Lesbók Morgunblaðsins - 18.09.1927, Blaðsíða 8

296
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
er vaðurinn kom að, snjeri öll
livalaþvagan við, óð á móti báta-
flotanum og stakk sjer undir
hann. Varð þá busl mikið og ósjór,
svo við sjálft lá, að bátunum
hvolfdi. Fengu sumir högg af
sporðum hvalanua, svo þeir lösk-
uðust og fara varð með þá í land
og fá nýtt skip. Virtist okkur
strákunum, sem notaðir vorum til
að ltasta grjótinu, þetta ekki vera
liættulaust, og var víst mörgum
okkar nóg boðið við og við. —
Skeltu menn skuldinni á höfrung-
ana, sem í liópnum voru, að illa
gekk að koma hvölunum á land,
því höfrungamir voru ávalt í far-
arbroddi með loftköstum og mikl-
um bægslagangi, og snjeru ávalt
við, þegar að landi kom. En jafn-
harðan kom öll þvagan upp aftur
í þjettum huapp utan við bátana,
og var þá róið fyrir hana á ný.
Á þessu gekk fram undir mið-
nætti. Tókst þá að koma hvölun-
um upp að svokölluðum Fitjum,
inst í Njarðvíkinni, og haldið þar
í hóp. Þar er ritfiri mikið, og f jar-
aði þar undan allri þrönginni. —
Varð þá busl mikið og gusugang-
ur meðan marsvínin voru í fjör-.
brotunum.
Lítið var um verkfæri til þess:
að vinna með á þeim, og urðu þau'
því flest sjálfdauð.
TJrðu menn nú kátir mjög og'
þóttust vel hafa veitt, sem von
var. — Gengu menn nú að því að
binda og tengsla alla livalina sam-;
an, og var síðan alt dregið í flæo-'
armál með flóðinu.
Marsvínin töldust eins og áður
er sagt, 207, en höfrungar 11. —
Voru marsvínin mjög misstór, þau
stærstu voni alt að 10 álna löng,
og var nær fullþroska kálfur í
mörgum þeirra, á stærð við væna
linísu.
Eigi þótti kjötið gott til átu og
varð víst mikið af því ónýtt. Ef
til vill hefir það komið af því, að
flest marsvínin drápust án þess
að þeim gæti blætt út. En spikið
var alt brætt, og var það mikið.
Ekki man jeg hve mikinn hlut
þeir fengu, sem að rekstrinum
voru. En því sem þeir ekki fengu
í sinn lilut, var öllu skift milli
jarðeigenda í Narjðvíkunum eftir
stærð eða dýrleik jarðanna.
Næst áður munu marsvín hafa
Taminn örn.
Sjaldgœft mun það vera að menn hafi tekið sjer fyrir liendur
að temja erni og gera þá sjer fylgispaka. Þetta hefir tekist nýlega
fyrir enskum liðsforingja. Hefir hann tamið örn þenna og notað hanu
við fálkaveiðar. Grímu liefir hann úr járnvír fyrir andlitinu, sennilega
til þess áð verjast skrámum, ef erniuum sinnast við hann.
verið rekin á land hjer í Reykja-
vík snemma á 19. öldinni. En hve
mörg þau voru er mjer ekki kunn-
ugt um.
Ellert K. Schram.
Um Breiðamerkurjökul.
(Framh. frá fremstu síðu).
'sem höggnar eru, hverfa innan
skamms.
Mjög er það mismunandi hvc
langan tíma það tekur að komast
yfir jökulinn. Venjan er að það
taki 1—V/> tíma, en ef sprung-
ur eru miklar og slæmar, þá get-
ur það tekið marga klukkutíma.
Svro segir Benedikt, að hann viti
til þess að menn hafi mist hesta
niður í sprungur, en sprungurnar
eru stundum svo mjóar, að hest-
arnir skorðast í þeim, áður en
'þeir komast langt niður. — Er
þá notuð sú aðferð, ef von er um
að ná hestinum upp úr, að setja
bönd undir kviðinn til þess að
geta lyft undir hann. Síðan er ól
brugðið um háls hestinum og rent
að. Við það tekur liesturinn svo
mikið viðbragð, að hann neytir
allra krafta til þess að komast
upp.
Það kemur fyrir, að h»gt er að
koinast yfir JÖkulsána á svo-
nefndu undirvarpi. En svo er það
nefnt þegar skriðjökulsranar úr
aðaljÖklinum falla niður yfir
þvera ána og brúa hana. Þetta
kemur fyrir við og við. En livert
,,undirvarp“ helst sjaldan nema
stuttan tíma. — Þegar fært er a(5
fara „undirvarp", tekur það 10—•
15 mínútur að komast yfir.
Lesari góður! Ef {>jer sýnist jeg
vera of sútarlegur á svipinn, þá
ráðlegg jeg þjer að líta á mig frá
annari hlið.
ísafoldarprentsmiðja h.f.