Lesbók Morgunblaðsins - 23.04.1994, Blaðsíða 8
Þar var Oddur
og Steinn, synir
Þórhöllu málgu.
If^
Nú riður Kjartan suður eftir dalnum og þeir þrir sam-
an, Án svarti og Þórarinn.
Þorkell hét maður er bjó að Hafratindum í Svínadal.
Þar er nú auðn. Hann hafði farið til hrossa sinna um
daginn og smalasveinn hans með honum. Þeirsáu
hvoratveggju, Laugamenn ífyrirsátinni og þá Kjartan
er þeir riðu eftir dalnum þrir saman. Þá maslti smala-
sveinn:
'ið skulum snúa til móts við þá
Kjartan, væri þeim það mikið
lapp ef við mættum skirra vand
ræðum svo miklum sem til er
stefnt.
Þorkell mæ ti
Þeir Kjartan ríðafram að Hafragili.
En í annan stað gruna þeir Ósvífurssynir hví Bolli mun sér
hafa þar svo staðar leita er hann mátti vel sjá þá er menn
riðu vestan. Þeir gera nú ráð sitt og þótti sem Bolli mundi
þeim eigi vera trúr, ganga að honum upp í brekkuna og brugðu
á glímu og á glens og tóku í fætur honum og drógu hann
ofan fyrir brekkuna.
Og við fortölur Guðrúnar miklaði
Bolli fyrir sér fjandskap allan á hend
ur Kjartani og sakir og vopnaðist
síðan skjótt og urðu níu saman.
Bolli hinn setti, Guð-
laugurhinn sjöundi,
systurson Ósvífurs og
manna vænlegastur.
Voru þeir fimm synir Ósvífurs:
Óspakur og Helgi, Vandráður
og Torráður, Þórólfur,
Þorkell hvelpur svarar:
Eigi mun Bolli frændi minn slá
banaráðum við mig. En ef þeir
Ósvífurssynir sitja fyrir mér þá
er eigi reynt hvorirfrá tíðindum
eiga að segja þó að ég eigi við
nokkurn liðsmun.
Síðan riðu þeir bræður vestur aftur.
/^Sýnist mér það betra ráð að við
komum okkur þar að okkur sé við
engu hætt en við megum sem gersl
sjáfundinn og höfum gaman af
leik þeirra því að það ágæta allir
að Kjartan sé vígur hverjum manni
betur. Væntir mig og að hann þurfi
nú þess því að okkur er það kunn-
igt að ærinn er liðsmunur.
Mun fóli þinn nokkurum
manni líf gefa ef bana verð-
ur auðið? Er það og satt
að segja að ég spari hvor-
igatil að þeireigi nú svo
íllt saman sem þeim líkar. /
En er þeir Kjartan voru komnir
suður um Mjósyndi og rýmast
tekur dalurinn mælti Kjartan að
þeir Þorkell mundu snúa aftur.
Og þá er þeir komu suður um
sel þau er Norðursel heita þá
mælti Kjartan til þeirra bræðra
að þeir skyldu eigi ríða lengra:
Þeir riðu til Svínadals og námu
staðar hjá gili þvf er Hafragii heit-
ir, bundu þar hestana og settust
niður. Bolli var hljóður um daginn
og lá uppi hjá gilsþreminum.
í Nei, Kjartan, við mun-
í um ríða með þér þar
\ til er þrýtur dalinn.
>kal eigi Þorolfur þjóf-
urinn að því hlæja að
ég þori eigi að ríða
leið mína fámennur.