Lesbók Morgunblaðsins - 18.06.1939, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
189
haf — á leið fil Palesfínu
ið út á honum (en ekki mjer) og
J)etta stafai* sennilega alt af því.
Við höfum setið hjer mest sam-
an í dag, skipstjórinn og jeg.
Hann er fyrirtaks maðuv, gáfað-
ur og vel að sjer, heinta í öllu og
hið mesta prúðmenni.
Jeg festi myndina af nefinu á
Fulton með bólum á veggiun.
Fulton ruggar, Asmundur sefur,
skipstjórinn er kominn til kojs,
klukkan er yfir 13. God is iu his
Heaven and all is will with the
earth. Godd night evervbody —
good night!
Mánudagur 22, maí.
Qskrifandi fyrir ruggi!
Þriðjudaffur 23. maí.
Fyrst, þegar liðið er að kvöldi
tekst mjer að hemja mig svo við
borðið, að jeg geti skrifað skarnm-
Iaust — þó með því að hætta í
verstu hrotunum.
Þegar við vöknuðum í gærmorg-
un var komið hífandi rok. miklu
verra en áður, og það senr verst
var, það var enn á móti. Fulton
vissi að vísu vel hvert hanrr átti
að fara, og ekki sneri hann nefinu
eitt augrtablik frá írska kanálrt-
unr. En hann gerði rneira að því,
að súpa á, aka sjer og bylta en að
lralda áfram. Það var ekki um
annað að gera en vera þoliumóð-
ur, tala urn veðrið og lesa og sofa.
skekinn sundur og saman.
Loks fór jeg í gærkvöldi út á
þilfar og taldi snúninga vjelar-
innar, óö á mínútrr. Jeg athugaði
froðuna við skipshliðina. Jeg gat
ekki betur sjeð, en að Fulton væri
alveg sestur að Irjer úti í miðjum
Atlantirrurrr. Með það fór jeg til
kojs.
Mjer fanst lyktirr af stornrin-
utrr vera orðin einhverrr veginn
þarrnig í gærkvöidi, eins og hann
væri að gefast upp. Jeg varð
íyrir mestu vonbrigðum þegar
jeg vaknaði í morgutr. Fuiton
bylti sjer meira en nokkru sinni
fvr.
Jeg skreiðist samt á lappir.
Sjórinn er kominn meira á hlið
og það er betra fyrir ferðalagið.
En fvrir göngulagið er það ettn
verra. Uppáhaldsstaðurinrr er aft-
ur á, rjett frarnan við lágdekk-
ið. Þar er nú nreiri gauragang-
urinn. Fultorr sýpur hvern sop-
artu öðrutu stærri, svona 1—3—ö
tonn af sjó í einu, og skrattar
þessu sve unr sig allan íneð svo-
leiðis óláturn, að það er hreint
og beirrt friðsamlegt að lrorfa á
Atlantshafið á móts við þetta litla
óróahaf á lágdekkinu.
Og' mr datt mjer nokkuð í hug!
Jeg stikla til baka og næ í mynda-
vjel og smelli mynd af jressu. Alt
í einu veit jeg ekki fyr en. jeg
stend t ökla t stríðurn straumi.
Ein gusart hefir jrá uáð upp á
efra þilfar, og nú ketnur sjór-
inn æðandi eins og tryltur bæ.jar-
lækur í vorleysingu eftir gang-
inum, sem jeg stend í. Jeg; á
flótta. Filmuhylkið opnast i
höndununr á nrjer. Jeg smelli því
aftur og vorra að filman bafi ekki
skemst!
Nú sest jeg, drjúgmontinn nreð
sjálfum mjer, itrn í salon. og fer
að lesa.
Alt í einu hrekk jeg upp við
svo skarpan skell. að mjer þótti
ítóg um, og út úr opnum dyrunr
skipstjórakáetunnar stendur gol-
grænn vatnsbogi.
Ilvert í þreifatrdi! Er trú kom-
ið gat á skipið? Jeg stekk upp,
sjórinn fossar unr stofugólfið eins
og smámynd af rótinu á lágdekk-
inu. Jeg brýst móti straumnunr,
inn í káetuna. og sjá ! Ægir gamli
hafði slegið kýraugað úr Fulton
á helgasta stao, hjá sjálfum
kapteininum, og spýtt þessari líka
gusu inn á okkur.
Það var nú gott og blessað, að
ekki var komið verra; gat á vin
okkar en þetta. Hann bara lok-
aði auganu og svo var alt heilt,
En þessi sama löðrungsalda kom
víðar við. Hún svifti styrktarás
ofan af afturlestinni og sópaði
fleka einum stórmerkum útbyrð-
is. Svona var nú það.
Jeg reyni nú að gera ekki
minna úr þessu en það var, því
að altaf er eitthvað karlmannlegt
við að hafa verið í mannraunum,
jafnvel j)ó að þær sjeu ekki í
öðru fólgnar en því, að sitja hlýr
og saddur og vel til hafður inni
í „salon“ á Fulton í vondu sum-
arveðri úti á miðju Atlantshafi.
Það er annars nógu einkenni-
legt þetta, að veltast svona á svo-
litlum járnbrúsa úti á miðju At-
lantshafi, óraveg frá öllum lönd-
um, utan við allar skipaleiðir og
án allra tækja til þess að láta
nokkuð af sjer vita, hvað sem í
skerst.
En er þetta í rauninni nokkuð
hættulegra en hvað annað, til
dæmis að ganga á götu í Revkja-
vík? Við hjónin vorum á gangi
á hinum fagra, vel malbikaða og
í alla staði prýðilega og liættu-
lausa Laufásvegi. Bíll skaust fram
hjá okkur á fleygiferð — alveg
eins og vera ber. „Þarna skaust
dauðinn framhjá okkur“, segir
konan. Já reyndar. Eitt eða tvö
fet frá okkur fór dauðinn. Og
Jietta er hann altaf að gera. Eitt
eða tvö fet eru iðulega milli okk-
ar og dauðans. Ekki bara þegar
við fljótum á járnbrúsa úti á
Atlantshafi, heldur þegar „friður
og engin hætta“ ríkir alt í kring
um eins og augað eygir.
Það lygnir heldur með kvöldinu,
en samt er haugasjór. Fulton er
kominn á 6 mílna ferð.
Bólan er komin út á mjer. Jeg
get þess af því að jeg sagði áð-
ur (að vísu bara í svigum), að
hún hefði ekki komið út. Svona
er vísindanákvæmnin! ,
Miðvikudagur 24. maí.
Nú er að batna, Hólkurinn
veltur að vísu enn þá, en storm-
próf. 'Tílacjntís ^jónsson
n