Lesbók Morgunblaðsins - 18.11.1973, Page 12

LÍFIÐ SJÍLFT
OG MAWLEG
SAMSKIPTI
er það skemmtilegasta
Jóhaima Kristjónsdóttir ræðír við Jóhann G. Jóhannsson
VEGGIRNIR eru málaðir á ný-
stárlegan hátt, myndir eftir hús-
ráðanda, á skattholi trónir glaðleg
hauskúpa, segulband meðmislitri
músík, kaffi og kex. Ég er stödd í
heimsókn hjá Jóhanni að Hjalla-
vegi 42. Jóhann segist hafa þvegið
sér um hárið í tilefni agsins og
vonar að Ijósmyndarinn láti ekki
standa upp á sig að ná einstakri
mynd af sér. Sýningu Jóhanns í
Hamragörðum var nýlokið um
þær mundir, sem við töluðum
saman og hún hafði gengið
mætavel, margir lagt þangað leið
sína og góðar undirtektir verið
hjá gestum.
Meðal yngra fólks er Jóhann
alþekktur pophjómlistarmaður,
en hann hefur einnig fengizt við
listmálun og var þetta þriðja
sýning hans. Iíann hefur ort öðru
hverju og auk þess samið flesta
texta við þau lög, sem hann hefur
samið.
Hann er fæddur í Keflavík 22.
febrúar fyrir 26 árum og segist
hafa verið alinn upp i guðsótta og
góðum siðum. Sfðar hafi hann þó
orðið að taka ýmislegt til endur-
skoðunar og athugunar, sem hann
var alinn uppvið einsog gengur. 1
skóla byrjaði hann snemma að
fást við teiknun af miklum áhuga
og það togaðist á í honum, og
gerir reyndar enn, hvort ætti að
sinna annarri greininni eða báð-
um. Þegar ég var sextán ára í
Samvinnuskólanum, segir hann,
lenti égþarí skólahljómsveit. Lék
á rythmagítar. Ég kunni þessi
þrjú grip, sem allir kunna, en svo
tókst mér að bæta fleirum við.
Þetta var um sama leyti og
Bítlarnir komu. Hér voru Hljóm-
ar nýstofnaðir. Maður var gagn-
tekinn af þessari músík. Ég var
ákveðinn að leggja tónlistina
fyrir mig. Við lékum saman
nokkrir úr skólanum sumarið
eftir og síðan tók við þátttaka í
Oðmönnum 1 meðþeim Engilbert
Jensen, Eiríki Jóhannssyni, og
Val Emilssyni. Sfðar komu þar
margir við sögu, Pétur östlund
byrjaði þar og við fundum Shady
Owens. Magnús Kjartansson var
með okkur á tímabili. Svo hættum
við 1967 af ýmsum ástæðum, bæði
praktiskum og persónulegum. Við
vorum á dálitlu sérstöku plani, ef
svo má segja, því að Shady og
Pétur gáfu hljómsveitinni vissa
möguleika, við spiluðum soul-
músík og tókum lög eftir
Bacharach og fleiri. Þegar Öð-
menn hættu var að brjótast f mér,
hvort ég ætti að hætta sem popp-
ari og læra eitthvað. Ég fór svo í
Tönlistarskólann og ætlaði að
læra á kontrabassa, pfanó og
margt annað. Ég entist ekki nema
hálfan vetur, þótt ég færi í próf
um vorið. Á þessum tíma spilaði
ég í Musica Prima, en gaf það upp
á bátinn. Það átti ekki við mig að
spila fyrir fína fólkið í Þjóðleik-
húskjallaranum. Það á raunar
ekki við mig að vera bundinn, ég
þarf að fá að ráða ferðinni
sjálfur. Eg för aftur í poppið og
við Olafur Garðarsson og Finnur
Torfi Stefánsson endurvöktum
Oðmenn og spiluðum
„progressiva músík,“ meðal
annars. Gerðum tvær plötur
„Spilltur heimur" og „Bróðir",
sem má kannski flokka undir
ádeilumúsík, þótt hún hafi ekki
verið frumleg. Okkur gekk ekkert
of vel með óðmenn II. Því aðein-
hvern veginn komst það orð á, að
það væri betra að hlusta á okkur
en dansa eftir því, sem við spiluð-
um. Það, sem hélt í okkur lífinu
var „Poppleikurinn Oli“, sem var
mjög skemmtilegt að taka þátt í
og átti ég þar mestan hlutann af
tónlistinni. Við notuðum sfðan
hluta af músíkinni f fyrsta
tveggja plötu albúmið, sem ekki
hlaut umtalsverða sölu, en var
kosin plata ársins 1970. Okkur
fundust nú þessar plötur vera
allveglegur minnisvarði um
hljómsveit, sem að okkar dómi
hafði ekki verið virt að verðleik-
um. Við reyndum að taka allt það
Jóhann G. Jóhannsson og
nokkrar myndanna, sem
hann sýndi í félagsheimilinu
á Hávallagötu 24.
