Vísir Sunnudagsblað - 30.05.1937, Síða 2

2
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
Kystu
Eg var staddur í stórri borg
lengst úti í heimi, og þekti enga
manneskju. — En alls staðar
var krökt af fólki. —
Eg reikaði um göturnar,
svona liugsunarlaust, því að eg
var að drepa timann. — Fólkið
var fallegt og ljótt — ljótt og
fallegt, eins og gengur og ger-
ist. Eg veitti að vísu kynbræðr-
ur mínum, karlmönnunum,
heldur litla atliygli. Allur hug-
urinn var hjá blessuðu kven-
fólkinu. Þær voru fallegar,
sumar ungu stúlkurnar, sem á
vegi mínum urðu — ljómandi
fallegar.
Kveldið áður en eg ætlaði að
leggja af stað úr þeirri stóru og
glöðu borg, lcom yfir mig ó-
stjórnleg löngun til þess, að
kyssa einhverja fallega stúlku!
Og eg var alt af að mæta falleg-
um stúlkum. — Gaman væri
nú að kyssa hana þessa eða
þessa, liugsaði eg. En að eg
reyni að króa einhverja þeirra
af og spyrja hana að því, hvort
hún vilji kyssa mig? — Gæti
það kannske verið hættulegt?
E g hugsaði málið. Einhver
hafði sagt mér, að komið gæti
fyrir, ef stúlka væri beðin um
koss á götum úti, að hún hróp-
aði á lögregluþjón og kærði. Og
þá væri sökudólgurinn drifinn á
lögreglustöðina og yrði fyrir
sekt. Það gat því kannske verið
varasamt, að leggja út í þetta.
Eu eg hafði ckld fengið koss
í margar vikur •—- ekki síðan
lieima í Noregi. Og mér fanst
eg eiga skilið að fá mjúkan
meyjarkoss núna í kveld! —
Eg þykist vera heldur sélegur
maður og efaðist ekki um, að
mörg stúlkan mundi vilja
kyssa mig. •—- En ef þær hefði
það til, að vera svona brellnar,
að kæra heiðarlega menn, þá
væri líklega ekkert við þær eig-
andi. Ekki má eg við því, nú
sem stendur, að verða fyrir út-
látum, sagði eg við sjálfan mig.
Eg er að verða peningalaus og
verð þess vegna að yfirgefa
þessa fögru borg og þessar
fögru konur. Eg verð að hraða
mér heim. —
Þannig hugsaði eg. — En
hart var það nú samt, að verða
að fara svo, að hafa ekki feng-
ið einn einasta koss í þessari
glöðu borg — þessari frægu
heimsborg, þar sem úir og grú-
ir af gullfögru kvenfólki.
En að eg segi rétt si-sona á
móðurmáli mínu, norskunni,
mig!
þegar eg mæti einhverri, sem
mér þykir tiltakanlega falleg:
— Kyslu mig! — Auðvitað skil-
ur ekki stúlkan, hvað eg er að
segja og lieldur leiðar sinnar.
En það getur skeð, að hún brosi
til mín og það er skárra en eltki
neitt. •—
Það kemur varla til, að liér sé
nokkur norsk stúlka, sem kynni
að taka mig á orðinu og hcimta
síðan af mér peninga fyrir koss-
inn — ellegar þá trúlofun og
hjúskap. Peninga get eg ekki
látið. Eg get eiginlega ekki lát-
ið neitt, annað en kossinn. —
En það kemur ekki til neinna
útláta — hér er engin norsk
stúlka, sem verður á minum
vegi — að minsta kosti engin
falleg stúlka. Ef til vill kerling-
ar — gamlar skrukkur, sem
dagað hefir uppi í glaumnum.
Eg ætla að hætta iá þeita. -—
Eg hringsóla um allar götur.
Og nú er komið langt fram á
kveld. Nú er annað hvort fyrir
þig að gera, hugsa eg með mér,
að láta til skarar skriða, eða
hætta við alt saman. Mér dettur
ekki í liug að hætta! Hér er öllu
óhætt, því að liér skilur enginn
norsku.
Rétt í þessu mæli eg tveim
stúlkum. Önnur er Ijómandi
falleg, að því er mér virðist. Hin
svona í meðallagi. — Þessa
langar mig til að kyssa, hugsa
eg með mér •—• þessa yngri,
þessa fallegu!
Þær ganga fram hjá mér og
eg sný við á eftir þeim. Ef til
vill er isú fallega að fylgjá hinni.
■— Eg ætla að hafa auga með
þeim — vera svona í hámót á
eftir þeim.
Þær ganga lengi, lengi. Og
eg á eftir. Svo snúa þær við. Eg
sný líka við. •—- Eg hætti nú
ekki undir eins, úr því að út í
þetta er komið, segi eg við
sjálfan mig. —•
Mig grunar að þær hafi veitt
því athygli, að eg sé alt af á hæl-
um þeirra. Þær nema staðar, og
liorfa á mig, virða mig fyrir sér,
eins og eg sé eitthvert furðu-
verk.-----
— Áfram, drengur minn, segi
eg í huganum. Þær má ekki
gruna, að þú sért að veita þeim
eftirför. — Þær má alls ekki
gruna það!
Eg held áfram og stika stór-
um, beygi fyrir næsta götuhorn
og gægist. Þær standaþarnaenn.
