Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1929, Page 6

LESBÓK MORGUNBLAfcSíttð
Svanur í sárum.
Vilti svanur í sárum!
Sorg þín frá liðnum árum
speglast í bláum báirnm,
blikar á döggvotum rósum,
streymir frá liljum Ijósum,
leikur um heiðríkjuveldin,
— nærist við náttsólar eldinn.
Blærinn frá öræfum andar.
Öldurnar leita til strandar.
Nú leika sjer loftsins gandar,
það Ijómar á vængi þanda,
en þjer verður erfitt að anda,
og eltast við hamingju-brotin.
— Flugsins þróttur er þrotinn.
Á sundi þú getur ei sungið.
Þú syndir með hjartað sprungið.
Þig hafa þyrnar stungið,
þrungið er vatnið af blóði.
Tómhljóð í sælunnar sjóði,
svart yfir hugarins landi,
— hallirnar huldar sandi.
En — mundu þó, svanur í sárum,
að sorg þín frá liðnum árum
druknar í bláum bárum,
brennur við gleymskunnar elda.
í armlögum öræfakvelda
er ósvikinn viðreisnarkraftur.
— Væhgirnir vaxa þjer aftur.
• I
• 4
• 4
• 4
• 4
• I
• 4
• I
•4
• 4
• 4
•4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• «
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
Böðvar frá Hnífsdal.
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
• 4
Afbrotameun
sem koma upp um sig í svefni.
Það ei* alment viðurkend regla
lijá rjettvísinni, að ekki megi
dæma menn fyrir það þótt þeir
játi á sig glæpi, þegar þeir eru
ekki með fullri meðvitund, svo
sem í svefni eða dáleiðslu. En
slíkar játningar geta þó oft kjálp-
að til að sanna sakir á þá, og eru
oft mikils varðandi fyrir frekari
rannsóknir.
Fyrir nokkru sótti enskur mað-
ur, Letbe að nafni, um skilnað við
konu sína. Hann lýsti yfir því, að
hún hefði talað upp úr svefninum
og hefði hann getað markað á því,
að hún væri sjer ótrú. Þegar far-
ið var að rannsaka málið, játaði
hún á sig, að hún hefði dregið
mann sinn á tálar í mörg ár, og
Letbe var dæmdur skilnaður.
Þótt þetta geti ekki talist til
giæpamála, þá sannar það, að oft
geta menn komið upp um sig með
því að tala í svefni. Enski morð-
inginn William Corder kom þann-
ig upp um sig með því að tala í
svefni. Kona hans heyrði það og
varð ákaflega hrædd, vakti liann
cg bað hann að segja sjer eins og*
satt væri. Gerði hann það og hik-
aði hún þá ekki við að koma upp
um hann.
Annálar ensku lögreglunnar
segja frá svipuðum atburði. Tveir
ungir menn höfðu myrt gamla
konu, og lögreglan var í standaudi
vandræðum með málið, eða komast
á snoðir um, hver verksins væri
valdur. Skömmu seinna hafði ann-
ar þeirra fengið næturgistingu í
margmennisstofu í Shadwell og
um nóttina vaknaði þar hvert
mannsbarn við það, að hann rak
upp óp mikið. Steytti hann hnef-
ana og hrópaði: „Yertu rólegur
eða ....“. Þannig hamaðist hann
dálitla stund og nefndi hvað eft-
ir annað fjelaga sinn á nafn. Lög-
reglunni var skýrt frá þessu, og
við rannsókn kom það í Ijós, að
þessir tveir menn höfðu verið á
sveimi á morðstaðnum, tveimur
dögum áður en morðið var fram-
ið. Og eftir frekarí yfirheyrslur
játuðu báðir á sig glæpinn.