bezta með, og ein hliðin er t.d.
nánast öll „improviseruð“ í
upptökunni. Við vorum svo sem
ekki alveg nógu ánægðir með það,
enda oft gert betur, þar sem við
spiluðum. Vegna þess að Finnur
og Reynir hurfu að öðru fengum
við síðan Tatara inn í Poppleikinn
Óla, en sú hljómsveit leystist upp,
þegar hætt var að sýna ieikinn,
féll einhvern veginn aldrei al-
mennilega saman. Þegar sýning-
um var hætt fór ég svo að velta
fyrir mér, hvað skyldi til bragðs
taka. Mig Iangaði ekki aftur inn í
kerfið. Eg var þreyttur á öllu því
sem poppmúsíkinni get-
ur fylgt. Ég hafði verið hvattur
til að mála. Eg fór að lesa, mikið
um andleg efni, gerðist ákaflega
heilbrigður, hætti nánast alveg að
bragða vín, snerti varla tóbak og
iðka sund og gönguferðir. Og allt
þetta stendur enn.
Ég komst að þeirri niðurstöðu,
að eigin breytni skipti mestu
máli. A henni byggist hamingja
og vellíðan, það eftirsóknarverð-
asta f lífinu.
En ég fór að mála, það hófst nú
meira og minna út af veðmáli. En
hvað um það, einn góðan veður-
dag, þegar ég var alveg sérstak-
lega heilbrigður, þá keypti ég mér
liti óg fór að mála. Sú mynd var
ólík þvf sem ég hafði gert áður.
Og smám saman greip þetta mig
heljartökum og ég hélt áfram —
synti og málaði á víxl. Það var
heilbrigt líf. Ég gætti þess að fara
ekki á sýningar, meðan þetta stóð
yfir. Ég hafði lítið fylgzt með og
vildi sjá, hvað væri f sjálfum mér
og útiloka áhrif frá öðrum. Ýmsir,
sem sáu myndirnar hvöttu mig,
menn sem ég þorði að taka mark
á. Þegar ég átti orðið einar
tuttugu myndir, fannst mér tími
til að athuga, hvar ég stæði. Sótti
nú allar sýningar. Þegar ég var að
horfa á myndir hinna, fannst mér
mfnar alltaf falla. En þegar ég
heim kom komst ég að þeirri
niðurstöðu, að þær stæðu fyrir
sínu. Svo að ég ákvað að sýna.
Svo var mfn fyrsta sýning f Casa
Nova og tókst mjög vel. Ég hafði
komið fyrir sérstökum ljósum,
hafði tónlist, mikið af blómum og
reykelsi. Þetta féll í góðan jarð-
veg. Myndirnar fengu hljóm-
grunn, en þær þóttu frekar ódýr-
ar og ég seldi ekki mikið. En ég
kom ánægður frá þessu, þvf að
umsögn sýningargesia var mér
hvatning. Ég talaðioftviðþá, sem
komu á sýninguna og spurði þá
hreinskilningslega hvað þef/?,
fyndist. Það var einkennandi, ao
unga fólkið og svo aldraða virtist
færast um að taka afstöðu til
myndanna og segja skoðun sfna.
Miðaldra fólkið — sem er í miðju
lífsgæðakapphlaupinu — hafði
annað viðhorf, það var líka meira
að velta fyrir sér verðinu. Gamla
fólkið hafði endurmetið sitt eigið
líf og gildi þess og tjáði sig oft
þannig að ég hafði gagn af.
Næsta viðfangsefni mitt var að
gera eftirprentun af mynd, sem
ég hafði gert af Jimi Hendrix og
var sú mynd unnin í Kassagerð-
inni og fékk ég frábæra reynslu-
af þeim viðskiptum og sömuleiðis
siðar, þegar ég lét gera eftirprent-
un af annarri, sem ég kallaði
„Ast“.