Lesbók Morgunblaðsins - 16.08.1936, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
263
i> t'
HRINGFERÐ
FERÐAFJELAGSINS
IV.
RÁ Seyðisfirði fórum vjer
stutta dagleið, eða tkki lengra
en að Skjöldólfsstöðum í Jökul-
dal.
Á leiðinni var komið við á liinu
niikla rausnarlieimili Egilsstöðum
á Völlum, snæddur þar miðdegis-
verður og skoðað sig um. Þarna
er áreiðanlega. hið stærsta íbúðar-
hvis, sem til er í sveit á Islandi, og
eftir því fer um annan myndar-
brag sem þar er á öllu. Þarna bjó
hjeraðshöfðinginn Jón Bergsson
og gerði garðinn frægan. Nú búa
]>ar tveir sjmir hans, Sveinn og
Pjetur. Hjá þeim er iamma þeirra,
frú Ólöf Bjarnadóttir. sem nú er
líklega elsta kona á íslandi, verð-
ur 102 ára hinn 1. nóvember næst-
komandi, ef hún lifir svo lengi.
Og um það þarf vart að efast, því
að svo er hún ern. Hún les enn
bækur og blöð og fylgist vel með
öllu, sem er að gerast, bæði utan
lands og innan. Og hún er merki-
lega frjálslynd og víðsýn. Hún
kvaðst hafa gaman af að sjá þessa
stóm bíla sem vjer vorum í, því
að þeir væri sjer lifandi dæmi
um bættar og batnandi sam-
göngur hjer á landi. En á þeim
bygðust framfarir þjóðarinnar —
og þó þætti sjer einna vænst um
það hvað bílamir ljcttu miklu
erfiði og þrældómi af blessuðum
hestunum.
Á háum hól vestur af bænum er
fagur trjálundur. Þar er ættargraf-
reitur Jveirra Egilstaðamanna og
þar hvílir Jón Bergssou og er á
leiði lians fagur bautasteinn, en
skrúðgræn og hávaxin trje af ýms-
um tegundum breiða unaðslegia
faðm um þennan hvílureit. Og
merkilegt er það, eigi aðeins um
þennan eina stað, heldur marga
aðra grafreiti á Austurlandi hvern
'vott þeir bera um hugulsemi fólks-
ins að gera þá fagra og friðsæla.
Ólöf Bjamadóttir
á Egilsstöðum.
Það vekur lotningu í brjóstum
ferðafólks, sem á ekki slíku að
venjast.
Á Egilsstöðum er stór og merki-
legur skniðgarður fyrir sunnan
húsið. Hann er fagur nú þegar,
þótt ekki sje bann gamall, en
glæsilegri og fegurri mun hann
verða með hverju árinu sem líður.
Þegar jeg skoðaði þennan garð,
datt mjer ósjálfrátt í hug vísa
Guðmundar Ketilsstöðum á IHuga-
stöðum á Vatnsnesi:
Þegar hold mitt eftir á
er í gleymsku falið
Ulugastaða steinar þá
standið upp og talið.
Því að alt á Egilsstöðum ber
vott um að þar hefir verið sú kyn-
slóð, sem kann að byggja landið.
Sumt liefir J)ó gerst þarna með
öðmm svip, og þess vegna var það,
að áður en vjer færum úr hlaði,
var borin upp tillaga til samþykt-
>ar á þá leið ,,að íslenska ríkið
skuldaði ekki einn eyri erlendis"
og var hún, að fengnu fordæmi,
samþykt einum rómi.
TT’EÐIJR var ekki vel gott á
* leiðinni frá Egilsstöðum að
Skjöldólfsstöðum, þykt loft, þoka
og úði. Naut því hvergi útsýnis.
En þó komumst vjer x kynni við
Jökulsá, og fanst hún allhrikaleg
þar sem hún brýst um í gljúfrun-
um, og ekki fögur ásýndum, því
að þótt mörg jökulvötn beri fram
mikla jökulösku, mun Jökulsá á
Brú sennilega eiga metið, því að
hún er blátt áfram eins og þykk-
ur grautur. Víðast hvar er hún
mjó, og þess vegna hafa verið
settar nrargar dragferjur á hana.
Fæstir af þeim, sem í förinni voru,
höfðu áður sjeð dragferju og þess
vegna áræddu mestu ofurhugarnir
að reyna dragferjuna, sem er rjett
fyrir ofan Skjöldólfsstaði. Flestum
fanst þetta glæfralegt ferðalag, en
fólkinu þarna í sveitinni finst nú
eitthvað annað!
OKJÖLDÓLFSSTÖÐUM, mót-
tökunum og viðurgerningi þar
skal jeg við bregða eins lengi og
jeg lifi, og undir það mun alt
ferðafólkið taka. Þetta er bær
lengst inni í landi og afskektur,
að því er manni finst. En um leið
og vjer komum þar stóð þar fram-
reiddur fjölbreyttur og góður mat-
ur fyrir 57 menn, síðan upp búin
21 riim með dúnsængum og drif-
hvítum línlökum. Og í býtið um
morguninn, er vjer komum á fæt-
ur, stóð framreiddur hinn ágætasti
dögurður handa öllum — og
þótt fleiri hefði verið, því að Jxar
var ekki að sjá hörgul á neinu
frernur en vjer hefðum verið í besta
gistihúsi í erlendri stórborg.
Vjer áttum þarna indæla nótt,
en heimafólk, sem stjanaði svona
við oss og veitti oss Jxessar ágætu
móttökur — J>að liafði orðið að
vanrækja heyskapinn daginn áð-
ur og vakti svo alla nóttina. —
Óvíst er hvort svona margir gestir
hafa áður komið þarna í einu, en
gestagangurinn hlýtur að aukast
með ári hverju, því að nú er jörðip.
við þjóðbraut. Þar liggur um veg-
urinn milli Norðurlands og Austur-
lands. Eftir honum fara áætlxinar-
bílar milli Akureyrar og Reyðar-
fjarðar og bæta upp hiS grátlega
samgönguleysi, sem Austfirðir
hafa átt við að búa á undanförn-