Lesbók Morgunblaðsins - 16.05.1965, Qupperneq 3

PEIMLEIKAR
EFTIR KRISTMANN GUÐMUNDSSON
Hann var dsemigerður Knglend-
ingur í útliti og fasi, hár og grannur,
ixánast horaður, með skarpa andlits-
drætti, grá augu, og þetta góðlátlega
afskiftaleysi í svipnum— ekki alveg
laust við yfirlæti — sem fer í taugarn-
ar á mörgum aðkomumönnum, Við sát-
um oft samtímis á „pö'bbinum“ niðri
við ána, sem lengi hefur haft orð á
aér fyrir reimleika. Eg veitti honum
enga sérstaka athygli í byrjun, en varð
þess brátt var að hann horfði stundum
einkennilega á mig. Það var eitfhvað
í augnaráðinu, er samrýmdist ekki svip
hans, að mér fannst, eitthvað dreym-
andi og hálfvandræðalegt, og stundum
6pyrjandi, eins og hann langaði til að
leita ráða hjá mér. Þetta varð til þess
að ég fór að taka betur eftir honum.
H'.nn var kseruleysislega klæddur, en
þó smekiklega, og var ávallt vel snyrt-
ur. Það var naumast vafi á því að hann
tillheyrði yfirstéttinni, og liklegt að hann
væri vel efnaður, en að öðru leyti var
hann . mér ráðgáta. Þetta var mjög
hreinn maður, ef ég má taka þannig til
orða, en það hvarflaði að mér að hann
myndi vera einmana. Ég gá hann aldrei
í félagsskap annarra, hann virtist ekki
þekkja neinn, sem þarna kom, og hann
gaf ekki gaum að neinu í kringum sig
— nema þá helzt mér — en horfði
löngum út um gluggann sem snéri að
ánni; róleg augu hans störðu í fjarsk-
ann, og það var því líkt sem hann
gleymdi oft stund og stað. Hann sat
þarna við lítið tveggja manna borð, og
var ætíð látinn í friði, þótt fulLskipað
væri í „pöbbinum“. Enginn settist hjá
honum; það var eitthvað í svip hans og
fasi, er bægði öðrum frá.
Eitt kvöldið var „pöbburinn" svo full-
ur af fólki að nálega varð hvergi þver-
fótað. Ég náði mér samt í ölglas, gekk
með það út á gólfið og svipaðist um,
hvort einhversstaðar væri sæti að fá.
Hann veitti þessu athygli, og allt í einu
benti hann mér á stólinn gegnt sér við
litla borðið.
Ég brO'Sti til hans í þakklætisskyni, og
settist. Hann hélt áfram að horfa út
um gluggann, en þegar hæfilega löng
stund var liðin hóf ég samræður um
veðrið, en það er nálega hið eina sem
hægt er að ympra á við Englending,
sem maður þekkir ekki persónulega —
nema ef hann skyldi vera með hund í
eftirdragi. Hann tók þessu vel, sagði að
vorið væri nokkuð kalt þetta árið, það
hefði verið hlýrra í fyrra og hitteð-
Kveðja tsl bró&ur míns, þess
sem unsr sér vel í glaumnum
Eftir Björn Gunnarsson
Mér er tjáð að stúlkan
er nú reikar sturluð
meðal öskugrárra rústa heimiiis síns
haifi grátið unz hún varð blind
er trylltir og svitastorknir hermienn helteknir drápsfýsn
] sikutu föður hennar stoltan og vamarlausan
svívirtu grjátbiðjandi móður hennar
milli brennandi þilja undir krosstmarkinú
og yfirgáfu hana ósjálfbjarga
til að verða gráðugum logum að bráð
misþyrmdu og hröktu bróður hennar
, og drifu bjarta lokka hans þykku blóði
en heyrðu ekki hljóð hinnar bamungu stúlku
1 er vitstola af skelfingu kraup í afkima
og horfði á ástmenni sín limilest og myrt
siíðan visnaði blómlegur líkami hennar
og tærðist og bak við ósjáandi augu
varðveitir hún ógnþrungnar sýnir
og blóðlaus munnur hennar er neyðarop
betlarar og förumenn
t er eiga sér hæli milli hrynjandi veggja
og sótblakkra rafta
miðla henni af ó'hrjálegri fæðu sinni
aukia óafvitandi á þjánmgar hennar
i þar sem hún krýpur
og kreppir fölnaða fingur um brjóst sín
þar sem vsegðarlaust lífið er í þann mund
að taka sér bóilfestu
og ennþá heyrir hin herskáa veröld ekki
þögul neyðaróp hennar.
^ V-
\v’

