Lesbók Morgunblaðsins - 08.01.1978, Blaðsíða 11

Oss er eigi skemmt
(nema stundum)
Til eru menn, sem eru svo leiSinlegir, að þeir
eru skemmtilegir. Að vísu telst það fágætur
eiginleiki. í því samhengi kemur mér í hug
samtal, sem ég átti við Jón prófessor Helgason
í Kaupmannahöfn á þeim árum, þegar maður
var hálfgerður grænjaxl í blaðamennsku. Ekki
þekkti Jón þennan skarf, kominn með Gullfossi
norðan frá íslandi, og fannst ugglaust, að báðir
gætu gert eitthvað þarfara við tímann. Jón
lagði sig fram um að vera leiðinlegur; það lak af
honum fýlan, hann hreytti út úr sér eitruðum
athugasemdum og önugum tilsvörum og allt
var það mjög skemmtilegt. Við skildum með
blíðu og höfum látið hvor annan í friði síðan.
Menn eins og Jón eru oftast mun skemmti-
legri en svokallaðir skemmtikraftar; menn sem
hafa lært að vera skemmtilegir og eiga að vera
skemmtilegir. Það hlýtur enda að vera ægilegur
klafi að hafa um hálsinn og lítið betra hlutskipti
en það að eiga að vera gáfaður hvað sem raular
og tautar og tæta af sér speki, helst þó með
ærinni fyrirhöfn, stunum, stami og hummi.
Mér skilst að atvinnumenn í skemmtilegheit-
um séu oft leiðinlegir og eigi til að vera í fúlu
skapi heima hjá sér. Þeir eru á sama báti og
sumir menn fyrr á tíð, sem kallaðir voru
baðstofukaldir og hreyttu fúkyrðum í heima-
fólk, en voru annálaðir gleðimenn afbæis og
þóttu aufúsugestir í samkvæmum. Alltaf voru
þetta karlar, enda var bændaþjóðfélagið dæmi-
gert karlasamfélag, og kellingarnar þeirra
höfðu hvorki rétt á að vera baðstofukaldar né
heldur að ætlast væri til skemmtilegheita af
þeim á mannfundum.
Nú hefur þessi munur jafnast út og konur
mega vera skemmtilegar ef þær vilja og geta.
Samt er sá fríði flokkur, sem treður upp með
það fyrir augum að koma fólki til að hlæja,
að mestu leyti skipaður körlum. Þeirra á
meðal er Ómar Ragnarsson hinn ókrýndi ís-
landsmeistari, góður húmoristi og alltaf jafn
vinsæll. Auk hans eru ýmsir minni spámenn
sumir sæmilegir og aðrir ósæmilegir. Á jólaföst-
unni heyrði ég einn þeirra taka sin fyrstu
fálmandi skref á þessari erfiðu braut á einu af
öldurhúsum bæjarins. Aðrar eins smekkleysur
hafa sjaldan heyrst fluttar á almannafæri; þessi
ungi maður stóð í þeirri trú, að menn væru
komnir á staðinn til að hlusta á misheppnaða
klámbrandara. Allan tímann reyndi hann að
vera skemmtilegur og var leiðinlegur: Oss var
eigi skemmt eins og drottningin sagði.
Og meðal annarra orða; það eru sannarlega
ofveidd og þurrausin mið, sem eftirhermur
sækja á. Slíkt vandræðaástand er upp komið
meðal vor, að framámenn þjóðarinnar tala
flestir eins og venjulegir menn og ekki nokkur
lífsins leið að herma eftir þeim. Þeir sem
rembast við að vera skemmtilegir og eru því
miður oftast leiðinlegir, eru enn þann dag í dag,
i átta hundruð og fimmtugasta sinn að herma
eftir Halldóri Laxness, Sigurði fréttamanni,
Helga Sæmundssyni og klerkunum Jóni Auð-
uns og Árelíusi. Í minni mæli er reynt að herma
eftir Árna Gunnarssyni, Halldóri E., Ólafi Jó-
hannessyni og Geir Hallgrímssyni. Þessi auma
grein i skemmtiiðnaðinum, sem blómstrar á
árshátíðum, er orðin eins og gatslitin plata.
