Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1930, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
yfir höfuð. Að mjer setti svo
mikinn grát, að jeg grjet svo,
að rúmið mitt hristist.
Fóstra mín hafði farið á fæt-
ur og kveikt á þrem kertum, og
sett þau í gluggakistuna. Svo
kom hún að rúminu mínu, lyfti
upp sænginni, Qg klappaði mjer
á kinnina. Hún var sjálf sorg-
mædd að sjá, með ljós endur-
minninga í augunum. Og svo
sagði hún:
— Vesalings þú, óskírði heið-
inginn, þú grætur vegna þess,
að ennþá ert þú ekki þátttak-
andi í jólagleði okkar.
I þvj hætti söngurinn fyrir
utan. Þá heyrði jegunganmann
tala með sterkri raust: „Og jeg
boða yður mikla gleði; yður er
í dag frelsari fæddur. Og nafn
hans er Jesús.“
Það var eins og orð hans upp-
ljómuðu svartnættið, nóttina,
þegar alt sýndist áður sofa,
nema raddirnar, sem sungu og
töluðu fyrir utan gluggann okk-
ar. Og þegar söngflokkurinn
byrjaði á öðru lagi, stökk jeg
fram úr rúminu, þreif fötin mín
og fór að klæða mig. Jeg var
enginn vælukjói, jeg var rösk-
ur strákur — og nú vildi jeg
vera með!
— Fóstra mín, sagði jeg, jeg
fer með. Og áður en hún hafði
áttað sig, var jeg rokinn út úr
dyrunum. Jeg vissi vel, að jeg
kunni ekki lögin, og að jeg
kunni heldur ekki versin. En
það vakti einhvern veginn fyr-
ir mjer, að öll fátækt mín staf-
aði af vankunnáttu minni. Þá
skildi jeg það, að jeg var hjer
að taka þátt í heilagri athöfn.
Og nú hefir þú heyrt það,
sem jeg kalla minn boðskap,
boðskap gamals manns til landa
sinna, og til allra manna á jörð-
inni.
Af öllu, sem fyrir mig hefir
komið í lífinu, hefir ekkert ver-
ið mjer ‘eins þýðingarmikið og
þessi nótt, þegar jeg stalst til
þess að taka þátt í helgri gleði
jólanæturinnar. Það voru mín
jól, og það voru mín mestu jól,
af því, að þetta var í fyrsta
skifti.
Himininn var heiður. Ótal
•stjörnur blikuðu, eins og smá-
augu, og nýmáni leið sem við
burðatákn yfir fjallatindunum.
Hús frá húsi læddist jeg á
eftir söngflokknum, og hlustaði
hugfanginn á sálmana og fagn-
aðarboðskapinn. Og farið var
í svo mörg hús, og svo oft end-
urtekið það sama, að jeg aö
lokum kunni bæði lögin og text-
ana.
Hvert reikaði eiginlega hug-
ur minn þá nótt? Jeg veit þaö
varla sjálfur. En það man jeg,
að mjer fanst þessi helgisögn
vera aðdáanlegri en allar sagn-
ir þær, sem við höfðum trúað á
heima. Aldrei hafði jeg heyrt
annað eins. Því það skildi jeg
Strax, ef til vill af því, að jeg
var umkomulaus, að hjer var
jeg líka talinn með. Hjer var
engum bægt á burt, ekki einu
sinni fátækling, sem engan átti
að; hjer gátu allir komið.
Seinna hefi jeg oft hugsað
um hina miklu í sögnum okk-
ar, hinn foreldralausa Kag-
sagssuk, sem var píndur, sví-
virtur og því nær sveltur til
bana af sambýlismönnum sín-
um, uns „hinn mikli aflgjafi"
steig niður af himnum og gerði
hann sterkan og ósigrandi. —
Þessi Jesús var „hinn mikli afl-
gjafi“ fyrir hina nýju fjelaga
mína. Hann kom líka frá himn-
um. En hann miskunnaði sig
ekki aðeins yfir einn einstak-
an, heldur alla. Og svo var líka
annar munur á þessum tveim-
ur, að „aflgjafinn mikli“ gerði
menn einnig hrokafulla, því að
eins og þú manst, þá endaði
Kagsagssuk sem óbótamaður,
er myrti mótstöðumenn sína
alla. En Jesús var alt öðruvísi,
hann gerir menn auðmjúka,
jafnframt því sem hann veitir
þeim styrkinn.
En alt þetta skildi jeg fyrst
mörgum árum eftir að við geng-
um þarna hús úr húsi, og sung-
um sálma, uns dagur rann. Við
vorum einmitt að koma frá
seinasta húsinu, og ætluðum að
889
fara hver heim til sín, þegar
hringt var kirkjuklukkunum til
guðsþjónustu. Klukknahljómur-
inn gagntók mig svo óskiljan-
lega og óviðráðanlega, að jeg
hljóp heim til fóstru minnar
og bað hana að kenna mjer ein-
hverja töfrabæn, en það átti að
vera bæn, sem dygði mjer alt
lífið. Og þá strauk hún svo
merkilega blítt yfir vanga
minn og hafði yfir „Faðir vor“
fyrir mig.
Það var í fyrsta sinni, sem
jeg heyrði þessa bæn, sem þið
kallið bænina hans Jesú. Mest
af henni gat jeg ekki skilið, en
glaður gekk jeg í kirkju og
taldi mjer trú um, að jeg gæti
fundið, að töfrabæn þessi hefði
áhrif á mig. Jeg var svo ljett-
ur á mjer, og ljett var mjer um
hjartaræturnar. Og hjer — við
fyrstu fótmál min sem kristin
manneskja — endar saga mín;
og hjer vil jeg enda líf mitt.
Þú þekkir sögu okkar, og jeg
þarf ekki að segja hana leng-
ur. Þú veist, að nokkrum árum
seinna fluttum við Austur-Græn
lendingar okkur búferlum til
vesturstrandarinnar, og ljetum
skírast. Og nú hittir þú mig
hjer. Jeg hefi alla mína tíð ver-
ið einfeldningur og ljelegur til
að hugsa og lítið getað skilið.
Þess vegna er það víst, að jeg
komst aldrei lengra í kristin-
dómnum, en til jólanna og Fað-
ir vors — og er ekki kominn
það enn. Það var fyrir mjer
byrjunin, og það verður nið-
urstaðan.
Slitalaust hafði Kuanja talað.
Hann hafði grandhugsað, hvað
hann ætlaði að segja mjer. En
nú þagnaði hann alt í einu. —
Uppi hjá skólahúsinu hafði fólk
ið safnast saman, karlar og
konur, og veislan var undirbú-
in, með kaffi, tóbaki og fíkj-
um. Kuanja leit í kring um sig.
Enginn var í nánd. En'ginn
skeytti um okkur þessa stund-
ina. Aftur ræskti hann sig. Og
í þetta sinn reyndi hann ekki að
leyna því, hve hrærður hann
var í huga.