Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1939, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
' 157
af horfnum heimi.
Eftir Tiiorolf Smith
anna og langt til hafs glampaði
ý hvítan skrokk „Stella Polaris“.
Brátt var numið staðar, því
vegurinn var á enda, en nú tóku
við mörg hundruð þrep úr
höggnu grjóti. Sumir farþegarn
ir voru við aldur og áttu óha'gt
með gang og voru því borin upp
þrepin á klunnalegum stólum
sem bundnir voru á tvær bam-
busstengur. Burðarstólum þess-
um var svo lyft upp á axlir
tveggja innfæddra manna og sótt
ist ferðin furðu greiðlega, þótt
þrepin væru mörg og mennirnir
litlir og grannir. — Loks voru
þrepin á enda. Við vorum komin
til Bawamataluwo, og sjónin sem
blasti við okkur var líkari atr-
iði úr ótrúlegri kvikmynd eða
æfintýri, en þorpi með lifandi
fólki á því Herrans ári 1937. —
Aðeins ein breið gata eða öllu
heldur torg er í þorpinu og með
fram því standa húskofarnir og
snúa göflum inn að torginu. Þau
eru bygð úr digrum röftum og
með stráþaki. Naglar eða málm-
ar hafa ekki verið notaðir við
bygginguna, heldur eru raftarn-
ir bundnir saman með viðartág-
um. Krakkar voru hvarvetna, út
um hurðir og göt á kofunum
gægðust brúnleit, forviða, ská-
eyg barnsandlit, og hvert sem
litið var, voru börn og — svín,
sem virðast vera vinsælasta hús
dýrið í hitabeltinu. — Fyrir fram
an flest húsin voru einskonar
steinbekkir eða blótstallar með
alskonar táknmyndum á. Eru
það leifar liðinna tíma þegar
mannakjöt þótti herramanns-
matur.
Svo fengum við að sjá há-
stökkið. Á miðju torginu var
hlaðinn steinveggur um 2 m. á
hæð og fyrir framan hann lítill
steinn um 20 cm. hár, en af hon-
um var stokkið yfir vegginn.
Stökkmenirnir tóku svo tilhlaup
alt hvað af tók, og í venjulegu
leikfimisstökki hentust þeir yfir
vegginn. Var það snildarvel af
sjer vikið og fataðist engum í
stökkinu þótt þeir kæmu í hala-
rófu 20—30 manns og stykkju
hver á fætur öðrum. Enda eru
þeir hinir knálegustu þótt þeir
sjeu svo smávaxnir. Var þeim
klappað óspart lof í lófa. — All-
ir virtust þeir sólgnir í tóbak
og hópuðust utan um okkur með
ærslum og hávaða til að fá cig-
arettur. Einkum var mjer skemt
er jeg sá afgamalt kerlingarhró
reykja gríðarstóran vindil, og hló
hún svo skein í hvassa tannstúf-
ana. — Síðan var sýndur stríðs-
dansinn. Hermennirnir voru um
150 að tölu. Voru þeir vopnaðir
trjáskjöldum og spjótum og
brynju með göddum á bakinu.
En sumir voru vopnaðir gömlum
byssum, og fanst mjer það fara
licldur illa, því byssur, jafnvel
þó þær sjeu tveggja alda gaml-
ar, „klæða ekki“ hálfbeia villi-
rnenn. Síðan skipuðu þeir sjer í
fylkingu og rjeðust á móti hin-
um aldurhnignu farþegum okk-
ar með hrópum og köllum. Æstu
þeir hver annan upp með því að
gretta sig og berja á skildi sína.
Voru þeir einkar viðsjálir á að
líta, og datt mjer augnablik í
hug að illa hefðum við verið
settir ef amok-æði hefði gripið
þá, eða mannakjötsát forfeðra
þeirra hefði enn á ný gert vart
við sig. — Síðan voru vistarver-'
ur af öllum stærðum og gerðum,
ingjans var stærstur og rambygð
astur. Þar inni bar margt margt
skrítið fyrir sjónir, stríðsbumb-
ur af öllum stæður og gerðum,
alskonar klukkur og bjöllur og í
ræfrinu hjekk heilmikið af villi-
svína hauskúpum, sem pf til vill
átti að vera einskonar uppbót á
höfuðskeljum óvinanna. — Loks
var snúið aftur. Sóttist ferðin
mun greiðar niður steinþrepin og
ekið aftur til Telok Dalam. Sum-
ir farþeganna höfðu verslað við
hermennina og svælt út úr þeim
vopnin fyrir cigarettur og buxna
tölur og annað þessháttar, en aðr
ir sneru brott byrgir af fjársjóð-
um, sem mölur og ryð fá ekki
grandað, nefnilega endurminning
um um furðulegan þjóðflokk og
furðulega mynd horfins heims.
EBEBS Sumar 838383
Bráðna fannir. Börnin loftsins kvaka.
Birtir uin gnýpur fjallahrings.
Burt með hatur! Burt með vetrarklaka
úr brjósti sjerhvers Islendings!
Þegar lýðir læra að vinna saman,
legg.ja niður brand og sigð, —
þá er örugt fyrst um þjóðarfranianu, —
þá er lands vors gæfa trygð.
Sundruð þjóð ei getur gæfubrautir
gengið. Hún ei staðist fær.
Samvirk þjóð mun sigra allar þrautir, —
að sálubótum gera þær.
Siimar, yfir land vort lýstu griðum!
I>áttu skína röðulglóð
yfir nýjum mönnum, nýjmn siðum,
nýrri og betri frónskri þjóð.
Lands vors guð, ó, logum bægðu rauðum
frá lífsins gróðri, — þess jeg bið.
Sendu vorri sundruðu þjóð í nauðum
sumargjöfina bestu — frið!
Grjetar Fells.