Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1930, Blaðsíða 7

~---■ —---------- — ...........
svo mikið betnr. Svo er líka inn-
dælt að láta sig dreýma í rökkri.
Finst yður ekki?
‘— Jú, það er dreymandi, —
indælt. Þjer — eruð •— dr-aumur!
stundi kann upp.
Hún sat við hlið hans á sófan-
um og færði sig nær.
— Nú skal jeg láta yður dreyma,
hvíslaði hún og snart höfuð hans
með lófa sínum.
Hann fann eins og bálstraum
leggja frá hvirfli og niður í tær.
Hann greip um hönd hennar og
ætlaði að draga hana að sjer.
— Uss! sagði hún og sleit sig af
honum. — Nú skal jeg spila fyrir
yður.
Og hún gekk að píanóinu og
byrjaði að spila.
Aldrei hafði hann heyrt annan
eins hljóðfæraslátt. — Það var
eins og jörðin geftgi í bylgjum und
ir fótum hans og höfuð hans vissi
ýmist upp eða niður, — eða eins
og jörðin bráðnaði sundur og yrði
að engu, en ljósvakabylgjur geim-
djúpanna rifu sál hans í fang sjer
og þeyttu henni þúsundir ljósára í
ýmsar áttir.
Hann vissi ekki sitt rjúkandi
ráð. Hrifningin frá stúlkimni og
hljóðfæraslættinum lyfti honum í
þær hæðir að hann snarsundlaði.
En nú hætti hún alt i einu að
spila og kom og settist við hlið
hans.
— Jæja, um hvað dreymdi yður?
spurði hún og strauk lófunum,
mjúkum og heitum, um kinnar
hans.
— Um yður, hvíslaði hann eins
og í draumi. — Mig hefir dreymt
um yður lengi, lengi. Jeg elska
yður, Veiga, sagði hann klökkur
og hrifinn. — Jeg skal altaf halda
áfram að elska yður, jafnvel þótt
þjer hrindið mjer frá yður, halda
því áfram alla mína æfi, uns jeg
dey.
Hann dró hana að sjer og hún
ljet sig falla í fang hans.
Hann kyssti hana löngum, brenn
andi kossi, fyrsta kossinum, sem
hann gaf nokkurri konu.
Þau hrukku við og hvort frá
öðru. Einhver kom inn um dyrn-
ar og kveikti á rafljósinu.
Það var gamla konan, móðir
Veigu.
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
— Siturðu hjerna i myrkrinu,
Veiga mín. Hún þagnaði og leit
spýrjandi á Hjalta.
— Þetta er Iljalti Ásláksson,
skrifstofumaðnr, góðkunningi
minn, sagði Veiga.
Iíjalti heilsaði gömlu konunni
og leit svo með hálfum huga á
stúlkuna, sem hann elskaði. Það
var eins og hann væri hræddur við
ofbirtu í augun. Hann renndi aug-
unum og sá —* —
Honum hefði ekki orðið meira
um, þó'tt honum hefði verið difið
í 70° heitt vatn og hrint svo út í
60° frost,- Var þetta stúlkan, sem
hann hafði kyst og sagt að hann
myndi elska til dauða dags?
— Vill ekki herrann þiggja kaffi
sopa? spurði gamla konan.
—- Nei, fyrirgefið. Je'g man nú
að jeg gleymdi að koma áríðandi
brjefi til skila.
Og hann rauk á dyr, án þess að
kveðja án þess að muna eftir húf-
unni sinni.
Daglegt brauð.
Fjeð er hjá mjer á fÖrum
og fjandalega statt.
Hvað heldurðu’ að kerlingin
heimti?
—• Hatt. —
En ef hún fær kjóla og klæði
og' klúta og fiður og dún.
Hver heldurðu’ að hlýji bólið?
— Hún. — •
Jeg lýg mjer til fylgis eg friðar,
og feta hinn breiða veg.
Hver er svo Jónasar jafni?
— Jeg. —
Og þegar alt er á þrotum
og þorstinn kemur til mín.
Hvað heldurðu’ að varirnar væti?
— Vín. —
En kerlingin hornauga hefir
og hryllir við glasi og stút.
Jeg álpast um eldhúsdymar
— út. —
Hvar fæ jeg heilnæma bjóra?
Hvar get jeg drekt minni sorg?
Eitt hótel er best í bænum.
— Borg. —
159
Þaðan jeg heimleiðis þramma.
Við Þórdísar hattamál.
Skonrok er skínandi matur.
— Skál! —
7i.
Hitt og þetta.
Amerísk auglýsing.
Sagan gerist í Ameríku — í
stórborginni New York. Þar liafði
verið reist glæsilegt nýtísku hótel,
þar sem auglýstar voru sje'rstak-
lega góðar og sjerstaklega ódýrar
ostrur. Ostrur þykja góður matur
og viðskiftavinir hótelsins urðu
þegar frá fyrstu byrjun fjöl-
margir. En þó var gestgjafinn
engan veginn ánægður — hann
vildi hafa miklu fleiri. Svo einn
góðan veðurdag finnur einn gest-
anna dýrindis perlu í einni ostr-
unni. Ætlar hann að lauma helini
í vasann, — en gestgjafinn hafði
tekið eftir honum og kom nú og
heimtaði perluna. Gesturinn neit-
aði að láta hana af hendi svo að úr
þessu urðu málaferli, sem end-
uðu þannig, að ge'sturinn vann.
En skömmu seinna fanst önnur
perla í ostrunum. Og að þe'ssu
sinni sýndi gesturinn hana öllum,
því að nú gat hann skírskotað til
lagafyrirmælis, sem mælti svo fyr-
ir, að hver sá, sem fyndi perlu
ætti hana.
Fleiri perlur fundust í ostrunum
á hótelinu, og loks komust blöðin
í málið; þetta var efni fyrir þau.
Blaðamaður nokkur snapaði það
uppi, hvar þær væru teknar, og
það stóð heima, þar voru talsvert
stundaðar perluveiðar: — Og nú
„sprakk bomban“. Allir vildu
freista gæfunnar við perluveiðam-
ar í „ostruhótelinu“, það yfir-
fyltist á skömmum tíma — og nú
var gestgjafinn ánægður.
Málið var ofur einfalt. 1 skúffu
gestgjafans lá slifsisnæla, það
vantaði aðeins í hana perluna.
Hjá nælunni láu nokkrir reikn-
ingar, sem allir hljóðuðu upp á
ódýrar perlur. Auglýsingin var
sniðug og hún margborgaði sig.
i
1
f Leipzig var sú nýung nýlega
upp tekin að smíða bíla, með smá-
borðum milli sætanna. Eru borðin