Lesbók Morgunblaðsins - 05.11.1939, Blaðsíða 2

346
skinnaköst af austri. Kl. 8 er svo
komið afspyrnurok af austri með
þreifandi byl og liörku frosti. Þá
er 1 ait uppi. Síðan er siglt með
stórsegli og fokku nokkuð fram
uftir morgni. Veðrið er nú dálítið
jafuara. Skömmu fyrir hádegi fá-
um við á okkur bárnhnút og
meiddist þá skipstjóri töluvert á
fseti, slóst á liann keðja. Þá við-
beinsbrotnaði og einn hásetinn og
varð hann því óverkfær og lagð-
ist fyrir niðri, en bar sig vel.
Þótti nú sýnt, að ekkert þýddi að
hugsa til þess að komast að landi
ið svo komnu máli. Var því skip-
aiu lagt til drifs og drifið allan
daginn. Svo var skift verkum með
6kipshöfninni, að tveir stóðu á
dekki í einu<
Þannig leið dagur að kvöldi.
Við hríðina bætist nú náttmyrkr-
ið. Aðalstarf okkar á þilfari er nú
fólgið í því, að koma fyrir og hag-
ræða utan á skipinu lýsisbárufleyg
um og grútarpokum, til þess að
draga úr sjóunum og á annan hátt
að verja skipið áföllum. Álitum
við okkur nú vera komna suður í
Látraröst og vera um það bil 40
euskar mílur undan landi.
+
Með kvöldinu versnaði í sjóinn
og var nú miklum örðugleikum
bundið að haldast við á þilfari,
vegna storms og sjóa. Hríðin gerði
og stórum óhægra um vik um all-
ar athafnir. Klukkan var nú um
10. Jeg var á vakt ásamt Brynj-
ólfi Magnússyni, háseta. Skipið
hefir bakborðs háls, þ. e. tekur
vindinn inn á bakborða. Jeg er
fram á bóg að bjástra við báru-
fleyg, er jeg heyri óljóst gegnum
storminn, að Brynjólfur kallar, að
við sjeum að fá á okkur sjó. Jeg
var hálfboginn, en reisti mig upp
þá þegar og sje þá, að skipið ligg
ur flatt fyrir og finn, að stórsjór
er að ríða undir. Brynjólfur hefir
náð tökum utan um formastrið og
heldur sjer þar af öllu afli. í
skjótri svipan tekst mjer að kom-
ast aftur að formastri og gríp ut-
an um það á móti fjelaga mínum.
„Mundu að standa ekki í fæturna,
Brynjólfur“, er það síðasta sem
okkur fer á milli. Það skiftir eng-
um togum, sjórinn ríður yfir, kem-
#r 4 skipið flatt fyrir stormi og
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
sjó. Jeg finn, að jeg slitna frá
mastrinu, finn skipinu hvolfa og
sje það óglögt koma yfir mig. Jeg
skolast út af þilfarinu fvrir fram-
an forvantinn til liljes. Jeg fæ ekk
ert högg á mig og veit og finn
glögglega, hvað hefir gerst, skip-
inu er að hvolfa, við erum í græn
um sjó, — við liljótum að farast.
Jeg segi ekki fleiri sögurnar úr
þessu.
Alt hefir þetta gerst leiftur-
hratt, sjórinn skollið yfir, skipið
kantrað og hugsuninni um hætt-
una skotið upp í huga mjer. Um
leið og jeg slitna frá mastrinu og
skolast út, finn jeg kaðalspotta,
sem lafir út af skipinu. Með öllu
afli gríp jeg í þenuan enda, sem
af einskærri en örlagaríkri tilvilj-
un kemur á þessu augnabliki í
hendur mjer. Jeg byrja þegar að
handstyrkja mig upp eftir þessum
kaðli. Eftir nokkur eins rösk hand-
tök og mátturinn við þessar að-
stæður leyfir hefir mjer tekist að
fika mig eftir þessum enda upp
að borðstokknum á ný og get með
nokkrum erfiðismunum velt mjer
inn fyrir öldustokkinn — bak-
borðsmegin á skipinu.
