Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1941, Síða 8

160
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Nautaat á Spáni
að andlátsstund þessa bágstadda
bróður hafi verið honum svipuð
og þegar maður vaknar af myrk-
um, sárum og torráðnum draum
við það, að sólin skín inn um alla
glugga, vordýrðin blasir við aug-
um, og lífsfögnuðurinn hljómar
hverju lagi fegurra í eyrum.
Vjer kunnum víst öll hið und-
urfagra og spekiþrungna ævintýri
H. C. Andersens: Ljóti andarung-
inn.
Það var einu sinni önd, sem
ungaði ót álftareggi, og svanur-
inn ungi átti illa aðbúð í upp-
vextinum og mætti misskilningi
og hrellingum af hálfu andarung-
anna, og raunar allra, sem urðu á
vegi hans. Lífið var honum aðeins
böl og mæða, hann átti eins og
ekki heima í þeim heimi, sem hann
lifði á. Aldrei kvað annað við en
að hann væri allra fugla ljótast-
ur og heimskastur og færi skakt
að öllu. Honum var alstaðar út
skúfað. Og um veturinn var hanu
næstum frosinn í hel.
Svo kom vorið — loksins. Þá
fann hann nýjan áður óþektan
vængjaþrótt. Hann sveif um heið-
loftið, og fyr en varði kom hana
í yndislegan garð, þar sem drif-
hvítir svanir sungu á spegilfag-
urri tjörn milli laufríkra trjánna.
Andarunginn ætlaði ekki að
þora að nálgast þá, en hugsaði þó,
að sælla væri að þeir gerðu út af
við sig, en lifa við alt hitt, sem
hann hafði flúið undan. Hann
settist því á tjörnina og bjóst nú
við grimmilegum árásum. Þá sá
hann mynd sína í vatninu og sá,
að hann var ekki lengur luraleg-
ur, svartgrár fugl, ljótur og af-
skræmilegur — hann var sjálfur
svanur.
Og brátt hljómaði dýrðarsöng-
ur hans í kór hinna annara hvítu
svana.
Getum vjer hugsað oss hlut-
skifti þessa meðbróður — og ann-
ara slíkra aumingja — öðruvísi
en áþekt þessu eftir dauðann?
Mun honum ekki ætlaður mann-
legur fullþroski í ríki himnanna?
Mun hann ekki líka verða einn
af þeim, sem lofa Hann, sem er
heilagur og góður?
í þeirri trú kveð jeg þig, bróðir.
Friður Guðs sje með þjer.
Framh. af bls. 155.
ekki hægt að komast. Þegar því
frægra „matadora“ er getið, er
oft nefnt hvað mörg eyru þeir
hafa fengið um dagana. Ef svo
nautið hefir þótt standa sig vel,
fær það líka sitt klapp hjá áhorf-
endum, um leið og það er dregið
iit af vellinum.
Hjer hefir verið lýst gangin-
um í þessu að svo miklu leyti sem
það er hægt, en hjer sem víðar á
við, að sjón er sögu ríkari.
Þetta var nú bara fyrsta naut-
ið, en eins er að farið með hin 5,
sem eftir eru. Menn kunna nú
að halda, að leiðigjarnt sje að sjá
6 slíkar endurtekningar. En ekk-
ert nautanna er eins og altaf kem-
ur eitthvað nýtt merkilegt og geð-
æsandi fyrir, slys eða þ. u. 1., og
hjer var nú aðeins einn af þeim
þrem „matadorum“, er sýna listir
sínar. Slys koma vitanlega oft
fyrir, jafnvel talið að meiri hluti
nautabananna endi líf sitt á
nautaatsvellinum.
Smáslys eru algeng, svo sem að
nautið nær einhversstaðar í mann-
inn og kastar honum þá oft hátt
á loft, eða þeim skrikar fótur og
er þá nautið óðara komið þar sem
þeir liggja varnarlausir á jörð-
inni. En þá er þeirra eina lífsvon
að liggja alveg hreyfingarlausir.
Koma þá fljótlega aðrir nautaats-
menn og reyna með dulum sínum
að ná athygli nautsins frá hinum
fallna og varnarlausa starfsbróð-
ur. Kemur þá fyrir, að þegar
nautabaninn hefir þannig beðið
stundarósigur fyrir nautinu, að
upp úr sýður hið heita suðræna
blóð hans, hann þyrstir í hefnd,
rýkur að nautinu, kastar til hlið-
ar allri varfærni og leikur sjer
um stund við dauðann. Nautið
virðist altaf vera að því komið
að reka hann í gegn, en altaf
sveigir hann sjer undan með þess-
um fjaðurmögnuðu hreyfingum
og ljetta leik, sem aðeins spánsk-
ir „matadorar" eiga til.
Á meðan á leiknum stendur er
fólk bókstaflega alveg vitlaust af
geðæsingi, ýmist vandlætingu, ef
illa te'kst, eða hrifningu, og við
sem búum hjer norður undir
heimskautsbaug og aldrei látum
hrífast af neinu, nema þá hálf-
fullir, eigum í byrjun erfitt með
að átta okkur á öllum þessum
látum. En svona eru Spánverjar
örir og lífsglaðir, sem fiðrildi í
sól.
★
Jeg veit að okkur íslendingum
þykir þessi leikur, er hjer hefir
verið reynt að lýsa, ljótur og bera
vott um blóðþorsta. Er það mjer
síst að skapi að afsaka hina ó-
mannúðlegu meðferð á veslings
nautinu. Spánverjar segja, að
hjer sje aðeins verið að sýna yfir-
burði mannvits og lipurðar manns
ins yfir styrkleika og hraða nauts-
ins, og nautinu myndi hvort sem
er að lokum hafa verið slátrað,
og ekki finni það eins til áverka
þeirra, er það fær áður en því er
veitt banastunga, vegna grimdar
þess og mannýgðar. En hvað sem
þessu líður, þá er eftir hin óaf-
sakanlega meðferð, er blessaðir
hestarnir fá.
SÍÐUSTU DAGARNIR
í PARÍS.
Framh. af bls. 157.
maður og kona á aðeins þá einu
ósk að leggja til alt sitt afl í
þjónustu landsins.
Fjöldinn hefir verið varaður
við hættum, sem stafa af að ótt-
inn nái yfirtökum á almenningi,
sem var sterkasta vopn óvinanna
í stríðinu á meginlandinu, og
breska þjóðin hefir þegar sýnt
hugrekki sitt.
Baráttan verður hörð, en styrk-
ur heimsveldisins, staðfestan og
göfugt lundarfar mun vissulega
sigra.
En hvað sem annars henda
kann, munu allir þeir, sem fylgd-
ust með lífi bresku þjóðarinnar
í júnímánuði 1940, hugsa á sömu
leið og Winston Churehill, að eftir
þúsund ár muni þess verða minst,
að
þetta var glæsilegasta
tímabil þeirra.