Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1927, Blaðsíða 1

H e i ð r ú n
Það var sumardagurinn fyrst’.
ITeiðrún déttir prostsins í Skóg-
um var á gangi í skóginum, sem
bærinn hefir nafn sitt af. Hann
er í skjóli við liáa kletta, ekki
langt frá bænum. Hún fór með-
fram la*k einum. sem rennur .
grýttum, mosavöxnum farvegi. Lág
vaxin og kræklótt birkitrje ern
til beggja handa, en meðfram
læknum er auðsótt gata.
Það var sólskin og logn. Brum-
hnapparnir á trjánum voru farnir
að þrútna, af því að vorið var
komið, og það var megn gróðrai -
þefur upp úr moldinni.
Hún var að hugsa um veturinn,
sem nú var liðinn, og það var luí
tíðardagur í sál hennar. Ilún var
að hugsa um Gunnstein unnust
ann sinn, sem þarna í skóginum
— ofurlítið lengra áleiðis, hafði
játað henni ást sína. Hún gat enn
hevrt orð hans hljóma í eyrum
sínum, þegar hún vildi. Hún gat
látið vindinn hvísla þau, þegar
hann suðaði við bæjarþilin og
þekjuna, eða fór gegnum skóginn,
milli blaðalausra trjánna. — Hún
gat heyrt þau í sjávarniðnum,
þegar brimið ólgaði við sandana
í dalsmynninu, ef logn var og
kyrt. Og ef hún hlustaði vel, gat
hún látið sjer heyrast trjen vera
að hvísla þessu sama, jafnvel þótt
alveg væri hljótt. Árniðurinn og
suðið í fossmum, sem hún heyrði
þegar liún var lögst út af á kvöld-
in, minti hana á stundir hljóðrar
Eftir 5igurð Helgason
hrifningar, sem þau höfðu átt
saman. Og alt þetta hafði hún eklu
haft lmgmynd um, fyr en þennan
vetur.
Hún vissi það ekki fyr en nýr; <-
dagskvöldið, að honum þætti vænt
um hana. Þá b.vrjaði hún að skilja
það. Þau höfðu verið í heimsókn
hjá kunningjum um daginn og
orðið síðbúin heim. Um kvöldið
skall hann á með stórhríð, þau
viltust og hún varð uppgefin. —
Síðla á vökunni náðu þau beitar-
húsunum frá prestssetrinu og le.it-
uðu sjer skjóls í hlöðunni. Hann
bjó um Iiana í heyinu og hhiði
að henni með yfirhöfnum þeirra.
Svo settist hani' við dyrnar og
ekkert hevrðist *nema öskrið í
vindinum og liríðin, sem buldi á
frosinni þekjunni og hlöðustafií-
inum. Ilún sá liann ekki, af því
að það var niðamvrkur þarna inni,
en hún vissi og fann. að hann var
þar. Hún gerði sjer í hugarlund,
að hann væri að hugsa um hana,
og henni leið vel og hún var á-
nægð.
Alt í einu heyrði hún, að hann
var risinn á fætur og gekk hljóð-
lega að heyinu, þangað sem hún
lá. Hann laut ofan að henni. Hún
fann andardrátt lians við vanga
siun, og hún sá hann óljóst, þrátt
fyrir myrkrið.
— Jeg er lifandi, sagði hún.
Hann rjetti sig upp og gekk
burtu.
— Jeg var að vita hvort þú
svæfir, sagði hann og hún þekíi
varla rödd hans. öfurlitla stund
langaði hana að kalla til hans, en
hún hætti við það, og aft'ur heyrð-
ist ekki annað inni í hlöðunni, en
hávaðinn-í veðrinu.
Hún lagði aftur augun og hugs-
aði, en skömmu síðar birti til og
þau lögðu af stað.
Hann hafði verið við nám hjá
föður Iiennar um veturinn. Nú yar
luvnn farinn lieim, og þau höfðit
mælt sjer mót í skóginum oft, oft.
Heiðrún beigði af leið og
smeygði sjer milli trjánna upp að
háum mosavöxnum hraundranga,
sem stóð þarna einn sjer upp úr
trjágróðrinum. Þessi klettur heitir
Kinbúi.
Einhverntíma í fyrndinni var
hann lifandi nátttröll. Til er göm-
ul siign um hann, er se.gir frá því.
hvernig hann varð að steini.
Handan við ána, 'Jbeint á móti
skóginum er fjall. Þar J)jó í helli
tröll eitt. sein Planni hjet. Hann
átti dóttur, Steinvöru að nafni. Hún
unni ungum risa, sem átti heimn
í klettunum norðan við skóginn.
Hann hjet Barði. Bnrði var allra
trölla göfugastur og Steinvör
einnig, en Flanni var grimmnr og
myrkur í skapi. Barða varð tíð-
förult í fjallið til Steinvarar. en
það var Flanna á móti skapi og
hugsaði hann sjer að koma lionum
fyrir kattarnef. Svo var það eitt
sinn, þegar Barði lagði síðla næt-
ur af stað heimleiðis, að Flanni