Lesbók Morgunblaðsins - 04.06.1994, Qupperneq 12

Eftir það ríða þeir heiman úr
Hjarðarholti níu saman. Porgerður
var hin tíunda. Þau ríða inn eftirfjör-
um og svo til Ljárskóga. Það var
öndverða nótt, létta ei fyrr en þau
koma í Sælingsdal þá er nokkuð
var morgnað.
Skógur þykkur var í dalnum í þann tíð. Bolli var þar I seli sem
Halldór hafði spurt. Selin stóðu við ána þar sem nú heita Bolla-
tóftir. Holt mikið gengur fyrir ofan selið og ofan að Stakkagili.
Milli hlíðarinnnar og holtsins er engi mikið er í Barmi heitir. Þar
unnu húskarlar Bolla.
Þeir Halldór og hans förunautar riðu að Öxnagróf, yfir
Ránarvöllu og svo fyrir ofan Hamarengi. Það er gegnt
selinu. Þeir vissu að margt manna var að selinu, stíga
af baki og ætluðu að bíða þess er menn færu frá selinu
til verks.
Halldór var skyggn maður.
Hann sér að maðurinn hleypur
ofan úr hlíðinni og stefndi til
selsins.
Þeir gerðu sem hann mælti fyrir. Án hrísmagi
varð þeirra skjótastur og getur farið sveininn,
tekur hann upp og keyrir niður. Það fall varð
á þá leið að hryggurinn brotnaði í sundur í
sveininum. Síðan riðu þeir að selinu.
Þetta mun vera smala ’
maður Bolla og mun hafa séð
ferð vora. Skulum vér nu gera
í móti honum og láta hann engri
njósn
V komatil selsins.
Smalamaður Bolla fór að fé snemma um morguninn
uppi í hlíðinni. Hann sá mennina í skóginum og svo
hrossin er bundin voru. Hann grunar að þetta muni
eigi vera friðmenn er svo leynilega fóru. Hann stefnir
þegar heim hið gengsta til selsins og ætlar að segja
Bolla komu manna.
Selin voru tvö, svefnsel og búr. Bolli hafði verið snemma á
fótum um morguninn og skipað til vinnu en lagðist þá til svefns
er húskarlar fóru í brott. Þau voru tvö í selinu, Bolli og Guð-
rún. Þau vöknuðu við dyninn er þeir hlupu af baki. Heyrðu þau
og er þeir ræddu um hver fyrstur skyldi inn ganga í selið að
Bolla. Bolli kenndi mál Halldórs og fleiri þeira förunauta.
Bolli mælti við Guðrúnu:
Hygg ég að þau ein tíðindi munu hér
verða að ég mun sjá mega og ekki
mun þig Bolli mein að mér þótt ég
væri nær þér stödd.
Skalt þú ganga úr selinu í
brott og sá einn mun fundur okkar
verða er þig mun ekki
. gaman að verða.
Bolli kvaðst þessu ráða
vilja og svo var að Guðrún
gekk út úr selinu. Hún gekk
ofan fyrir brekkuna til lækj-
ar þess er þar féll og tók
að þvo léreft sín.
Bolli var nú einn í selinu. Hann tók vopn
sín, setti hjálm á höfuð sér og hafði skjöld
fyrir sér en sverðið Fótbít í hendi. Enga
hafði hann brynju.

Þeir Halldór ræða nú um með sér
hversu að skal orka því að engi var
fús að gang ínn í selið. Þá mælti Án
hrísmagi:
Eru þeir menn hér í ferð er Kjartani eru skyldri
að frændsemi en ég en engi mun sá að minnisamara
muni vera um þann atburð er Kjartan lést en mér. Var
mér það þá í hug að ég var heim færður í Tungu ódauður
að einu, en Kjartan var veginn, að ég mundi feginn vinna
Bolla mein ef ég kæmist í færi. Mun ég fyrstur inn ganga
I selið.
<9 W/'*'"
'Vfiy//6v/ "
1 /V ffl m

Síðan gengur Án inn í selið
hart og skjótt og hafði skjöldinn
yfir höfði sér. Bolli hjó til hans
með Fótblt og af skjaldarsporð-
inn og þar með klauf hann Án
í herðar niður. Fékk hann þegar
bana.
Þá svarar Þorsteinn svarti:
Hreystimannlega er slíkt mælt en þó er
r ráðlegra að rasa eigi fyrir ráð fram og fari menn nú
varlega því að Bolli mun eigi kyrr fyrir standa er að
honum er sótt. Nú þótt hann sé fáliður fyrir þá munuð
þér þar von eiga snarprar varnar því að Bolli er bæði
sterkur og vígfimur. Hefir hann og sverð
það er öruggt er til vopns.
Síðan gekk Lambi inn.
Hann hafði hlíf fyrir sér
en sverð brugðið í hendi.
því kippti Boili Fótbít úr
sárinu og bar þá af hon-
um skjöldinn. Þá lagði
Lambi í lær Bolla og varð
mikið sár.