★
Skipið er aftnr á rjettum kili!
Hvað hefir gerst? Jeg fann glögg-
lega, að jeg skolaðist út til hljes,
stjórnborðsmegin, nú sje jeg jafn
glögglega, að jeg hefi komist upp
á skipið aftur bakborðsmegin.
Þetta hefir alt. gerst með þeim
örhraða, að örðugt er að átta sig
á því.
En þræðinum í þessari örhröðu
viðburðarás finst mjer jeg ekki
hafa glatað. Jeg hefi haldið fullri
meðvitund, ekki orðið fyrir meiðsl-
um svo jeg finni og því nær eng-
an sjó drukkið. Með þvílíkum
hraða hefir þetta gerst.
Það sem gerst hefir er þetta:
Skipið hefir farið heila veltu í
sjónum. Jötunnafl storms og
straums í Röstinni hefir blakað
við hintl litla skipi með þessum
hætti.
★
Jeg stend einn á þilfari. Fjelagi
minn er horfinn. Það er eyðilegt
um að litast. Bæði möstrin eru
þverkubbuð af, eftir standa aðeins
atuttir stubbar af þeiiu. Rá og
reiða hefir brotsjórinn svift fyrir
borð. Skipsbáturinn er horfinn.
Öll skanseringin er brotin burtu,
en öldustokkurinn og stytturnar
standa eftir. Afturlestin hefir
sprungið upp og nokkur sjór kom
ið í hana.
Jeg hefi nú nokkurnveginn átt-
að mig. Það þarf að pumpa. Fyrst
verður að strengja talíuna á milli
masturstubbanna til þess að hægt
sje að halda sjer við pumpinguna.
Forlestiu hefir ekki opnast og er
það okkar lán.
Nú kemur fyrstu maðurinn upp
úr lúgarnum. Er það Þórður
Markússon háseti, annar þeirra
tveggja, er enn lifa af skipshöfn
Capellu. Býr liann nú í Reykja-
vík. Var liann ómeiddur. í lúgam-
um hafði alt farið á ringulreið.
Voru þeir, sem þar voru niðru,
fullvissir þess, að skipið liefði far-
ið heila veltu. Kolin sprengdu upp
kolakjallarann í gólfinu, og suðu-
áhöld og eldur úr kabyssunni lirutu
um alt. Skipstjóri, sem legið hafði
fyrir, varð fyrir því slysi, er hann
hentist úr koju sinni, að rekast á
heita kabjrssuna og skerast all-
mikið á höfði. Ekki var þó sárið
lífshættulegt. Engir aðrir þeirra,
er niðri voru, meiddust.
Nú var pumpað eftir megni, því
allmikill sjór var kominn í skip-
ið. Storminn hafði enn ekkert
lægt, en nokkuð virtist okkur hafa
dregið úr sjónum. Fanst okkur,
sem við yrðum engra stórsjóa
varir' eftir að við fengum áfallið.
Aðstaðan á þilfari var örðug.
Hríðin og frostið gerðu þar mjög
óhægt. um vik. Fötin gaddfrusu
utan á manni og hendurnar dofn-
uðu við pumpinguna. Okkur tókst.
nú að byrgja afturlestina og hafð-
ist þá fljótlega undan við austur-
inn.
Þannig var drifið alla nóttina,
í fullkominni óvissu, um, hvað við
tæki. Var sú nótt bæði köld og
vot. En enginn ljet samt bilbug
á sjer finna. Við trúðum. á batn-
andi veður og á sigur baráttu okk-
ar, þrátt fyrir dauflegt útlit. Við
höfðum nægan mat og gátum hit-
að upp í lúgarnum og á víxl
skroppið niður er á leið nóttina.
En þess gengum við ekki duldir,
að norðaustanstormurinn væri að