Lesbók Morgunblaðsins - 21.01.1973, Blaðsíða 19

/■
Vi
rock og roll konur
HLJÓMSVEITIN Fanny er tvímælalaust lang frægasta rokk-
hljómsveit heimsins, sem eingöngru er skipuð stúlkum. Fanny
hefur nú fengið skæðan keppinaut, þar sem hljómsveit-in Birtha
er. Hljómsveitina skipa fjórar stúlkur, ættaðar úr Kaliforníu
í U.S.A. Þær heita Birtha, sem spilar á sólógítar, Shelly Pin-
izzotto, sem spilar á bassa, Rosemary Butler er orgelleikari
hljómsveitarinnar og sú er lemur trommurnar heitir Olivia
Favela og vegur hún talsvert á annað hundrað kiló. Allar
syngja þær fullum hálsi.
Rosemary og Shelly hafa verið vinkonur í þrettán ár og
fyrir átta árum byrjuðu þær að spila saman á kassagítara. 1
staðinn fyrir allt strákastand á þessum timum héngu þær
alltaf utan I Bítlunum frægu er þeir voru á ferðalagi um
Bandarfkin og þess á milli voru þær með hljómsveit, sem hét
Eddie. Þær stofnuðu svo sína eigin hljómsveit með tveim
öðrum stúlkum, en þær gáfust upp og þá fengu þær Birthu
og Oliviu i félagsskapinn og þannig skipuð er hljómsveitin í
dag.
Eina plötu hafa þær sent frá sér og lofar sú mjög góðu,
að sögn fróðustu manna. Efni plötunnar er þungt rokk og
er það svo vel flutt, að þær afsanna með öllu þann þráláta
orðróm, að aðeins karlmenn geti spilað rokk svo eitthvert vit
sé í.
Ættu sem flestir að leggja eyrun við því sem stúlkurnar
hafa hlustendum að flytja og munu þeir áreiðanlega vel njóta
tónlistarinnar.
ffö.
BIÍMI
iÍÍSIifiÍTÍ!
leg-a plötu nú í haust. Plata þessi
ber nafnið „Rest In Peace“ og hefur
ekki að geyma neitt nýtt, heldur
eldgamalt og útjaskað efni frá því
að John Kay var með þeim. Plata
þessi sýnir betur en nokkuð annað
hversu frámunalega lélegir Stepp-
enwolf eru í dag. Svo gjörsamlega
sneyddir eru þeir öllu því sem nefn-
ist skapandi listagáfa og er þeir
sáu það, þá reyndu þeir að pranga
inn á mann plötu með efni sem
maður á, á öðrum plötum frá
„Foggy Mental Breakdown" o.fl.
Maður er satt að segja steini lost-
inn yfir því að platan skyldi ekki
vera nefnd „Best Of Steppenwolf",
þeim hefði vel verið trúandi tU
þess, þó svo að hún sé langt frá
því að geta borið það nafn. Þetta
er ekki einu sinni það næst bezta
sem frá þeim hefur komið. Sorg-
legt er til þess að vita, hve smekk-
laus hljómsveit Steppenwwolf er
orðin, og seint hefði maður trúað
þvi að þeir ættu eftir að senda frá
sér jafn nauða ómerldlega plötu og
„Rest In Peace“.
Síðan gamla kempan John Kay
sagði skilið við sína gömlu félaga
í Steppenwolf hefur allt gengið á
afturfótunum hjá þeim. John hætti
á réttum tíma í liljómsveitinni, hann
sá að hún gat ekki náð lengra eins
og hún var. Þetta sáu félagar hans
hins vegar ekki og nú berjast þeir
árangurslausri baráttu fyrir vin-
sældum sinum, sem fara minnk-
andi dag frá degi.
Ástæðan fyrir þessari hnignun
Steppenwolf er m.a. sú að þeir geta
ekki skapað neitt nýtt. Þeir eru
ennþá með gamla efnið sitt og bjóða
fóiki það sama á hverjum tónleik-
unum á fætur öðrum. Ekki er von
til að fólk endist til að lilusta á
jafn andlausa listamenn og Stepp-
enwolf eru, en það geta þeir ekki
skilið og verða þvi að horfast í augu
við sólsetur fornrar frægðarsólar
sinnar, sem brátt fer undir hafflöt-
in, verði ekki breyting á hið snar-
asta.
Til að kóróna mistök sín sendu
þeir frá sér frámunalega hallæris-
Ráð undir
rifi hverju
Framhald af bls. 15.
mændi áfjáður eftir henni, þegar
hún gekk brott.
Seinna þennan sama dag mætti
unga konan gamalli kerlingu,
sem bjó þarna i grenndinni,
og sagði henni að bún ætti von á
gestum, og hvenær þeir kæmu.
Bað hún kerlinguna að koma að
dyrum sínum skömmu eftir
klukkan níu og eftir klukkan tíu
og berja hraustlega. Lofaði kerl-
ing þessu.
Klukkan nlu kom svo hrepp-
stjórinn og snaraðist inn í hús
konunnar. En hann hafði ekki
fyrr setzt en barið var harkaiega
að dyrum.
— Feldu mig einhvers staðar
áður en þú opnar, bað hreppstjór
inn. Og konan faldi 'hann í stór-
um skáp og læsti vandlega.
Kiukkan tlu kom svo sýslumað
urinn. En það fór á svipaðan
veg og áður: Það var barið harka
lega að dyrum.
— Ég má ekki sjást hér, kona
góð. Feldu mig einhvers staðar
áður en þú gengur til dyra. —
Og konan lét hann skríða niður
i stóra kistu, sem hún læsti sið-
an og bjó um sem tryggilegast.
Hún fór síðan út tii gömlu kon-
unnar, þakkaði henni fyrir hjálp
ina og bað hana heila að fara.
Leið nú af nóttin.
Snemma nassta morgun gerði
kóngurinn boð eftir sýslumanni,
en þá var hann hvergi finnanleg-
ur, heim tii sín hafði hann ekki
komið. Þá var leitað eftir hrepp-
stjóranum, en allt fór á sömu
lund.
Þetta var bænadagur og kóng-
urinn gekk til mosku sinnar og
fjöldi bæjarbúa ásamt honum.
Það var 'landsvenja að æöstu emb
ættismennirnir skiptust á um
bæna'lesturinn. En nú var
hvorki hreppstjóri né sýslumaður
viðlátinn svo einn prestanna las
morgunbænina. Kóngur lét sér
það lynda, fór síðan heim og
'lagði sig.
En ekki fékk hann lengi að
njóta hvíldarinnar. Þar var kom-
in ung kona og beiddist áheyrn-
ar.
— Hvað er það? spurði
kóngur.
Ég bið þess, að fá að sýna
konunginum stóra kyrkislöngu og
ámóta stóra eiturslöngu, sem eru
I húsi mínu.
— Hó, hó, hrópaði konungur-
inn og stökk upp af beði sínum,
komdu með þær.
— Það er ekki svo auðvelt,
sagði konan, — þær eru læstar
niður I tveim þungum kistum og
ekki get ég borið þær til yðar
hátignar.
Kóngur sendi þá með henni
átta sterka þræla. Þeir fylgdu
konunni í hús hennar og hún
benti þeim á klæðaskápinn og
kistuna, og þeir roguðust ti(
baka með byrðar slnar, og settu
þær niður fyrir fótum konungs.
— Má ég nú opna? spurði kon-
an.
— Nei, dýrin geta bitið fólkið
sagði kóngur.