— Eg doka við, þori þó ekki að
bíða lengi, þvi að lögreglan er
vís til að veita því atliygli. Og
eg vil ekki lenda í neinu þvargi.
Þegar eg gægist fyrir hornið
öðru sinni, eru stúlkurnar að
kveðjast. Þær kveðjast með
handabandi. Önnur fer inn i
næsta hús. Ilin leggur af stað og
stefnir í áttina til mín. Það er
sú unga og fallega. — Eg fæ
magnaðan-hjar tslátt. Og nú er
annaðhvort að gera, að duga
eða drepast. Eg geng rösklega
móti stúlkunni. Nú eru bara fá-
einir faðmar iá milh okkar. —
Þegar eg er kominn svo
nærri henni, sem mér þykir
hæfilegt ,nem eg staðar, tek of-
an og segi á norsku:
Kystu mig! —■
Hún nemur líka staðar, bros-
ir fagurlega og svarar á móður-
máli inínu: — En sú gleði og
liepni að hitta landa sinn hér i
þessari miklu borg! Eða eru
þér ekki Norðmaður?
— Jú, segi eg. — Eg liorfi á
haná. Ilún er livergi nærri eins
fögur og mér hafði sýnst. Hún
er ákaflega förðuð og máluð.
Og samstundis hverfur mér öll
kossalöngun.
— Eg kyssi ekki karlmenn á
götum úli, segir stúlkan. —
Ekki við það komandi!
-— Nei, segi eg. Það er ekki
von. Og það gerir lieldur eldd
neilt til.
— Eru þér peningaður, spyr
stúlkan.
— Nei, segi eg. Eg er að verða
uppiskroppa. —
— Eg er í vandræðum, segir
liún. Hreinustu vandræðum.
Mér dettur í hug, úr því að eg
var svo heppin að rekast á yður,
livort þér munduð ekki geta
lánað mér hundrað krónur —
eða sem svarar liundrað krón-
um.
— Hundrað krónur?
■— Já. Þér skuluð fá þær aftur.
Alveg áreiðanlega!
— Hver efast um það?
—- Eg skal kyssa yður reglu-
lega vel, ef þér hjálpið mér. —-
— Það er náttúrlega gott og
blessað, segi eg. En eg hefi eng-
ar hundrað krónur.
— Eg trúi því ekki, segir
stúlkan.
— Sem eg er hérna lifandi
maður, segi eg.
— Eg fer heim með yður,
segir hún. Og þér látið mig hafa
þessar skitnu hundrað krónur
— eða jafngildi þeirra í frönk-
um.
— Eg á hvergi heima, segi eg.
— Þá komi þér heim til mín
og hennar vinkonu minnar.
— Vinkonu yðar?
— Já. Við búum saman. Þér
veittuð okkur eftirför í kveld.
Haldi þér kannske, að það sé
leyfilegt, að elta stúllcur hér i
borginni?
— Eg hefi ekki elt ykkur.
— Jæja! Eg er nú samt hrædd
um, að lögreglunni mundi finn-
ast annað, ef eg skýrði henni
frá málavöxtum. —- Og eg lield
það væri nú réttast — þegar á.
alt er litið — að þér létið mig
fá þessar hundrað krónur. —
— Eg á ekki svo mikla pen-
inga til í eigu minni!
— Þarna stendur lögreglu-
þjónn og horfir á okkur. Komið
undir eins. — Annars kostar er
eg lirædd um, að einhver leið-
indi kunni af þessu að hljólast.
Eg hlýddi. Við lögðum af
stað, og áður en við skildum lét
eg stúlkuna liafa sem svaraði
hundrað krónum. —■ Hún þakk-
aði mér fyrir. — Hverjum á eg
að borga peningana? —
— Eg sagði henni nafn mitt
og heimilisfang, og liún skrifaði
það lijá sér. Svo kvaddi hún
mig með virktum. Eg sá að hún
hvarf inn í sama húsið og hin
stúlkan hafði áður farið.
— Eg rölti heim i veitinga-
húsið, daufur í dálldnn og meira
en lítið óánægður. — Eg varð
að sírna heim til mín og hiðja
um meiri peninga.
—o—
Árin liðu — mörg ár. Eg hafði
gleymt stúlkunni og „liundrað
krónunum“.
Þá er það einhverju sinni, að
eg fæ bréf frá útlöndum — frá
Frakklandi. Bara alment bréf.
Innilialdið er frakkneskir pen-
ingar, sem jafngilda hér um bil
hundrað krónum norskum. —
Og við seðlana er límdur miði
með þessurn tveim orðum:
Kystu mig!
Það er fljótsagt.
Fasteignasali: Eins og eg
sagði yður í gær, þá hefi eg um-
boð til að selja tvö hús, sem
standa að kalla má hvort við
annars hlið. Það eru ekki meira
en þrir faðmar á milli þeirra.
Samt er það nú svo, að annað
liúsið er í Bandaríkjunum, en
hitt í Canada. — Verðið er
svipað á báðum. — Hvort hús-
ið kjósi þér nú heldur?
Kaupandinn: Það er fljótsagt.
Að öllu öðru jöfnu kýs eg nátt-
urlega heldur húsið í Banda-
ríkjunum. — Og það er auðvit-
að vegna loftslagsins. — Mér
er sagt að kuldarnir sé svo gif-
urlegir Canada-megin við lín-
una!