Lesbók Morgunblaðsins - 28.09.1975, Blaðsíða 15

Aö vera
hamingjusamur?
ER veturinn gengur i garð, rétt eina ferðina
enn, upphefjast kveinstafir og kvartanir
margra. Veðrið er ekki aðeins kalt og nöturlegt,
það er beinlínis óþolandi. Við getum haldið um
það hverja hrókaræðuna á eftir annarri. Og
myrkrið sem í hönd fer er þrúgandi fyrir líkama
og sál og hvergi er Ijósglætu að sjá hjá mestu
svartsýnissálunum, sem leggja í það orku tvo
síðustu sumarmánuðina á hverju ári að kvíða
vetrinum.
Veturinn er ekki aðeins dimmur og oft kaldur
og langur, hann er líka mildur og hressandi, og
hann getur haldið mjúklega utan ym sálina ef
við bara veitum honum glaðlega viðtöku.
Skammdegið sem er að ganga í garð gefur og
altént fyrirheit um, að bráðum fari aftur að
birta af degi. Og veturinn býður upp á margs
konar afþreyingu og menningariðju sem liggur í
dvala I sumarrigningunum.
Neikvæð afstaða hvort sem er út ( veturinn
sem slíkan birtist ekki aðeins í að illskast út í
myrkur og kulda. Sum erum við með þeirri
náttúru gerð að fjargviðrast út af hverjum
smáhlut og gera úlfalda úr mýflugu, sem óðar
en varir er orðið að óleysanlegu sálarflækju-
máli. Iðulega heyrum við fólk býsnast út af
þvFlíkum smámunum, að okkur hlýtur að hrjósa
hugur við. Margt af þessu mætti kveða í kútinn
með því að líta sjálfan sig, náungann og til-
veruna ögn bjartari augum.
Sú spurning vaknar síðan, hvað við
manneskjurnar getum leyft okkur að gera háar
kröfur til að vera ánægð. Af hverju ekki að vera
stundum lítillátari og auðmýkri og búast ekki
við botnlausri og endalausri kæti allt lífið í
gegn. Hvernig væri að hætta að ætlast til að
aðeins það bezta dugi til að veita okkur þessa
eftirsóttu ánægju?
Engu er líkara en við teljum hina svokölluðu
IFfshamingju vera einhvern afmarkaðan og
áþreifanlegan hlut, samanber orðtakið að
„höndla IFfshamingjuna". Eftir því að dæma á
hún sFðan að sitja hjá okkur sem fastast eftir að
við höfum haft á henni hendur. Þurfum við þá
ekkert að hlúa að láni okkar og gæta þess?
Sannleikurinn er sjálfsagt sá að mannlegt eðli
er svo ófullkomið, að við verðum aldrei full-
komlega ánægð — og leggi hver F það hugtak
þann skilning sem honum þykir sér henta —
ekki nema stund F einu og bjáti sFðan eitthvað
á, rekum við upp ramakvein, berjum okkur á
brjóst í örvinglan og kennum þetta náunganum
eða forsjóninni — að minnsta kosti helzt aldrei
okkur sjálfum.
Ætli sé ekki dálFtið til í þvF að hver sé sinnar
gæfu smiður. Við getum áreiðanlega öll gert
okkur IFfið léttara á öllum sviðum — hversu
raunhæfa eða óraunhæfa erfiðleika sem er við
að glFma — með þvF að rækta með okkur
jákvæðara hugarfar og snöggtum meiri kFmni.
Því fylgir áreynsla að vera jákvæður og þraut-
góður og þar með er ekki sagt að sælan komi
svFfandi á hverjum degi. Vonbrigði verða alltaf
á vegi okkar og kannski sú tilfinning hjálpi
okkur á stundum til að skynja skýrar hið góða
sem við getum einnig krækt okkur í öðru
hverju. En IFfshamingjan er F meginatriðum það
sem við gerum okkur sjálf, með framferði
okkar, viðhorfi og atferli. Við sköpum okkur að
vFsu ekki örlög upp á eigin spýtur, en rás
viðburðanna getum við breytt með ákveðnum
sveigjanleik og bjartsýnni afstöðu og vinsam-
legri. Og komið F veg fyrir mörg magasárin og
streitu og alls konar mæðu þar með.
Jóhanna Kristjónsdóttir.
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu

teiái ftFKU- X ! 222 /TRl
pTir- IfJN ik R. K. h R K A r
V.Voí; R A’ £> rr N p U R T A L
C ruí. l m )fAv*e- efniD
5 T e i’ M A L D A R (b E N 7 1
itmn IflUSUM V A i 5 A OHft- eióit- Mí WtT- M \ O 1 A Ð í L 1 ÍKflTf. N A D
rc'* 11«. A F L 1 fUCKT- »/*>» A X R A R híCS ifíuU r A i
L A TTSTÍ sróon R o T 1 L£WCO £ X L '/ F fí
iXT- LlN' ■ A R. M HÉV MlfltlC x Pi Ð A BClTfl ':W<- «> R LoM i oROl A 14 E fi
æ L Pí T u R 'l HÚtl AÐI L O F T ■; B3F £ A R N
J A L u R 5ve«- l tL R. A R A iEUfí \ £> S&
ís: K U L f°n » í> A N A N K flLPfl T U
ciVr- A 5 A N N fril41 L KV/t'ÐI 'o á> ÍITIAUS ÍK5 4. fí L 1 N
ú T í,ífiW- A N C*. A R flTVO. J N N A M
T híi 'o 4 Æ Æ> 1 N f/oto- uí. N A
A L. M A JfMAA VTftD 5 l T ú. R. cíóp tceni ft ft L* LSI
ÍSS* SB X Keswfl Sl-Ol ■ 07 lgy> 5\6\UU TRTflft

Dl! NoKKuS
fttáí-
ÓUÐIR. MflRKT
ÍTfí'l- A R.

5K/et.‘ W fNA Þ'nrT- rflKfl 1
Tówm flP USV/
X' FHCUV .
STÆ WUS j>y*.
HLUt\
Kv6rs- NftFfJ í KTltlf
0V Snh' píí> VoT/vR Kv/awr- uR
VlÐKTa- ÆMrtl?ð

fúl teafl CÍflWCiR WlJÖM
f?£-KKT-
IMÓ.- URlNH Rei® u C.U-P- ZsmM □ ífc**
íÆTTl Mlfi. MlÐ
■ IffW- revcr ■ MÓÞUI Lenoi!,
veRK- FÆ.
fAAVltl1! híftfH LfíNO
5KÍr S?IL FíJRí.
► —£
/ t.c - MffNAJI
tsíí X rH-J-
<S.U£)
IftETr lR KllKIU FTÓLÖI
A* (,°U úcEB> ■ IÐ efle- pfltl