Lesbók Morgunblaðsins - 05.05.1946, Page 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
209
þar lá hún þögul og flóttaleg, því
að hún var hrædd um að hún
mundi deyja. Hinir sjúklingarnir
sváfu. Það var skuggsýnt þarna
inni, aðeins örlítil skíma af litlum
olíulampa með bláum kúpli.
Verkakonan starði út í rökkrið
og hugsaði um liðna ævi. Hún
gekk þá um engið með unglings-
pilti, sem hafði blíð og björt augu.
Þau höfðu krækt saman litlu fingr
unum og leiddust svo. — Þá nótt
breyttist hún úr ungling í þrosk-
aða konu.
Þessi unglingspiltur var János
Kovács, og hún sá nú fyrir sjer
andlitsfall hans og augun og heyrði
óminn af rödd hans. En hún nefndi
ekki nafn hans með vörunum. End
urminningunni skaut aðeins allra
snöggvast upp í meðvitund hinn-
ar deyjandi konu.
Árið eftir brann prestsetur nokk
urt og þar brunnu inni allar kirkju
bækurnar, en í þær var skráð hve-
nær János Kovács var fæddur og
hvenær hann dó.
í janúarmánuði 1901 voru miklar
frosthörkur. Þá var það eitt kvöld
í svarta myrkri að ræfilslegur mað
ur kleif yfir kirkjugarðsgrindurn-
ar. Hann hafði á brott með sjer
tvo trjekrossa til þess að ylja upp
heima hjá sjer. Annar krossinn var
af gröf János Kovács.
Enn liðu 20 ár. Árið 1920 sat ung-
ur lögfræðingur í Kecskemét við
skrifborð sitt og var að athuga eft-
ir látin skjöl föður síns. Hann skoð
aði hvert brjef vandlega. Á einum
miða stóð með viðvaningslegri
skrift:
„Fyrir að pólera tvo stóla 4 forin
tur og 60 kreuzer. Móttekið virð-
ingarfylst. János Kovács“.
Lögfræðingurinn leit aðeins á
reikninginn, reif hann svo sundur
og fleygði honum í blaðakörfuna.
Morguninn eftir helti vinnukonan
úr körfunni í horn út í garði.
Þremur dögum seinna kom rign-
ing. Reikningssnipsin urðu renn-
vot og skriftin þvoðist af nema J..
Ková... Og J var þó lítt læsilegt.
Svo rigndi ekki lengi. En miðinn
hafði klínst við leirinn og þar mátti
enn sjá: J.... Ková...., seinustu
bókstafina, hið allra seinasta, sem
minti á það að János Kovács hefði
verið til.
Nokkrum vikum seinna kom
hellidemba.. Þá þvoðust stafirnir af
brjefsnifsinu. Lengst stóðst v rign-
inguna, því að þegar János Kovács
skrifaði þann staf hafði hann tekið
ofurlítið fastar á pennanum. En að
lokum hvarf þessi stafur líka.
Og þá, einmitt á þeirri sundu, 46
árum eftir dauða sinn, hvarf fyrir
fult og alt úr þessum heimi snikk-
arasveinninn János Kovács.
Barnahjal
Það var verið að lesa þjóð-
sögur upphátt, þar á meðal
sögiJha um það að skór úr
mannsskinni væri óslítandi.
Á eftir gekk Nonni litli að
rúmi niðursetukarls og spurði
hann:
— Má jeg ekki eiga af þjer
hrygglengjuna?
Karlinn brást reiður við, og
þá sagði Nonni:
— Nei, ekki fyr en þú ert
dauður. Það gerir ekkert til
því að þá ertu í eyði.
Mamma hafði sagt Ingu
litlu að hún mætti aldrei tala
um menn í strætisvagninum,
þær skyldu heldur tala um þá.
þegar þær væru komnar þeim.
Einu sinni sem oftar er Inga
með mömmu sinni ,í strætis-
vagni. Varð henni þá starsýnt
á mann, sem hafði óvenju
stórt nef. Að lokum sagði hún
upphátt: *
_ — Mamma, við skul.um tala'
um þennan kai'l, þegar vjð
komum heim. . , t ,
Stína hefir veriíi óþehk ‘óg
mamma hefir reffeað nenhf.
Eftir dálitla stund’ iðrast Stína'
eftir öllu saman óg > biðúr
mömmu fyrirgefningar óg
mamma tekur haná á knje sjer.
Stína strýkur mjúklega hár
mömmu og segir svó: ?
— En hvað þú ert gráhærð.
— Já, mömmurnar verða grá
hærðar þegar litlar stúlkur
eru ekki góðar.
Stína hugsar sig um stúnd-
arkorn og segir svo:
— Hún amma er miklu grá-
hærðari! > '