Lesbók Morgunblaðsins - 06.08.1933, Qupperneq 6

238
og farið að hvíla sig, laumaðist
Herdís út um bæjardyrnar, og
gekk hljóðlega eftir Iitla götu-
slóðanum sem lá upp í Hjáleigu-
kot. Þangað var ekki nema svona
tuttugu mínútna gangur ef farið
var hart. Veðrið var yndislegt.
Sólin varpaði gullnum roða á
vesturfjöllin, döggin glitraði á
bláberjalynginu, og það eina sem
rauf kvöldkyrðina var niðurinn í
litla. fossinum í bæjarlæknum.
En það var eins og Herdís tæki
ekki eftir kvöldfegurðinni. Það
var hún annars vön að gera. En
núna var hún svo djúpt sokkin
ofan í sínar eigin hugsanir. Var
það ekki annars ósköp vitlaust
af henni að vera að þessu.. En
hún var svo hrifin af honum Þór-
arni, hún gat ekki að því gert.
Enginn maður var eins fallegur
og Þórarinn. Enginn eins gáfað-
ur. En hvað það var leiðinlegt
að hann skyldi ekki geta verið
hrifinn af henni líka. En það var
nú svo sem ekki von að hann
færi að líta á svona telpuhnokka
eins og hana. Hann sem var svo
mikill maður, og var búinn að
vera tvo vetur að menta sig í höf-
uðborginni. Hver veit líka nema
hann væri kannske leynilega trú-
lofaður, einhverri þarna fyrir
sunnan. Eitthvað hafði Björg ver-
ið að glósa með það. Þær kváðu
líka vera svo skelfing fallegar
stúlkurnar þarna í Reykjavík. —
Hún hafði líka heyrt að þær mál-
uðu sig í framan til þess að gera
sig enn þá fallegri, og gengju
varla í öðru en silki og híalíni,
svo að það var nú svo sem von
þó að Þórarinn tæki þær fram
yfir liana. Ó, hvað hún gat hatað
þær, þessar reykvísku tildurs-
rófur.
Bara að Þórarinn hafi nú ekki
tekið eftir því hvað hún var
hrifin af honum. Nei, það gat
varla verið. Hiin hafði altaf reynt
að vera eins þur og merkileg í
framkomu við hann, sem- hún gat,
til þess að hann sæi það ekki. Og
svo var Þórarinn að segja að
það væri hjónasvipur með henni
og Helga. Já, honum fanst Helgi
fullgóður lianda henni. Það var
svo sem ekki í fyrsta skifti sem
hann stríddi henni, hann Þórarinn.
Lþ'SBÓK MORGUNBLAÐSEN8
Þegar lmn var lítil var hann alt
af eitthvað að erta hana og ljet
hana aldrei i friði. Samt hafði
hún altaf litið svo mikið upp til
hans, og altaf verið að reyna að
þóknast honum. — En nú í seinni
tíð var hann alveg hættur
að stríða henni. — Hann skifti
sjer eiginlega aldrei neitt af
lienni, og- það var bara eins og
hann tæki ekki eftir henni. En
það þótti henni ennþá verra. —
Þá vildi hún þúsund sinnur held-
ur að hann væri að stríða henni.
Hann gat altaf verið að glettast
við þær Tobbu og Björgu, en leit
varla á hana. Honum fanst hann
sjálfsagt upp úr þvi vaxinn að
vera að glettast við svona krakka
eins og hana.
Annars var Herdís nú löngu
hætt að líta á sjálfa sig sem barn.
Hún var orðin 18 ára og, vissi
svo sem vel að hún var ekki síðri
en aðrar stúlkur þar í sveitinni.
Hún hafði líka tekið eftir því,
þegar hún kom á mannamót, að
það voru ekki svo fáir yngissvein-
arnir, sem rendu augunum í átt-
ina til hennar, og ýmsir höfðu
slegið henni gullhamra. Henni
þótti dálítið varið í þetta; hún
gat nú ekki að því gért, þó að
það væri kannske hjegómagirni
úr lienni. En þrátt fyrir það,
að hún fyndi til sín sem full-
örðin stúlka, þá fanst henni altaf
þegar hún var í návist Þórarins
að hún væri smákrakki. Hún gat
verið bæði frjálsleg og fjörug, og
komið hnyttilega fyrir sig orði,
þegar Þórarinn var hvergi nærri,
en ef hann var viðstaddur, fanst
henni alt sem hún sagði og gerði
verða svo skelfing heimskulegt
og barnalegt.
Þegar Herdís vaknaði upp af
hugleiðingum sínum, var hún
komin alveg að dyrunum á Hjá-
leigukoti. Hún nam staðar og
var hálfhikandi. „Átti hún ánnars
ekki að hætta við þessa vitleysu,
og snúa heim aftur? Jú, það væri
víst langrjettast.“
Henni varð litið upp í glugg-
ann, og tók þá eftir skorpnu and-
liti sem gægðist út. Nei, það var
of seint að snúa við. Hún var
búin að sjá hana. Hún opnaði
dyrnar og gekk inn, hægt og
hikandi.
„Hvað er þjer á höndum, bam-
ið gott?“ sagði Hanna gamla. —
Hiin var komin um sjötugt, grönn
og visin og lotin í herðum. And-
litið A-ar eins og gamalt bókfell
í ótal hrukkum, nefið dáilitið
bogið, og A'arirnar þunnar og sam
anbitnar. Undan hvítum og loðn-
um augabrúnunum leiftruðu lítil
og greindarleg augu.
„Hvað er þjer á höndum barnið
mitt f ‘ endurtók Hanna gamla,
þegar Herdís svaraði ekki strax.
Herdís roðnaði og ætlaði ekki
að geta stamað upp' einu einasta
orði. Loksins gat hún þó stamað
upp erindinu, og horfði til jarðar
á meðan, og fitlaði í óða önn við
hnappana á treyjunni sinni.
Hanna gamla hlustaði þegjandi
á hana og var liálf kímin á svip.
Loks þegar hún liafði lokið máli
sinu, sagði hún: „Jæja, barnið
mitt, svo þjer er umhugað að ná
ástum Þórarins. En ertu nú viss
um að hann sje ekki hrifnari
af þjer en þig grunar, Dísa litla?“
„Já“, Herdís var alveg viss um
það.
„Jæja, barnið mitt, þá er að
reyna að finna eitthvert ráð 'þjer
til hjálpar. Ekki dugar að láta
þig tærast upp af sorg út af
þessu.“ Hanna gamla hugsaði sig
um nokkra stund, og sagði svo
eftir dálitla þögn:
„Þú þekltir grös, sem heita
brönugrös?“
„Já, já“, sagði Herdís. „Það
vex svo mikið af þeim hjerna í
bæjargilinu rjett við fossinn“.
„Alveg rjett“, sagði Hanna
gamla. „Taktu eitt brönugras, og
reyndu svo lítið beri á að lauma
því undir koddan hans Þórarins,
áður en hann fer að sofa í kvöld.
Svo skaltu annað kvöld um þetta
leyti ganga ofan að fossinum, og
bíða þar og vita hvort Þórarinn
ekki kemur. Og það er mín spá
nð þú munir ekki þurfa að bíða
lengi eftir honum. Og þá býst jeg
líka við að eitthvað muni rætast
úr fyrir ykkur.“
„Hvernig þá, Hanna. Hvað
meinarðuf ‘
„Jeg meina bara það, að Þór-
arinn muni játa þjer ást sína,