Lesbók Morgunblaðsins - 16.09.1956, Qupperneq 8

S24
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS

j-a&mi ^iaííáinó

t fjallsins djúpa faðml,
þar beið mín hús
með fagnandi vinum
á heiðríkum sumardegi.
Hve fagurt að horfa til fjallsins
af alfaravegi
með fannir við efstu brún,
en neðra blómskrýddar brekkur
og grösug tún.
£g skynjaði seiðmagn fjallsins
með blágrýtisbelti,
brúnir þungar og svipmikið ennl.
í hljóði
töluðu gnúpar og gljúfur.
Frá hamraveggjum, auðn
og iðgrænum hvömmum
andaði magnþrungnu ljóði.
En efra — þó oftast í hvarfi —
svífur tindurinn, vörður hins
volduga fjails
og táknmynd: að tilvcru baki
föðurleg forsjón alls.
Á bænum var tjaldað því bezta
í föngum og sniði,
sem islenzk gestrisnl ói.
Búandinn traustur í öiiu
sem íslenzkur drangur,
húsfreyjan hússins sól.
Blandaðist orðræðum, hlátrum
og ljóðalcstri
lækjarins niður, er drifhvítur
hoppar á steinum
gáskafullur og iðandi — ýmist
í leynum
eða af bergstöllum svimandi
langstökk hann tekur.
— Þó er söngur hans sAandi
og hjartanu vekur
samleik fjarskyldra keuda.
Hlíðin angaði. Hvammanna
dúnmjúka ílos
veitti hvíld þennan sólríka
dag.
Ég skynjaði jarðar unað
og brekkunnar bros
í blágresi og mjaðurtar þokka.
Og jafnvel urðin fann ásækinn
vökudraum rætast,
því ungur gullkollur lagði þar
vanga sinn
að hennar brjósti og drakk
sína dýra veig ,
i djúpandi værð með höfuðsveig
gullinna lokka.
t’tsýnið heillaði. Augað fékk
notið margs.
Andstæður: gnæfandi tindar
og víðfeðma sær
léku á hugans langspil
ómþýða stefju.
Flötur hafsins bllkaði bjartur
og skær.
Berg í fjöru, annes, víkur
og sker
urðu listrænt ívaf í bláum vef,
stefjunnar milda stef.
Dagsól lækkaði heiðskírum himni á.
Heimleiðis ók ég góðvinum mínum frá.
Fjarlægðist fjallið kæra — Esjan blá.
12. ág. ’56.
EINAR M. JÓNSSON
af umboðinu og öðrum fríðindum
þar í sýslunni. Kom svo, að hann
lét menn kæra Stefán, en hafði
ekkert upp úr því nema óvirðingu
og fjárhagslegt tjón. Var þá og svo
komið að hann var í mestu krögg-
urn og kominn í 1000 rdl. skuld við
konungsfjárhirslu. Komu og fram
á hann ýmsar kærur, svo að
Trampe greifi setti hann frá emb-
ætti 27. nóv. 1804. Var þá Ebenezer
Þorsteinsson settur sýslumaður þar
og átti að rannsaka gerðir Finns.
En eitthvað hefir það gengið erfið-
lega, því að ári seinna getur
Trampe þess í bréfi, að Ebenezer
eigi við mikla örðugleika að etja
og hafi orðið fyrir „persónulegum
skömmum og áreitni af þessum
drykkjusvallara og inni álíka
drykkfelldu konu hans“.
Málaferhn stóðu yfir í rúm tvö
ár og lauk með því að Finnur var
dæmdur frá embætti. Flosnaði
hann svo upp vorið 1807. Voru all-
ar eignir hans teknar lögnámi og
boðnar upp, en andvirði þeirra