Vísir - 02.11.1979, Blaðsíða 13

Texti:
Óli Tynes
Myndir:
Gunnar V.
Andrésson

•'o,'.',.:.'

vism
Föstudagur 2. nóvember 1979
segir bandarísKur DJállari tveggja slíkra í sædýrasafninu
Tveir háhyrningar, Grétar og Agnes, dóla nú um i stórri laug i Sæ-
dýrasafninu og biöa eftir flugfari til Japan. Leikfélagi þeirra er lit-
ill, sætur landselur og eftirlit meö þeim hefur bandarikjamaöurinn
Dan Cartwright, sem hefur þaö fyrir atvinnu aö þjálfa sjávardýr i
aliskonar listum.
Þaö var matmálstimi i Sædýrasafninu, þegar viö litum þar viö i
gær og þau Dan Cartwright og Ragnhildur Jónsdóttir voru viö laug-
ina meö fullar fötur af sfld.
Grétar og Agnes voru þegar komin aö bakkanum og hvein hátt i
þeim; þau vissu auðsjáanlega hvaö til stóö. Seiurinn Snorri kikti
feimnislega úr kafi ööru hverju, en hvarf svo löngum stuni um. Viö
vorum dálitiö hissa á aö sjá sel I lauginni, þvi aö einhverstaöar
höföum viö lesiö, aö háhyrningum þættu þeir herramannsmatur.
„Agnes og Grétar væru lik-
lega búin aö boröa hann upp til
agna, ef þau heföu hitt hann á
hafi úti”, segir Cartwright.
„Hér fá þau hinsvegar nóg aö
boröa, svo aö þau láta hann
alveg i friöi.
Háhyrningar eru alls ekki
grimmar skepnur, þeir drepa
ekki aö gamni sinu, heldur aö-
eins sér til matar. Selurinn var
nú dálitiö tortrygginn I fyrstu,
þvi aö hann veit, að háhyrning-
ar eru hans náttúrulegu óvinir.
En þau eru orðin perluvinir öll
þrjú. begar viö minnkum I laug-
inni til aö taka blóðprufur af
dýrunum, prilar selurinn upp
um háhyrningana og leikur sér
aö bakuggum þeirra og sporöi.
Hann er alveg óttalaus.”
„Hvað tekur langan tima aö
þjálfa háhyrning?”
„Það er töluvert misjafnt, þvi
að það er um háhyrninga eins og
mennina, þeir eru misfljótir að
læra. Meðal-þjálfunartimi er
liklega um niu mánuðir. Þaö er
þó aðeins fyrir minniháttar sýn-
ingar. Ef á að gera „stjörnur”
t'ekur það mun lengri tima.”
„Ertu ekkert hræddur um þaö
þeir borði þig i dessert, þegar
þeir eru búnir með sildina?”
Cartwright hlær og hristir
höfuðið. ,,Ég hef unnið við þetta
i sjö ár og aldrei meiðst alvar-
lega.”
„Ekki alvarlega. En kannski
pinulitið?”
„Já, en það hefur ekki veriö
dýrunum aö kenna. Það hefur
verið, þegar ég hef verið i laug-
inni með þeim. Þau hafa aldrei
reynt að meiða mig, enda væri
ég þá ekki til frásagnar. En
þetta eru stórar skepnur og
þegar þær eru að ærslast getur
maöur fengiö nokkuð þung
högg, ef maður er fyrir.
Annars sýna háhyrningar
okkur mönnunum mikla tillits-
semi og elsku. Ég get nefnt þér
sem dæmi, að einu sinni var ég
að kjassa einn og nudda á hon-
um tannholdið, sem þeim þykir
mjög gott.
Þegarég ætlaði aö standa upp
og fara, hefur hann fundið þaö á
sér, þvi að hann lokaði munnin-
um utan um hendina á mér. En
það var ósköp varlega gert, þvi
að þótt hann héldi mér föstum,
þá beit hann ekki svo fast, að ég
meiddi mig.”
„Heldurðu að þeir þekki menn
I sundur?”
„Já, alveg örugglega. Ég hef
þjálfað marga, bæði háhyrninga
og höfrunga, og það er enginn
vafi á, að þeir þekkja mig, þeg-
ar ég kem i heimsókn.
Þetta eru bæði gáfuð og góö-
lynd dýr og mér þykir mjög
vænt um þau. Og það sjást þess
oft merki, að þau endurgjaldi
þær tilfinningar.”
„Þú sagðir, að háhyrningar
væru misjafnlega fljótir að
læra. Hvernig list þér á þessa
tvo? ”
„Agætlega, þeir eru hressir
og kátir. Grétar er mjög námfús
og fljótur að læra. Ég er ekki
búinn að vera hér nema nokkra
daga, en hann er þegar farinn
að leika sér dálitið viö mig.”
—ÓT.