Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1929, Blaðsíða 6

422
Hver áhrif skyldi nú þetta at-
\ik‘hafa á kærleika barnsins til
allra raanna?
Gamla konan í Stíghúsinu.
Það var líka í' sama þorpinu,
að stórir drengir höfðu þann
ósið, að fara með hávaða og
söng um götuna þá er kvölda
tók, og voru að því fram á næt-
ur. — ÞÓ þeir sem við götuna
byggja fegnir vildu hvílast og
sofa í næði fengu þeir það ekki.
Þetta var að vísu sök sjer fyrir
þá sem heilbrigðir voru. En öðru
máli var að gegna með þá er
sjúkir voru, þeim kom þetta
afarilla og kvörtuðu sáran, því
allir ættu að vita að „gott er
sjúkum að sofa“.
1 húsi við götuna lá eina
nótt gömul. kona þungt haldin
og að dauða komin. Um miðja
nótt fekk hún þá hvíld að geta
sofnað. En að vörmu spori gall
við úti fyrir söngur og háreysti
nokkurra ungra manna isem
fóru þar framhjá og komu af
„balli“.
' Vesjings gamalmennið hrökk
upp og sagði lágt: „Ó, að jeg
skyldi nú ekki fá að njóta þess-
arar værðarstundar“. — Síðan
stundi hún þungt, — kiptist við
— og hávaði drengjanna ónáð-
aði haná ekki framar. —
Fleiri slæmar sögur gengu
um unglingana í þorpinu, því
iðjuleýsi og hugsunarleysi um
lífið kom þeim til að vera að
slæpast allan daginn fram á
nætur. En unglingar, fullir af
fjöri og óþreyttir af erfiðleikum
lífsins,' geta ekki annað en haf-
ast eitthvað að, því tóku þeir
sjer margt misjafnt fyrir hend-
ur, — því vondir voru þeir ekki
og duglegir voru þeir, og marg-
ir gæddir góðum mentunarhæfi-
leikum, en þetta var vondur
vani.
o. o.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
4 ára miljónamæringui
Fyrir skömmu var kveðinn upr>
dóinur í erfðaþrætumáli fyrir und-
in*jetti í Helsingfors. Hafði anðug
ekkja, Marie Asknlin-Ingelberg
óberstfrú, arfleitt fjögra ára töl-u-
barn, Carl Johar. Nils Anders
Lundgren að öllum eigum sínum.
Drengurinn er óskilgetinn og tók
hún hann að sjer þegar hann var
í barnaheimili í Stokkhólmi. Ætt-
ingjar manns hennar höfðuðu mál
og vildu fá erfðaskrána dæmda
ógilda, en rjetturinn lcomst að
þeirri niðurstöðu, að hún skvldi
vera gildandi.
Það eru engar smáræðis eignii',
sem hjer er um að r eða. Það eru
150 miljónir finskra markra, eða
um 18 miljónir íslenskra króna.
Mest af því stendur í fasteignum,
svo sem timburverksmiðjum.
Erfðaskráin er að mörgu leyti
merkileg. Þar er meðal annars
tckið fram, að barnfóstrur drengs-
ins skuli halda stöðum sínum þang-
að til hann fari að ganga í skólá.
Ein þeirra á þó að vera hjá hon-
um meðan hún lifir og ganga hon-
um í móðurstað. Þegar drengurinn
fer að ganga í skóla á að útvega
honum lífla*kni, sem ekki á að
gera neitt annað en vaka vfir heil-
brigði hans. Prá því hann er 8
ára á hann að hafa fastan- hús-
kennara og þangað til hann fer
á æðri skóla. En ef drengurinn
er ekkj ánægður með kennarann,
á hann þegar að fá anm-T Í hans
stað. Kennarinn má ekki yfirgef *
liann eitt augnablik og verður að
sofa í sama herbergi og hann, en
hjúkrunarkona skal altaf vera til
taks í næ.sta herhergi.
Meðan hann er í skóla á hann
að fá 200—600 mörk á hverjum
mánuði í eyðslufje', en þegar hann
hefir lokið stúdentsprófi á hann
að fá 5000 mörk á mánuði í eyðslu
fje meðan hann er í Finnlandi.
Að námi loknu ^kal hann vinna
eitt ár við timburverksmiðjuna fil
þess að kynnast starfinu þar. Síð-
an skal hann dvelja e'tt ár í Eng-
la'ndi, að minsta kosti, og vinna
þar hjá fulltrúa firmans. Síðan á
hann að fara tU Partsar og þar
Stökur föRikoimnnar.
Rændi sólu rökkurdimm .
reynsluskóla ganga,
því mig ólu örlög grinrui
undir njólu vanga.
Fyr var liali heitbundin
— hlýju falin vooa.
Eiu við dalamóann mtnn
má jeg hjala svona.
Sá er átti ylinn þann
undi smátt þeim liita;
alt fór látt því jeg og liann
aðeins máttu vita.
Heimsins hlíða er söm við sig,
svrtir lýða veginn.
Kaus hann Fríðu, en kvaddi mig
köldu níði sleginn.
Öllum megin þrevttu þá
þvrnar eigin leiða,
heillum flegin helt jeg á
húsgangs veginn breiða.
Oft mig níðir náunginn
— nöktu svíður skinni —
liefir tíðast heimurinn
horn í síðu minni.
Stundum hædd og lirakin eiu
hyggju mædd af vosi ;
oft mig na*ddi inní’ hein
undan Jæddu brosi.
' Svrtir haginn sorg á brám,
sól þó daginn gylli.
Sama lagið rómi rám
raula jeg hæja milli.
Fjalla leyni hefi jeg hitt,
harðan reyni beðinn,
nú er eina athvarf mitt
upp við steininn freðinn.
Deyða andann ekki fá
eyði sandar skygðir.
Fyrir handan fjöllin há
finnast landabyggðir.
Hjálmar Þorsteinsson.
Hofi.
má hann eyða eins miklu fje og
hann vill. Og þegar hann hefir
kynst París, á hann að hverfa heim
aftur og taka við forstjórn firm-
aii8 .Toh. Askolin Forsby.
♦ * »