Morgunblaðið - 14.10.2001, Side 26

26 SUNNUDAGUR 14. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Þ
AÐ var rétt eins og
einhver leiddi mig inn
á veginn sem lá að
Telegraph Creek. Það
var alls ekki sjálfgefið
að ég færi þangað, því
þetta var á 240 km
lykkja sem ég lagði á leið mína.
Innra með mér var eins og eitthvað
segði mér að þangað þyrfti ég að
fara og ég hlýddi kallinu.
Ég lagði frekar seint af stað og
kom við í matvöruverslun, tíndi þar
saman kex, epli og spaghettí og var
tilbúinn að leggja af stað þegar ég
rakst á auglýsingu um að afkom-
endur Tahltan-fólksins ætluðu að
hittast rétt fyrir utan Telegraph
Creek þá um helgina. Það væri ef-
laust gaman að koma þarna við,
hugsaði ég með mér, en velti því
ekki frekari fyrir mér.
Í fyrstu leist mér ekki á blikuna
því eins og oft áður lá vegurinn um
mikið skóglendi svo ekkert var að
sjá. Þetta átti reyndar allt eftir að
breytast. Vegurinn liggur að Tele-
graph Creek sem er lítið þorp þar
sem flestir eru indíánar og eru flest-
ir þeirra Tahltan-indíánar. Á leið
minni fannst mér ég í fyrsta skipti
skilja landkönnunarþörf mína og af
hverju fólk fyrr á tímum lagði svo
mikið ómak á sig til þess eins að
kanna hið óþekkta. Ég hafði lítið
séð af myndum af svæðinu og vissi
ekkert um sögu fólksins sem þar bjó
eða lífshætti. Ég var líka án leið-
arlýsingar og korta. Það eina sem
ég vissi var að vegurinn lá um eld-
fjallasvæði og var samtals 130 km,
aðra leiðina.
Þegar líða tók á daginn og sólin
lækkaði á himinhvolfinu tók við
rómatík óbyggðanna. Ég var heill-
aður af því sem fyrir sjónir bar.
Langt, langt í burtu mátti sjá glæsi-
lega fjallstinda, sem minntu mig á
framandi fjallasvæði sem hafði það
eina hlutverk að draga fram löngun
þeirra sem á þá horfa til þess að
sigra þá, klífa og helst standa á
toppi allra þessara hrikalegu tinda.
Ég vissi ekki hvað tindarnir hétu
eða hversu háir þeir voru eða hvort
þeir höfðu verið klifnir. En stór-
kostlegt var að sjá hvernig vatnið
hafði mótað landið með hrikalegum
gljúfrum og giljum ásamt sjálfstæð-
um náttúruskúlptúrum rétt eins og
um útilistasafn væri að ræða. Ekki
var það verra að aðgangur var
ókeypis og ég á einkasýningu.
Kvöldbirtan dró ekki úr skemmti-
legri lýsingu gallerísins og kastaði
birtu á helstu verk sýningarinnar.
„Kallaðu mig bara Stony“
Ég stoppaði oft til þess að taka
myndir og fyrir vikið sóttist ferðin
seint. Í allri fegurðinni gleymdi ég
tímanum og lenti í kosvarta myrkri.
Ekki gat ég fundið neitt tjaldstæði
þar sem ég var nú staddur á eins
konar hrygg sem líkist kannski
einna helst Hljóðaklettum í Jökuls-
árgljúfri. Ég náði þó að hjóla
nokkra kílómetra í myrkrinu þar til
ég var skyndilega staddur á brún og
lá vegurinn, útskorinn í klettana,
niður í dal þar sem ég sá ljós. Ég
varð því feginn og hraðaði mér nið-
ur að húsi og bað þar um leyfi til að
tjalda. Húsráðandi sagði það sjálf-
sagt og benti mér á sléttan og góðan
stað fyrir tjaldið og bað mig jafn-
framt afsökunar á því að geta ekki
boðið mér gistingu þar sem kofinn
væri fullur af fólki.
Reyndar var fjölmennið slíkt að
nokkrir gerðu eins og ég, slógu upp
tjöldum til að geta sofið í næði.
Maðurinn bauð mér skyndilega
góða nótt og gekk til gesta sinna
þannig að mér gafst ekki tækifæri
til að spyrja hann hvar ég raunveru-
lega væri og hvaða hús þetta væru,
en þarna var þyrping átta til tíu
húsa.
Tjaldið setti ég upp á augabragði
enda kominn í góða æfingu við að
tjalda og gat það nánast blindandi.
Ég var þreyttur og kom mér því
strax fyrir ofan í svefnpokanum. Er
ég var í þann mund að sofna heyrði
ég manninn kalla „Ertu vakandi?“
„Ha? – já,“ svaraði ég.
„Þú verður að afsaka dónaskap-
inn,“ sagði hann. „Ég kynnti mig
ekki en ég heit Daies Lambsky.
Viltu ekki koma inn og fá þér að
borða með okkur en við erum með
svo mikið í pottunum af laxi sem við
veiddum í dag.“
Ég fann að ég var í raun og veru
sársvangur og því kom þetta boð
eins og himnasending.
„Jú, takk,“ svaraði ég og kynnti
mig:
„Sigustæn?“
„SIGURSTEINN“
“Sgusstæn? Hvernig stafarðu
það?“
„S-I-G-U-R-S-T-E-I-N-N“
„Hvaðan ertu?“
„Íslandi“
„Ó…“
„Hvað segistu heita?“
„Kallaðu mig bara Stony,“ sagði
ég og hló enda fáir sem geta borið
nafnið mitt fram, hvað þá munað
það.
Eftir skamma stund var ég um-
kringdur indíánum sem virtu fyrir
sér þennan skrýtna ferðalang frá
Íslandi háma í sig lax. Einhver upp-
lýsti mig um að ekki hefði sést
ferðalangur á reiðhjóli á þessum
slóðum í ein sex ár. Ég var því
spurður spjörunum úr og eftir að
hafa sagt þeim sögu mína sögðu þau
mér sögu sína.
Tahltanar í leit að uppruna sínum
Þau voru komin saman til að leita
uppruna síns. Þetta voru Tahltanar
en þeir hafa lifað á þessu landi í
margar kynslóðir. Húsin hér eru
veiðihús sem þeir nota á sumrin til
þess að veiða lax á sumrin og elgi á
haustin. Þeir reykja síðan laxinn og
þurrka til að eiga yfir vetrarmán-
Ljósmynd/Sigursteinn
Hvíti maðurinn hefur leikið Tahltan-indíánana grátt og haft af þeim stór landsvæði og er varðveisla menningar ættbálksins mikilvæg í augum margra. Stúlkan á myndinni er klædd búningi Tahltana.
Danshefð indíána er viðhaldið af unga
fólkinu sem dansaði í fullum skrúða.
Unga fólkið skemmti sér við trumbuslátt og fornan indíánasöng, en foreldrarnir sátu við varðeldinn og sungu kántrílög.
Tahltan-indíánarnir eru ekki bara góðir sögumenn, heldur líka örlátir gestgjafar,
og hafa nokkrir þeirra hér dekkað sannkallað veisluborð á víðavangi.
Meðal indíána í Kanada
Tahltan-indíánar frá
Bresku-Kólumbíu í
Vestur-Kanada eru gest-
risnir sögumenn sem
teljast ýmist til hrafna
eða úlfa. Sigursteinn
Baldursson, sem nú
hjólar frá norðurströnd
Alaska til suðurstrandar
Argentínu, tók á dög-
unum þátt í hátíð-
arhöldum ættbálksins.