Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1938, Blaðsíða 1

orgm&liibsins
5. tölublaC.
Sunnudagiim 6. febrúar 1938.
XIII. árgangur.
1—j* k .f
- Guðrún Jónsdóttir: ----
Sporin í dalnum.
----------------- Smásaga.
Spor í mjöllinui. Það er konan
frá Pelli, sem hefir gengið
fram troðningana frá Insta-Seli.
Hún hefir auðvitað verið að
heimsækja dóttur sína, konuna í
Insta-Seli.
Sporin liggja þarna ennþá, þó
er sólarhringur liðinn síðan kon-
an gekk hjer um. Hún hefir geng-
ið hægt úr hlaði og oft litið við.
Dóttir konunnar hefir staðið við
bæjardyrnar og veifað til hennar
þangað til húri var komin i livart'
frá bænum. Þar hefir hiin stað-
næmst og hvílt sig. Það er svo
gott að hvíla sig þegar maður er
orðinn gamall og þreyttur.
Ef til vill hefir hún rent hug-
anum aftur til þess tíma, þegar
hún átti heima á þessum bæ, sem
nú var nvhorfinn sýnum. Bernsku-
árin hennar liðu hjer. Hjgr sá húri
fyrst sólina skína og hjer brosti
hún í fyrsta sinni á móti birtunni.
Hjer átti hún sínar fvrstu óskir
og vonir og sína fyrstu sorg. Og
hjer gekk hún niður göturnar,
tíu ára gömul telpa, með Ijóst
hár og blá spyrjandi augu; mun-
aðarlejrsingi, sem átti að fara td
hreppstjórans hmu megin í daln-
nm. Það voru þung spor og hvert
spor fjarlægði hana æ meir frá
æsbuheimilinu. Hvert spor færði
hana nær hinu óþekta, sem beið
hennar hinumegiu í dalnum.
Þarna blasir Fell við hinumegin
í dalnum. Fjallið gnæfir yfir bæ-
inn, kalt og hrikalegt, óskiljan-
legt í ískaldri hátign. Þarna hefir
það staðið um aldir, enginn veic
hve lengi, og horft yfir öll þau
spor, sem stigin hafa verið hjer í
dalnum.
Litla stúlkan haf'ði svo oft mænt
vfir að fjallinu og liugsað um
það, hversu gaman væri að hafa
vængi og geta flogið hátt — hátt,
alla leið upp á efsta tindinn. Eu
það var aðeins í æfintýrim og
undarlegum rökkursögum að grá-
gæsamóðirin 1 jeði einhverjum
vængi. Og rökkurmóðan lagðist
yfir dalinn og geymdi alla dranm-
ana um breiða vængi, sem hægt
væri að fljúga á alveg upp á efsta
tindinn.
En nú, þegar komið var yfir
að bænum, þá gnæfði fjallið ye
ir bæinn, svo það virtist sem það
myndi þá og þegar hrynja yfir
hann. Og óttinn læddist inn í sál
barnsins. — Ef það hryndi nú —
—- ! Það var það hræðilegasta,
sem skeð gat í heiminum. —
Það var eins og fjallið setti
merki sín á fólkið á bænum. Það
hafði í raun og veru hrunið vfii
sál þess og endurskapað hana í
sinni mynd. 011 þessi köldu augu,
sem horfðu á hana, án þess að
sjá hana í raun og veru, aðeins
það gagn eða ógagn, sem húu
gerði. Þau voru eins og fjallið,
sem horfði vfir dalinn. Þessar
köldu raddir, sem skipuðu fvrir.
en áttu aldrei neina hlýju eða
gleði; þær voru eins og veður-
hljóðið í fjallinu, áður en illviðr-
in skullu á.
Það var aðeins ein mannleg vera
á Felli, sem ekki var mótuð í lílc-
ing fjallsins. Það var Þorsteinn,
sonur hreppstjórans.
Hann var tólf ára, — tveimur
árum eldri en telpan; glettinn og
stríðinn, en glaðlyndur og góður
í sjer.
Hann brosti framan í hana um
leið og hann heilsaði henni.
„Sæl! Hvað ertu gömul?“
„Tíu ára“, svaraði telpan.
„Og hvað heitirðu ?“
„Dísa — Herdís“.
„Þú átt að vaka yfir túninu
með mjer í vor“.
Það var gletni í augunum, góð-
látleg gletni. Hann smástríddi
henni í góðu og sagði henni sög-
ur á milli. Sögur af útilegumönn-
um og tröllum, sögur af Gretti
og Gísla, mönnunum, sem hvergi
áttu friðland hjer á jörðu og dóu
útlægir, hataðir og ofsóttir af sam-
tíð sinni. Sögur af Gur.nari á Hlíð-
arenda og Gunnlaugu ormstungu.
Manninum, sem „vildi heldur bíða
hel, en horfinn vera fósturjarðar