Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1926, Blaðsíða 7

4. julí '26.
LE8BÓK. M0RQUNBLÁÐ8LV8
1
heiðinni. Og regnboginn glitraði í
allri sinni dýrð, gulur og rauður
og grœnn og blár, eins og hann
hefir frá öndvarðu glitrað. Annar
regnabogafóturinn virtist standa í
berjalautinni hinsvegar í dalnuni,
en hinn á liólnum fyrir ofan bæ-
inn, þar sem þau áttu lieima.
Og elskendurnir leiddust heim-
leiðis, í áttina til ."egnbogans. Eu
á lueðinni fyrir ofan þau stóð
iirlaganornin. Hún skygndist um
í liðna tímanum og hún skygndisr
fram í ókomna timann. og hún
sá hvernig iirlagaþneðirnir ligg.ja.
Alstaðar sá hún orsakir og al-
staðr,- afleiðingar. Og afleiðing-
arnar risu eins og öldur á útsæ
mannlífsins. Það var á að líta
eins og þegar þung og sígandi
undiralda líður fram undv’ marg-
sjóuðu ölduróti á yfirborðinu.
Og örlnganornin ldó ikulda-
hlátur um leið og hún leit til
elskendanna, sem keptust við að
komast undir fótinn á regnbog-
annm, til )>ess að gela þar óskað
sje.v blessunar og farsældar fyrir
líf sitt.
En áður en ])au varði, var regn-
boginn fluttur. Nii virtisf annar
fóturinn standi við kirkjudyrn-
ar á prestsset.'ánu hinsvegar í
dalnum, en hinn í dalmvnninu
fram við Ströndina.
Það verður ekki fyr en ein-
hvern tíma seinna, sagði ma'rin,
og þrýsti s.jer upp að unnusta
sínum. Og svo gengu ]tau heim
að bænum.
En nokkru síða.r kom iirlaga-
nornin og nam ungmennið broH
frá ástmey sinni. Ma>rin gat að-
eins þrýst nokkrum brennandi
kossum á varir hans að skilnaði.
En það var eins og var’.v sveins-
ins gætu ekki sagt það, sem hjarv-
að vildi segja. Hann var fjötrað-
ur af einhverju ósýnlegu valdi.
Orlaganornin flutti sveininn í
óþekt land. Fyrir landinu rjeð
dvotning. Hún hjet Freisting. Þar
voru skrautlegar hallir og höfð-
ingjasetur, og nýtísku snið á öllu.
Forseti ráðuneytisins var kona.Hún
lí.jet Astríða. Orlaganornin leiddi
sveininn fram fyrir Freistingu
drotningu og mælti: Hingað leiði
jeg drotning yngismann þennan.
Ilann verður að Ijúka námsárum
sínum í ríki þínu. —Heill og sæll
sonur, svaraði drotningin. Hvers
leitar þú vinur minnt — Jeg leita
regnbogans, svaraði sveinninn. —
Hví leitar þú hans? svaraði drotn-
ingin. — Undir regnbogafætinum
fæ jeg óskir mínar uppfyltar,
sva."aði sveinninn.
Hjer eru ótal regnbogatr, svar-
aði drotningin, og hún benti í
norður, suður, austur og vestur.
Alstaðar voru fagurlitv.' bognr á
loffi, sem lítu út alveg eins og
regnboginn í dalnum lieima. — Eru
þetta verulegir regnbogar.’ mæiti
sveinninn.---Já, svaraði drotningin,
og undir hvi.’-jum regnbogafæti
stendur yndisleg ástrnær. Þær
liafa allar bikar í höndum sínum,
og í hverjum bikar eru nnaðs-
veigar lífsins. Þær eru mismun-
andi, því ekki hentar öllum hið
sama. N'eldu, sontv minn, veldu,
eða ga'ktu fyrir þær allar.
Jeg á ástmey heima, hugsaói
sveinninn, henni hefi jeg heitið
trygðum. — Já, en trygðir þínar
geturðu haldið sem áðnr, mæiti
c'.otningin. Hún hafði lesið hugs-
anir lians. En hvað heldurðu að
unaðsemdv' meyjanna heima í
dainum þínum sjeu á móts við
unaðsemdir þær, sem meyjar mín-
ar geta veitt.
