, mið
aldra. Hann spjT, hvort nokkuð
bje að mjer. Það fanst mjer ekbi
vera, þóttist stálhraustur. Þá spjT
hann, á hvaða fcrðalagi jeg sje.
— Jú, jeg er á leið til Rej'kja-
víkur. — Ilvers vegna legstu þá
hjer niður á árbakka, í stað þess
að koma heim? Okkur sýndist
kvenmaður í kápu fara yfir ána.
En þegar hiin áði hjer á bakkan-
um, hjeldum við að eitthvað hefði
að henni orðið, svo .jeg gekk hing-
að ofaneftir.
Jeg hafði ekki glejmt því, setn
jeg hafði sjeð áður með mínum
eigin augum, að bóndinn á bæn-
’um tók til fótanna, og lokaðibæn-
um að sjer, þá er hann sá gest í
aðsígi. Þess vegna sagðj jcg:
— Jeg lagjist bjerná vegna
þeks', áð jeg sá að bóndinn á bæn-
Silkolin.
Mtmií tfUr «8 bU|t
ktvpaukaa jHr um hiái
tlbtkta JÚÉafa* ofk-
raro. En«te oftmKa
itíwui á kiM «8
xm\
Anór. ). Ocrttlstn.
8Wlk ÁmtttiÉteH 9
um þarna vildi ekki fá gesti; i
kvöld, incðnn jeg var að komast
jfir ána, hljóp lianu lieim, utan
úr túnjaðri, og skelti bænum í
lás.
— Þú mátt ekki virða það á
verra veg, sagði hann; það var
kiðlingurinn.
Kiðlingur?
— Við höfum kiðling heima,
óg hann er svo bæjarsækinn, að
við ráðum varla við hann- Og í
kvöld fór jeg með hann suður
fjrir lúugarð og drengurinn með
mjer. Þar skildum við við hann
og hlupum heim, sem fætur tog-
uðu, svo að hann næði okkur ekki.
Ög þegar jeg kom heim, skelti jeg
bæjarhurðinni í lás — en sá þá
jafnframt til þín. Jeg vona, þá
er þú heyrir þctta, að þú þj’kkiot
,ekki við mig. En nú ætturðu að
koma heim með mjer, og fá skyr.
Jeg labbaði heim með lionum.
Hvergi hefi jeg sjcð jafu Ijeleg
húsakynni eins og þar: inoldar-
gólf í baðstofu og höggspænir
undir rúmfótum, svo ekki sykkju
þeir í leirinn. Jörðin ef líka eign
hins opinbera. Eu þrátt fyrir
þetta, liefir mjcr hvergi liðið bet-
ur en þar. f því koti fanu jeg
þessa „elskulegu, íslenskn gcst-
risnu“, sem frú Þórunn Richards-
dóttir talar um, og í þcim nnm
ríkari roæli sem verra var þar að
taka í móti gestum en á höfðings-
setrum Borgarfjarðar.
Llklega befi jeg orðið beima-
fólki þar til leiðimla. En jcg gat
ekki slitið mig þaðan íjt cn um
miðja nótt. Bóndi vísaði m.jer
léið —- rjett upp hjá Lurkasteini
— svo eins ng götur liggja jfir
Öinadalsbeíði. „Varaðu þig a
Nórðurá Jeg kóm að vestán i