Lesbók Morgunblaðsins - 15.01.1939, Page 6

14
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
le<ra vegna þess, að ýmsar annir
kölluðu að, 0" brennivínið mun
þar að auki hafa drejrið úr mat-
arlön<run fjelaga minna. í nærri
hálfan annan sólarhringr hafði je<r
hvorki smakkað vott nje þurt,
annað en eihu sinni rú<rbrauð með
smjöri o<r vatn. Það mátti jejr
virða við fjelaga mína, að aldrei
buðu þeir mjer að smakka á flösk-
unni, en ekki er ólíklejrt, að jefr
hefði þeprið það, vegna þess hve
illa mjer leið af sulti.
Vertíðarlok.
Hinn 11. maí vai vertíð og náms
tími á enda og je<r hafði lokið
því hlutverki, í svipinn, sem mjer
var ætlað, að „læra sjó“. Bjóst
jeg nú til heimferðar og tel rjett
að halda sögunni áfram þar til
hei'm kom. Skjálfandi af snevpu
og vandræðum skrapp jeg til
fcarnakennarans Þorgríms Guð-
mundsen, ekki til að borga honum
dönskukensluna, heldur til þess
að friðmælast við hanu út af því.
að geta ekkert borgað. En þegar
til hans kom, fór alt betur en á
horfðist, því kenslukaupið gaf
hann mjer.
Nú var je<r svo heppinn að ná
í strák á mínu reki, austan úr
Meðallandi, sem hafði verið að
..læra sjó“ eins og jeg, Þorleif
Jónsson frá Sandaseli, og var það
ráðið með okkur, að við vrðum
samferða austur. Báðir urðu him-
inlifandi glaðir út af þessu happi
og dagur var ákveðinn, þegar
ferðin skyldi hefjast austur.
Skömmu áður en lagt skyldi á
stað, hafði jeg fengið brjef frá
föður mínum og í því hað hann
mig að innheimta ársmeðlag með
barni, sem hann ól upp fyrir
Rósmhvalaneshrepp. Jeg fór til
hreppstjórans, sem var víst líka
oddviti, og krafði hann um árs-
meðlagið, er var að fjárhæð sex-
tíu krónur. Alt gekk þetta vel að
því undanskildu, að jeg fjekk
ekki peninga, en aðeins ávísun á
Ólaf Norðfjörð kaupm. í Kefla-
vík. Jeg tók við ávísuninni og
hugðist að fá aftur ávísun hjá
honum í verslun Einars horgara
á Eyrarbakka. Rann nú upp hinn
langþráði dagur, þegar við Leifi
lögðum á stað úr Garðinum á-
leiðis austur í Yestur-Skaftafells-
sýslu. Húsbóndi minn gaf mjer
eitt rúgbrauð í nesti og dálítið af
smjöri í öskjum, og tvær krónur
í peningum. Leifi var líkt búinn
að nesti, en hann var þeim mun
betur settur en jeg, að hann átti
tíu krónur í peningum til ferðar-
innar, en jeg tvær.
Til Reykjavíkur.
Þegar til Keflavíkur kom sýndi
jeg Ólafi Norðfjörð kaupmanni
ávísunina frá hreppstjóranum og
bað hann um ávísun til Eyrar-
hakka eða peninga. Hvorugt fjekk
jeg, eu liann kvaðst geta gefið
ávísun til Reykjavíkur. Þ?tta varð
jeg að þiggja og því hjeldum við
Leifi á stað frá Keflavík til
Reykjavíkur, með allar okkar
eigur, ásamt nestinu, í poka á
bakinu. Ekki veit jeg hvað þungt
þetta var, en ekki var það ann-
að en nestið og fataræflar okk-
ar. Þetta tók þó dálítið í og
þreytti okkur á langri leið, og
þegar við komum til Hafnarfjarð-
ar langaði okkur í kaffi. Við viss-
um þar af gistihúsi og Leifi stakk
upp á því, að við keyptum okk-
ur þar kaffi, sem sagt var að
kosta mundi 25 aura þá. Jeg lagði
heldur á móti þessu vegna þess,
að mjer mundi ekki duga þessar
tvær krónur, sem jeg átti í ferju-
tollana, ef jeg skerti þær nokkuð,
en þá bauðst Leifi til að lána
mjer það, sem í þá kynni að
vanta.
Til Reykjavíkur komum við að
kveldi og gisti jeg hjá Hannesi
pósti um nóttina. Strax að morgni
fór jeg á kreik með ávísunina,
til viðkomandi kaupmanns, en
fjekk hreint afsvar að fá ávísun
til Eyrarbakka eða peninga, en
jeg gat fengið ávísun á aðra
verslun í Reykjavík, sem ef til
vill gæti gefið mjer ávísun til
Einars borgara. I þessari annari
verslun fjekk jeg sömu svör. Jeg
hað hana að gefa mjer ávísun á
einhverja verslun, sem hefði við-
skifti við Einar borgara, og hún
gerði það alveg eins og hin hafði
gert. En þegar í þriðju verslun-
ina kom, var líka ófáanleg ávís-
un til Einars borgara. Enn fjekk
jeg ávísun í fjórðu verslunina og
hún gat loksins gefið mjer ávís-
un til Eyrarbakka. Jeg man ekki
hvað þessar verslanir hjetu og
setti það ekki á minni. En sá
verslunarstjóri, sem afgreiddi mig
seinast, þurfti mikið að spyr.ja
um, hevruig á þessari ávísun
stæði. Jeg sagði honum alt um
það og í hvað margar verslanir
jeg hefði orðið að fara. Þá hló
hann og fór nú að mæla mig all-
an með augunum og ljet rigna
yfir mig spurningum. Meðal ann-
ars spurði bann mig að því, hver
hefði ráðlagt mjer að fara svona
búð úr búð, hvar jeg ætti heima,
hvort jeg ætlaði að ganga alla
leið austur, hvort jeg vildi ekki
hætta við það og fara til sín o.
fl. Ekkert vissi jeg hvað þessi
kaupmaður hjet, en hann sagði
búðarmanni sínum að gefa mjer
dálítið af fíkjum og steinsykri í
nesti.
Á ferju yfir Ölfusá.
Undir eins og þessum erindum
var lokið, lögðum við á stað aust,
ur yfir fjall. Nótt var björt og
þegar við komum á Kambabrún,
mun hafa verið komið undir fóta-
ferðartíma. Þá vorum við farnir
að þreytast og ákváðum að stefna
á þann bæ, sem við sæjum fyrst
rjúka á. Rjett á eftir sáum við
rjúka á bæ lengst niður í mýr-
um. Þegar að mýrinni kom fórum
við úr sokkunum og gengum ber-
fættir að bænum. Ekki veit jeg
hvað sá bær heitir og svo vorum
við grænir, að við þorðum ekki
að spyrja að því. Kona var á fót-
um og báðum við liana að lofa
okkur að sofa inni, þar til farið
yrði að ferja yfir Ölfusá. Hún tók
þessu vel og hlejpti okkur strax
ofan í glóðvolgt rúm, sem nýlega
hafaði verið risið úr. Að áliðnum
degi vakti hún okkur, annars
mundum við hafa sofið til næsta
morguns, og sagði okkur að nú
væri byrjað að ferja vfir Ölfusá.
Jafnframt þessu gaf hún okkur
vatnsgraut úr rúgmjöli og mjólk
út á. Þetta þótti okkur hið mesta
sælgæti og voruin konunni sjer-
lega þakklátir.
Það hafði verið gert ráð fyrir
jiví, að okkur yrðu sendir hestar
út á Eyrarbakka. Við hlökkuðum