Og nú fylti liún glas með glitr-
andi veigum, og rjetti sveininum
.og madti: lierg þú aðeins á ]>ess-
um eina bikar vinur minn, og finn
hve unaðslegur liann e.”. Og
sveinninn tók bikarinn Hann gerði
ráð fyrif að óhætt væri að dreypa
á einnm bikar. Hann dreypti á,
en vínið var góinsætt og hann var
þvrstnr, og hann tæmdi bikarinn
í l)otn. En ])eg:v hann hafði
drukkið, seig á hann einhverskon-
ar svefnhöfgi.
Og Freisting drotning tók hann
sofandi í fang sjer. ITún seildist
inn í hjarta hans og ætlaði að
taka þaðan mynd unnustunnar,
en hún gat það dkki, því mynd-
in hafði grópað sig fast I
hjartað. En drotningin tók það
iáð, að hún breiddi einhverskon-
ar hjúp yfir myndina, svo hún
skvldi ekki sjást, en hún sást
samt. Þá tók hún það td bragðs,
að hiún límdi mynd af sjálfri
sjer yfir mynd unnustunnar, og
við ]>að hvarf hún að mestu leyti.
Að því búnu vakti hún sveininn.
En nú var örlaganornin ekki sýni-
leg lengiv. Þatt voru tvö ein. Og
örlaganornin sveif yfir sviðum til-
verunnar, og kom víða við, því
hún þurfti margs að gæta.
En yngismærin heima í daln-
uin gat ekki unað því að missa
unnusta sinn. Ilún undi ekki
lieima. Ilún ferðaðist í lönd minn-
inganna og fjekk að skoða mvnd-
ir frá samverustundunum, og þp.'r
ivðu því skýrari og fegurri, sem
hún skoðaði þa*r betnr. Og drotn-
ing endurminninganna gat' henni
allar mvndirnar, og hún liafði
]>ær heim með sjer.
Hún skoðaði þær aftur og aftiv,
og grjet heilögum tárum yfir
þeim. En tárin, sem virtust falla
niður, þau urðu ekki að engu.
Engill sorganna tó<k þau iill með
tölu og flutti þau upp til hinine
og varðveitti þau þar. Nú fe.-ð-
aðist mærin í lönd vonanna. Hún
skygndist um eftir vonum sínum,
en hún sá þær hvergi, og hún
sá þar heldur engan regnboga.
Heim úr þeirri ferð kom hún
hryggari en hún hafði áður verið.
Sál hennar fór nú á fund ckott-
ins, svona eins og sálir mánn-
anna fara oft, þegar engill sorg-
anna hefir komið og rekið gleð-
ina á dyr. Og sál kennar fjell
fram fvrv hásieti drottins, og hún
bað um hjálp og styrk.
Og drottinn snerti hjarta henn-
ar ineð fingri hins eilífa máttar
og mælti: Vertu hughraust dóttir.
Jeg gef þjer fcVnfýsi hins eilífa
kærleika, og einn af englum mí>i-
um skal fylgja þjer og vísa þjer
leiðina. Og hann sagði við engil
sorganna: Fylg ])ú þessu barni,
dóttir og legg henni lið ]>itt. En
gæt ])ess, að eina leiðin út úr
ríki Freistingar drotningar iv
leiðin sem liggur nm liind þján-
inganna. Og liann rjetti hendur
sínar fram og lýsti blessun sinni
yfir sál meyjarinnacr og engli
sorganna; en þau lutu höfðum
sínum og svifu frá hæsætinu til
mannheima. Og sálin kom von-
glöð og endurnærð úr þessari för
sinni til himinsins.
Nú lagði mærin þegar á stað
í land freistinganna og engill
sorganna varð henni samferða. —
Þar fundu þau sveininn. Hann
naut lífsins og unaðsemda ]>eirra,
sem ])etta hind hafði. að bjóða.
Hann vur glaður og reifur við
hverja nautn, en eftir hverja