Vegna skemmtikraftanna verður að vona, að á
næsta kjörtímabili verði dregnir fram i dagsljós-
ið nýir ráðherrar, sem annaðhvort eru skræk-
róma, mjóróma eða flámæltir.
Hin sígilda og þjóðlega aðferð er að vera
skemmtilegur á kostnað einhvers og helst ræt-
inn. í seinni tið örlar þó á bættum smekk, ef til
vill fyrir áhrif frá sjónvarpi og frægum atvinnu-
mönnum, sem byggja á orðaleikjum og svo
póleraðri fyndni, að íslendingar brosa ekki úti
annað hvaðþá meir. Talsmenn hinna nýju
skemmtilegheita eru þeir ágætu æringjar Halli
og Laddi, sem geta með einni svipbreytingu
eða saklausri athugasemd fengið fólk til að
hlæja. Þeir minna á Alfreð heitinn Andrésson,
sem var svo skemmtilegur, að einu sinni reyndi
hann að leika alvarlegt hlutverk i leikhúsi, —
og allir fóru að hlæja þegar hann birtist.
„Skemmtilegir menn dóu út með Unuhúsi",
sagði Þórbergur. Svo slæmt var það nú ekki.
Hver kynslóð hefur sinn smekk i þessum efn-
um; húmorinn tekur breytingum eins og pils-
faldurinn og hársiddin. Eftir stendur þó óhagg-
að, það sem annar frægur Unuhúsgestur skráði
á bók, að verulega leiðinlegt er ekki neitt nema
að skemmta sér.
Gisli Sigurðsson.
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
5P fii? uMOHM 7 89és HÁV- lv. HíófU KÐ\a
\ N £ P- 1 5 ~rr 5QÐ A EEHfc! R
I \ % An TTÓSs| K A A R ,r.ON 4 ■fOfU* V E
n N S Ð cé'c R e k N H- L 'l F £
x w: bF- D F R 'A £> tío*- R Ý R A R í, nau V
X xLr Q K L A F A PwKI óilLvK A R 1 í‘‘rP Síir/f A ~R R
V \ 'M X' iiíii Y ■’t » NflFfJ K A R A AÐAR ro £«' ?PÖÍ # F A R l D
'vl' m A A £LO- tr-Eói N A F A R d izaa éÁK. lS 1
é'* Þ B R N A & R A S A S N 1 ernt voKfUa í?
A 4. N A R imi 1 £> R A S T Kf m Í r: H £ H«m IÐ
SLfliír lÁ D kpsn <k.i n 1 L TbL« BóK- S 1 íusrue LLZ-1" Mft.* r R 0 N S K
BHi ’ ■ >■ R l a N 1 R Tfi*T-l oMuí. R A N *| R 'íf K 0
Veik- L A S i N N 1 L I M-I i>ýR £ K 5v€U? S£IPI S 1 T
e K P H A r L. A A A, Ft iK- Ult K o L I
Hacsrt UM s \ fí N A FUC.L- IblN s ~Cv L A TT v«o- UR '0 4 e £>
UáFHi E R A R s HULUg IfJk s 1 H N 5) 4 A
4 SK•ólH HoL- ur. ^ TTT- 1.? 5TAVA/? ívfLif) S2'l CStEllil /N ! ■
\ 9-" jm ->
J ^ 1 7 L V (X úa-- INUM
V y FlíK'AK. ^ l aN- í r F(? TÖ- K° « N 'lLATIf,
\<" i3of?e AMD| BLfíur- A N
‘l <- (\ T V» Lo sr- ÆTB HÉ’í.p- UlA (JRoTt u'l k - R r-i * ' Hluti K) 'i 2 K ■ - Fo R- R.'l»C-
NVrr- AR 5KoRu 7"oVi - A R- iT£S>i
M'AL' ar <5hí?£>i VlÐ
- KflUS jmkvhí.- MAMfö- MfN
1 1 z & KR — oPP'fl
ÍTolPí) HR£VT- 1*0. ■
ÞfíTT' rmnoi EFNI
C?HJZ- g/NKAR NflFN L’lF- FÆZl
ffötoi HLToÆ)
TÓNN
a pt K.ó*-- f (N A»T
frN MflNNS NeFN {amhu; /V14
áuiF- mpIlh- Uft OKU- M«i>-
ofld- LE(f> Sl/Eí.0,- UK. J Li