Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1939, Blaðsíða 2
154
Lesbók morgunblaðsins
Þetta er algeng sjón í Hollandi. — Karlæg kerling hefir farið í
kaupstaðarferð og tneðal annars tekið með sjer nautgripi til að
selja á markaðnum. Gamla konan stendur svo og heldur í kusurn-
ar, á meðan karlinn er að versla og prútta.
Hvítárnesið, bjarta, breiða,
bylgjur vatns er kringum freyða,
yfir þig jökulsennið lieiða,
ódauðleikans birtu slær. —
Fegurðar er engin eyða
í allri sköpun þinni.
Þú munt lengi lifa í sálu minni.
Hjeldum við í hófi settu
hinar Kjalvegsgötur rjettu,
klárar oft úr spori sprettu
ef spotti greiður fyrir lá.
Fúlukvíslar gljúfrin grettu
geiguðu vinstra megin,
við þau skilja vurðum öllu fegin.
Yfir hraun og urðarsalla,
inn í dali Þjófafjalla,
þar und breiðum brekkuhalla
beislamarir áning fá. —
Vötn til norðurs farveg falla —
fegurð Öræfanna
hjer er bægt, að sýna bæði og
sanna.
Ilofs er jokull hægra megin
hjer þegar ríðum norður veginn,
brattur, hvelfdur, bogadreginn,
bláraa himins tengdur við,
úr honum flæða feiknum slegin,
fljót í stríðum halla,
sem að norður og suður um landið
falla.
Augun ljet jeg óvart flana
austur fyrir Kjalfellsrana,
þar, sem fyrrum biðu bana
bræðurnir frá Reynistað. —
Það kemst aldrei upp í vana
atburð slíkum gleyma,
bó við horfum langt í liðna heima.
Mæiifells sjest hnjúkur hæstur,
horfa yfir Frónið glæstur,
tíguiegur, tinda stærstur,
teygir sig í heiðið blátt,
bygðavörður, veðrablæstur,
veifar hetti mjalla,
yfir berum Ýmisbeina skalla.
Eftir langa leið á fjöllum
loks við náðum Hveravöllum,
þar með sýnt var okkur öllum,
inn á fágætt draumaland,
ólguðu hverir froðuföllum,
Frónið gufan huldi,
hátt í kísilklöppum gosið buldi. —
Þar eru súlur silfurgljáar,
sumar iágar, aðrar háar:
rauðar, gular, grænar, bláar —
goðamögnuð furðuverk.
Aldaraðir ekki fáar
orkað slíku hafa.
Hjer er djúpt, til demantsins að
kafa.
Hjer er kofahreysi Eyvindar,
hrygðarmerki böls og syndar.
Þar sem gufu gráir lindar
grúfa yfir nótt og dag. —
Aldarfarsins ógnir blindar
yfir rústum vaka,
ef við lítum lítið eitt til baka.
Hjeldum við svo beim á leiðir,
hestar voru sporagreiðir. —•
Tímanum til einkis eyðir
enginn sá er hingað fer.
Hjer eru sjónarsvalir breiðir,
sem er vert að kanna,
inn í háborg helgra öræfanna.
kyssi kærastann minn.
— Nú, en það var nú einmitt
kærastinn yðar, sem kysti mig.