Lesbók Morgunblaðsins - 22.07.1956, Page 8

396
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
og ef hún er á ferðalagi á skipi, að
þá sitji hún við hlið skipstjórans,
sjálfri sér til skapraunar.
Fáum dögum eftir að fréttin var
birt, kom sendimaður stjórnarinn-
ar til okkar með eldrauðan kassa,
eitthvað tveggja feta langan. í
þessum kassa var pergament vafið
í stranga og á það letraðar nafn-
bætur okkar, en undir var ið mikla
græna innsigii, eitthvað 6 þuml-
unga í þvermál. Maður hefir þenn-
an kassa til sýnis nokkra daga, ef
til vill viku, en þá er honum skotið
upp á hyllu, og þar fær hann að
dúsa og rykast þangað til sonurinn
erfir hann.
Þingmaður, sem setið hefir áskil-
inn tíma í neðri málstofunni, en
verður svo lávarður, getur fengið
styrk úr sameiginlegum sjóði þing-
manna (sem ekki er opinber sjóð-
ur). En skilyrði til þess að hann
fái þennan styrk, eru þau að hann
hafi ekki meiri tekjur en 6 Sterl-
ingspund og 5 skildinga á viku, og
það má sannarlega ekki tæpara
vera.
Enda þótt inn nýi lávarður búi
áfram í úthverfi, þá verður hann
var við það- fyrst í stað, að kunn-
ingjarnir í veitingahúsinu glápa á
hann eins og naut á nývirki. Ég
bað þá að kalla mig Fred framveg-
is, en það var eins og þeir færi
allir hjá sér fyrst í stað. Þó lagað-
ist þetta þegar fram í sótti, og þá
leið mér betur.
Auðvitað verður nýr lávarður
að fara á fund banka síns og breyta
þar um nafn í bókunum. Ég veit
ekki hvort bankar eru fúsari á
yfirdrátt fyrir lávarða en aðra (ég
hefi ekki þorað að eiga undir að
reyna það), en eftir því sem sam-
þingmenn mínir í lávarðadeildinni
segja mér, verða lávarðar að greiða
skuldir sínar rétt eins og aðrir
menn.
ð
FINNBOGI GUÐMUNDSSON prófessor hefir nú látið af starfi sínu
sem íslenzkukennari við háskólann í Manitoba. Þegar hann fór heim
birtist kvæði þetta í vestanblöðunum. Það er að visu orkt nokkru
íyrr. Höfundur þess er nú látinn og er þetta með seinni kvseðum
hans. Lýsir það svo vel hug eldri kynslóðar íslendinga vestra til
prófessorsins og þess menningarstarfs, er hann hafði með höndum,
að rétt er að íslendingar hér heima kynnist því.
Hinn rammefldi bogi hins röska Finns,
sem réttsœlis örvunum miðar
í íslenzkan huga, sem hefur því gleymt,
er heyrir tii gæfu og írlðar,
og heldur, að enskan sé eilif sói,
en íslenzkan gangi til vlðar.
En því geld ég, Finnbogi, þeirra skuU,
er þyrstir í hijómskæra málið,
að þú hefur opnað vorn Sögusjóð
og sýnt oss vort fornhelga bálið,
sem geymir þann innri eld í sér,
er oft bræðir hjarta-stálið.
Til hamlngju leiði þig hvert þitt spor
i heimkynni Sögu-ljóma,
þar sérhver ein þúfa og sund og hóJl
á sagnir og halga dóma,
en háfjöllin blasa mót sumarsól
og söngfuglar dýrðina róma,
Þú berð okkar kveðju til fagra Fróns,
sem finnst þar sé staðurinn HEIMA,
því þó að við landarnir festum hér fót,
mun flesta til landsins vors dreyma,
sem helgustu minjar og minninga brot
i margskipta huganum geyma.
Og farðu svo heill til heima-lands
i heimkynnin gamal-kunnu,
þar bíður þín hjartkær móðir mæt
og marglr, sem fyrr þér unnu.
Þá opnast sá hejmur, sem hjarta er kær,
mót heilagri kærleiks sunnu.
Þ. Þ. Þ.
é—------------------------------------------«