Lesbók Morgunblaðsins - 10.04.1938, Blaðsíða 6

110
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Dað var hrópað raeð hárri
rödclu á Boulevard Saint Ger
raain: „Grípið þjófinn.“ — Fjár-
ans óhepni, einmitt nú. þefíar Al-
phonse hjelt að hann væri vir allri
hættu! Hann tók undir sig stökk
— en sá strax eftir fljótfærninni,
því ef til vill hefði honum tekist
að bjarga sjer út vir klípunni með
kænsku og áræðni, en nú var of
seint að grípa til slíkra ráða. llann
leit aftur fvrir sig á hlaupunum,
jú, vissulega hafði hann lilaupið
á sig, fvrir aftan hann, í ca. 100
mílna fjarlægð, stóð maður á einni
náttskyrtu, auðsjáanlega dauð-
uppgefinn eftir eltingaleikinn —
en aðrir vegfarendur höfðu komið
honum til aðstoðar og heill skari
af fólki var á hælununv á Al-
phonse, sjerstaklega bar á hópi
ungra karlmanna og kvenna, sem
var klætt eins og það kæmi vvr
kvöldboði. Þessi hópur hljóðaði og
æpti alt hvað af tók: Grípið þjóf-
inn! Grípið þjófinn! Æ, bara að
hann hefði nú haft vit á að ganga
rólega að næsta götuhorni, þá
hefði engunv getað dottið í hug, að
maðurinn á náttskvrtnnni hefði
átt við hann .— hann var ekki
einasti næturhrafninn á Boulevard
Saint Germain þessa nótt!
En Alphonse gafst nú samt ekki
strax upp. Ilann var duglegur að
hlaupa og alvanur að komast und-
an í slíkum eltingaleik. Bara að
honum tækist að komast inn v
dimmu göturnar milli Place Mau-
bert og Signu. Hann vissi þar
um knæpu, sem hægt var að fela
sig í, eigendur knæpunnar voru
honum vinveittir.
Nvi var útlit fvrir, að þetta
mundi takast — en einmitt á því
sama augnabliki, sem hann ætlaði
að bevgja fyrir hornið, þar sem
knæpan var, hljóp hann v fangið
á tveimnr liigregluþjónum. sem
höfðu heyrt köllin í fjarska. Hann
hafði tapað!
*
Alphonse gnísti tönnum af reiði
á leiðinni til lögreglustöðvarinn-
ar. Hann hafði nýlokið við besta
rán, sem hann hafði framið á æf-
inni, og var ekki lítið sagt með
því. Alt hafði verið undirbúið af
óviðjafnanlegri snilli — hinn fnll-
komni glæpur, sem alla afhrota-
--------SMÁSAGA-----
Gtipið þjófinn!
menu dreymir um — og svo kem-
ur alt í eiuu æpandi fífl á nátt-
skyrtunni einni klæða, og eyði-
leggur alt saman. En hvernig gat
staðið á þessu? Hvernig datt þess-
um bjána í iuig að liljóða upp um
þjófnað? Það var honunv ós*kiljan-
leg gáta.
Á lögreglustöðinni Jvývldi ekki
að þræta. Honvvip þýddi t. d. ekki
að segja lögreglufulltrúanura frá
því, að hann gengi með vasana
fulla af perlunv og demönt.um, sem
hann hefði keypt á Londonar-bas-
arnvvm fvrir nokkra aura. Þjófn-
aðurinn á Rue Saint Jacques 48
hafði nokkrum mínútum áðvvr ver-
ið tilkyntur á lögreglustöðina.
Stvilkan, sem hafði tilkynt lög-
reglunni þjófnaðinn, hafði um leið
lofað 10 þúsund franka verðlaun-
um fyrir að ná í þjófinn eða gefa
upplýsingar. sem leiddu til iiand-
töku hans.
Alphonse vissi, að betra var að
meðganga alt fyr en seinna, því
]iá slapp hann að minsta kosti við
næturlanga yfirhevrslu. Það sem
eftir var nætur kom honum ekki
dúr á auga af eintómri gremju
vegna óhepninnar.
Æ. bölvaður bjáninn í nátt-
skyrtunni.
En gremja Alphonse um nóttina
var lítilfjörleg móts við það, sem
hann varð að þola næsta morgun.
f rjettarhöldunum, sem haldin
voru um morguninn, raætti sem
aðalvitni miðaldra maður, sem
auðsjánnlcga var bákhaldari
Hann var vel klæddur, en fyrir
nokkrum stundum hafði hann
staðið á Boulevard Saint Germain
á náttskyrtunni einni. Hann var
stöðugt með vasaklútinn á lofti og
sagði frá því, að næturæfintýrið
hefði kostað hann kvef.
*
— f rauninni h'efi jeg ekkert
um þetta mál að segja, sagði hann.
og jeg veit ekkert um innbrotið.
— Hvað segið þjer? varð dóm-
aranum að orði. Þjer hlupuð þó vit
fáklæddur og hrópuðuð: „Grípið
þjófinn!“ Og nú haldið þjer því
fram, að þjer vitið ekkert vvm
þjófnaðinn ?
— Eintóm liepni, lierra dómar’,
því það er jeg. sem hefi orðið ti'
]>ess, að þjófurinn var handteK-
inn, og mjer ber því ómótmælan-
lega 10 þúsund franka verðlaun-
in, sevn heitið var. En sannleikur-
inn er sá. herra dómari, að jeg á
vanda til að ganga í svefni. Venju
lega nægir mjer að labba um í
herberginu mínu, en í nótt viltist
jeg fáklæddur í svefni út á götu.
Hópur ungra kvenna og karla, sem
var á heimleið úr kvöldboði, rák-
ust á mig á götunni Jíg byrjuðu að
liæða mig. Jeg skammaðist mín
svo mikið, að jeg óskaði mjer
langt niður í jörðina. Jeg varð að
finna eitthvert, ráð til þess að af
saka framkomu mína þarna á göt-
unni, og í vantlræðunv mínunv
hrópaði jeg af öllum rnætti:
„Grípið þjófinn!“
Tvær sólir á lofti.
Bóndi nokkur á Jótlandi vakti
vinnumavin sinn löngu fyrir
sólarii])pkomu í uppskerutíman-
um. Bóndi rak á eftir vinnumanni
og sagði:
— Blessaðvvr konvdu þjer á fæt-
ur, sólin er komin hátt á loft.
Vinmvmaðurinn hlýddi og fór
nveð bonda vvt á akur, Þegar sólin
loks kotn upp nokkru síðar, sagði
vinnumaðttrmn:
— Það verður sjálfsagt heitt
í dag.
— Ntí, af hverju heldur þú
það? sagði bóndi.
— Jú, því nú er önnur sól að
koma upp.
— Maðurinn minn er kvefaður,
Guðrún. Viljið þjer leggja flösku
í rúmið til hans?
- Já, fru, portvín eða sherry?