’*' • , , , , _ v
.. ; ^
» / ' - \ (<-\_* _')) v 1 |C' l
/9 U'ik '. ' -I: í • ÍCS; HV.J
, <3 .........ý/.-þ.t-V-. ^ y'-f; í
- v '' .1 T .. ' 1 / ' í ••• <■••)''' ||-.-J

$#.’i ■
-

?!
fyrra, sem sagt: heldur svalt að hans
dómi, en hann vonaði að úr þvi rætt-
ist bráðum. — Ég var sammála honium;
þó með no'kkrum fyrirvara, því að mér
fannst hlýjan mátuleg, enda verra van-
ur frá íslandi.
„fsland?“ sagði hann áhugalaust. „Ég
kom þangað í stríðinu — það var um
vetur, og veðrið þá ekki ósvipað og hér,
að mig minnir.“ Allt í einu leit hann á
mig, og enn brá fyrir þessu kynlega úr-
ræðaleysi í svip hans. „Útlendingur? —
já, mig grunaði það. Þér komið hér
nokkuð oft.“
Það var vingjarnlegt kæruleysi í
rödd hans, og ég svaraði í sama tón:
„Þetta er þægilegur staður. — Og svo
langar mig til að sjá vofuna, sem sagt
er að gangi hér ljósum logum. En ég
hef því miður aldrei orðið hennar var.“
„Það hef ég“, sagði hann breyttum
rómi, það var líkt og hann sypi hvelj-
ur.
Ég leit snöggt á hann. Svipmót hans
hafði breytzt þannig að mér varð hverft
við; augun voru hiálflokuð, varirnar
herptar.
„Eruð þér skyggn?“ spurði ég í hálf-
um hljóðum.
,,Nei, ég — ég veit það ekki.“ Hann
þagði langa stund og varð aftur eins
og hann átti að sér, en loks mælti hann
lági-óma: „Ég hef aldrei séð hana bein-
línis, aðeins spegilmynd hennar hérna
á rúðunni.“
„Hvernig er hún í hátt?“
„Öldruð kona — frá Viktoríutímabil-
inu, er mér nær að halda. Hún er býsna
þunglyndisleg.“
Ég leit ósjálfrátt út í gluggann, en þar
var ekkert að sjá. „Ég vildi að ég gæti
komið auga á hana,“ sagði ég í ein-
lægni. „Síðan ég var lítill strákur hef
ég ekki séð neitt „yfirnáttúrlegt11, að
talizt geti.“
„En þá —
þá sáuð þér
„Já. Þá sá
Kæruleysið
þegar þér voruð lítill
-?“
ég ýmislegt.“
var allt í einu horfið
og rómi: „Þá munuð þér
— ein'hvernveginn grunaði
svip hans
skilja mig
mig þetta.“
„Hafið þér séð fleira?“ spurði ég með
hálfum huga.
„Já“, svaraði hann blátt áfram. „Ég
hef það.“
Ég fann á mér að hann langaði til að
halda áfram þessu tali, en þorði ekki að
ýta undir hann, því að ég var farinn
að kynnast Englendingum og vissi
hve örðugt þeim veitist að tjá einkamál
sín. Hann starði ofan í glasið sitt, opn-
aði munninn tvisvar eða þrisvar, eins
og til að hefja máls, en hætti við það
í hvert sinn.
Ég þagði einnig og reyndi að láta
ekki bera of mikið á forvitni minni.
„É,
l g á hús niðri í Kent“, sagði
hann loks eftir langa þögn. „Það er
skammt frá Canterbury. Ég erfði það
eftir frænda minn, sem dó síðasta stríðs-
árið. Ég lá á spítala þá — særðist í
einni af síðustu loftárásunum hérna á
London, missti konuna mína og barnið
okkar líka þá sömu nótt. — Jseja, Það
áttu margir um sárt að binda, en það
sem hittir mann svona sjálfan er öðru-
vísi. Ég var nokkurn tíma að ná mér,
dálítið niðurdreginn og slæptur, svo
að ég brá mér út í Kent í hressingar-
skyni, og til þess að líta á húsið hans
frænda rníns. Ég hafði aldrei séð það
áður, en heyrt ýmislegt; það átti að
Framihald á bls. 12.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3
18. tbl. 1965