Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1944, Qupperneq 7

LESBÓK MORG'UNBLAÐSíNS
399
Þeir vorti allir í frökkum, með húf-
ur og hlífðargleraugu, einkenni-
lega líkir: laglegir menn, allir með
skegg, hraustlegir og kraftalegir.
— En sú hepni, sagði Jalin.
En hlátur hans hætti skyndilega.
Ilönum hafði orðið litið á augu
dádýrsins: Það var í þeim angur-
blíða, hrygð, ótti, þessi óttablandna
spurning, hvers vegna það væri,
þarna og hvað liefði helsært það.
Aumingja litla, fallega dýrið. Aum-
ingja dýrið, vilt og saklaust. Allir
höfðu þeir drepið dádýr, þegar
þeir voru á veiðum með hesta og
hunda. En það var ekki svona.
Það lá þarna í dauðateygjunum og
stundi með örvæntingarsvip í brest-
andi augum.
— Við verðttm að fara aftur til
Brantes, sagði Jalin. Jeg get ekki
ekið bílnum ljóslausum. Við getum
sofið í gistihúsinu, þar sem við
borðuðum.
Þeir fóru allir upp í bílinn, og
Jalin ók til Brantes eins hægt og
hann gat.
Brátt hættu þeir að hugsa um
dádýrið. Það hefði getað verið
maður, sem þeir óku á, og svo
höfðu þeir sjálfir lent í greipum
dauðans. En þeir voru lifandi, og
blóðið svall í æðum þeirra. Og líf-
ið var framundan, eins og sljett
súlnagöng, óslitin hamingjubraut.
Dyrnar á ITótel des Deux Cor-
onnes voru læstar. Allir voru í
fasta svefni. Þeir bÖrðu lengi, þang-
að til ljós sást.
— Sjáið þið, sagði Bottiaux,
þegar dyrnar opnuðust. Þetta er
Bretónastúlkan.
, Ilún hjelt á litlum olíulampa.
Daufur bjarmi af iampanum lýsti
andlit hennar, barnslegt og blíð-
legt, og snjáða sloppinn, sem húrt
hafði farið í utan yfir náttkjólinn.
Berir fæturnir sáust ekki í myrkr-
inu.
— Herbergi? spurði hún frekar
hásri röddu, eins og margir gera,
þegar þeir tala erlent mál.
— Já, sofa. Rúm. Góð rúm,
sagði Bottiaux.
Ilún kveikti á kertum fyrir þá,
brosti, vísaði þeim til herbergjanna,
og fór.
En þegar Béville var háttaður,
fann hann, að hann gat ekki sofn-
að. llann var ölvaður af yndisleilc
næturinnar, hraða bílsins og þakk-
læti til forsjónarinnar, sem maður
finnur til, þegar maður hefir slopp-
ið úr einhverri mikilli hættu. Svo'
mundi hann eftir orðum bílstjór-
ans: Bretónastúlkan. Til þess er
hún. Og hann fór fram úr og
læddist berfættur út á ganginn.
Béville hafði tekið eftir, hvar
Bretónastúlkan svaf. Hún svaf í
lítilli kompu, sem afþiljuð hafði
verið á stigapallinum milli fyrstu
og annarrar hæðar. Hann fór
beina leið þangað. Já, þarna var
það. Iíún svaf í venjulegu járn-
rúmi. Hárið liðaðist laust um herð-
ar hennar, og hún hjelt annarri
hendi undir hnakkanum, því að hún
hafði engan svæfil. Af líkama henn
ar sást aðeins fallegur hálsinn og
lífi þrungin, fagurlöguð, kornung
brjóst. Béville lagði lófann á herð-
ar henni og kysti hana. Hann hafði
slökkt á kertinu. Stúlkan hrökk-
upp og snerist af eðlishvöt til
varnar. 4
En Béville hafði þegar tekið
hana í fang sjer, og hún fann varir
hans snerta sínar. Já, það var satt,
hún var Bretónastúlka, til þess vah
hún ráðin, og fyrir þetta voru henni
greiddir þrjátíu frankar á mánuði
auk gjafa, sem gestirnir gáfu henni.
Og svo var þetta líka fínn maður.
öldum saman hafði ætt hennar bú-
ið við undirgefni, næstum þrældóm,
og það hafði kent henni, að maður
verður altaf að lilýða fínum mönn-
um, foringjum, yfirboðurunum. Hún
varð því að láta undan. Bljúg sál
hennar þorði ekki að mótmæla. En
líkami hennar færðist undan með
hryllingi, þvl að hún var enn ó-
snortin. Sjerhver hrein mær verst,
sjerhver hrein mær er hrædd. Það
er enginn vafi á því, að þetta er,
eðlishvöt, sem náttúran hefir gef-
ið konunni, til þess að hiin þi;rfi
hugrekki. til að gefa sig og færi
fórnina aðeins þeim manni. sem
hún elskar. Bretónastúlkan, vilt og
auðjnjúk, var seld eins og ættmenni
hennar fyr á öldum. Hún var grip-
in sþelfingu. Hún grátbað hann að
sleppa sjer, ruglingslegum,1 hrað-
mæltum orðum á sínu einkenni-
lega máli, sem aðeins er talað á
vesturströndinni, eina málinu, sem.
hún kunni. En Béville skildi hana
ekki.
Hann skildi aldrei í því, að stúlk-
an skyldi ekki svara kossunum,
sem hann kysti hana, áður en hann
náði henni á sitt vald. Ilann hafði
fullnægt hvötum sinum, en samt
var hann dálítið vonsvikinn, en sú
refsing er lögð á kærulausa, rudda-
lega karlmenn, að þeir vilja borga
fyrir sig og komast brott sem skjót-
ast. Honum var það óskiljanlegt,
að hún skyldi aldrei hafa snert
varir hans með sínum, heldur kinn-
ar og enni: en þannig voru atlot
óframfærins barns, sem þráði svo
mjög að geta ímyndað sjer, að það
hafi orðið sannrar blíðu aðnjótandi
eftir skelfingu nauðgunai'innar. En
það var ekki um neitt slíkt að ræða.
Hann fór bara. Það var alt og sumt.
í dögun vakti Jalin fjelaga sína.
Þegar Béville kom niður, var hann
hjer um bil búinn að gleyma þessu.
Ilamingjusamir menn eins ög'ha'jin
eru fljótir að gleyma. Þeii' lifa á;
líðandi stund. Ef hann hefði hlígs-
að um atburð næturinnar, hefði
honum fundist hann hafa verið'