Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1944, Page 6

94
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hina innfœddu hjer. og á oröið nósr
af spjótum, örvum og bogum til
þess að opna heila verslun.
Ilinir innfæddu hjer hellsast
á mjög frumlegan og persónuleg-
an hátt. Einhvern tíma seinna
skal jeg segja þjer hvernig. Það
er ekki hægt að skrifa það, enda
mundi ritskoðandinn ekki hleypa
því i gegn.
Ilinir innfæddu hjer eru lítt sið-
aðir, skítugir og viðbjóðslegii; í
alla staði. Þeir hafa bein í gegn um
nefið, oftast mannabein. Þeir grafa
ekki hina dauðu, heldur hengja þá
upp i trje, og láta þá bráðna í sól-
inni. Og á meðan líkin bráðna, svo
að drýpur úr þeim, standa þeir
undir trjenu og láta drjúpa ofan á,
sig, til þess að fá þannig þrótt og
styrk hinö dauða. Og jeg get trúað
þjer fyrir því, að þeir ilma ekki
s.ierleflra vndisleea. eftir að hafa
íengið slikan styrk. irier var eitt
sinn sýndur sá mikli heiður, sem
hvítum mönnum er sjaldan sýndur,
að mjer var boðið að fá slíkan
stvrk fi'á einum hinna dauðu. .Tec
afþakkaði boðið, sagðist hafa feng-
ið styrk frá svö mörgum raunveru-
lega sterkum mönnum. jeg vissi
eigi lengur sjálfur, hversu sterk-
ur jeg væri. Þeir trúðu m.ier.
ITjer talar hver kynþáttur sitt
eigið mál, en nokkrir hinna yngri
manna tala „pidgin“ -ensku, sem
er ekki hrognamál lieblur
mjög næri'i því, að vera reglulegt
mál. Frummálið er vitanlega enska,
en það er mikið. af bæði þýskum,
frönskum og innlendum orðum,
innan um, svo að bað tekur nokk-
uð langan tírna að la’ra að tala
bað veL.Jeg er farinn að geta
bjargað mjer sæmilega.
14. desember 1942.
T nótt sem leið, sofnaði jeg ekki
dúr. Þegar jeg hafi baðað mig. í
litium læk, með óvenju fáa áhorf-
endur, rakað mig og borðað, kom
höfðinginn til mín, og spurði mig.
hvort jeg vildi vera viðstaddur há-
tíð, er þeir ætluðu að halda, og
þáði jeg það. I
Þegar þangað kom, var jeg sett-
ur í heiðurssætið, og hátíðin hófst.
Það voru kveikt mörg bál á víð og
dreif og hinn tilbreytingarlausi
trumbusláttur hófst. Þarna voru
karlmenn, konur og börn, útötuð í
málningu og fjöðrum skreytt. Þau
dönsuðu bananadans, kókoshnetu-
dans, yam-dans og aðra grænmet-
isdansa, cn jeg gat aldrei g^'cint
neinn mun á hljóðfalli trumbanna
eða söngnum. Söngurinn var altaf
Aia-aia-a-aia-aia alt frá banan og
niður í jarðepli. Svo tóku ]>eir til
við fuglana,, dönsuðu fugladansa
af móði miklum og loks hófu þeir
sinn eigin stríðsdans. og þá hlióp
nú fjör í mannskapinn! Skildir,
sníót. botra. örvar o<? önnur vonu
hófust á loft. hljóðfallið varð hrað-
ai'a og harðara og dansinn allur
æðisgengnari. Þeir dönsnðu stöðugt
í kring um mig. og sveifluðu spjpt-
um og örvum rjett við nef mitt og
ráku upp org mikil — svo að jeg
var ekki öruggur um. að þeir rækiu
mig ekki í gegn með einhverju
snjótinu. — bara í gamni auðvit-
að. eða ef til vill til þess að fá
betra i soðið. Þannig var haldið á-
fram til kl. 4 um moreuninn, en
bá fengum við svínakjnt, steikta
banana, yams, jarðepli. taro og
annað góðgæti að borða. Þeir neita
ekki áfengra drvkkia. Þegar há-
tíðahöldin voru á enda, gáfu þeir
mjer trommu, og fjögur stránils,
en jeg gaf höfðing.janum hníf.
nokkrar tóbaksrullur og dálitið nf
saiti.
Fjnllabúar þeir, er jeg var riott
í bessu að yfirgefa. eru miklir
galdramenn. Þeir beita óspnrt
göldrum, þótt það varði við lög.
.Teg skal segja þjer hjer frá at-
viki, sem jeg varð sjálfur sjónar-
vottur að. Maður nokkur var að
gera hosur sínar grænar fyrir ekkju
með tvö börn, en hún vísaði lto.ii-
um á bug, og stuttu síðar dó ann-
að barn hennar. Mágur hennar
sagði henni þá, að maður sá, er
hún hefði hafnað, hefði gert seið,
og hún yrði að aðhafast eitthvað
ef hún ekki vildi missa hitt barn-
ið líka. llún yrði að ná í einhvern
hlut mannsins. Hún gei'ði það, og
magnaði þá mágurinn seið. Þá
brá svo við, að sá hryggbrotni
veiktist og lagðist í rúmið. Lög-
regian skarst í leikinn og galdra-
maðurinn var dæmdur í Sex mán-
aða fangelsi. Jeg fór sjálfur og
heimsótti sjúklinginn, og gaf hon-
um kinin og aspirin og sagði að
galdrarnir væru að engu gerðir,
og hann mundi brátt verða frískur.
Honum virtist batna dálítið, en
brátt vei-snaði honum aftur. Lækn-
ir skoðaði hann vandlesa. en fann
ekkert að honum. Það var sama,
hvað við sögðum honum. Trú hans
á það. að hann ætti að deyja var
'bifanleg. Þfgar við komum ]iang-
að aftur cftir 6 daga, var hann
dáinn.
l5að eru til óteljandi sögur, sem
þessi. Algengt er að gera lítinn
boga og örvar og leggja á veginn
þar sem fórnarlambið gengur. Ef
hann stígur á bogann, mun hann
hverfa til hinna eilífu veiðilanda.
Þetta er í raun rjettri dásamleg
sönnun um mátt andans vfir efn-
inu. Þeir trúa á margvíslega anda
— alla vonda. Ef andarnir eru
góðir. er óþarft að hugsa nokkuð
um þá. Það verður aðeins að hafa
gætur á þeim vondu.
Eitt af því einkennilegasta. ^em
jeg hefi sjeð hjer, sá jeg hjá Ora-
kivaenum, sem annars eru á mjög
lágu stigi. Ef þeir hafa drepið
rnann, eru þeir vanir að flá skinn-
ið innan úr lófum hans og neðan
úr iljunum og leggja það á jörðina
fyrir utan garð hans, til þess að
hann geti gengið þar um, eftir að
Framh. á bls. 100.
I