Vísir Sunnudagsblað - 12.09.1943, Síða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Lest þessi er hlaðin bryndrekum. Þeir eru fluttir til liafnar-
borgar í Canada, þar sem þeir eru settir um l)or'ð í skip og
fluttir þaðan til Englands og Rússlands.
hve lítið skyn þeir bera á þessa
hluti. Hann las upp nokkur
rímgölluð og óskiljanleg vers.
— Gerir nokkur betur ? spurði
hann svo. „En nú skuluð þér
heyra nokkrar síður úr smáriti
einu, sem eg lief tileinkað hin-
um ellefu þúsund meyjum,
fimmtíu erindi hverri.“ Mér
óaði við tilhugsuninni um þessa
rúmlega hálfu milljón erinda
og bað hann því heldur um eitt-
hvað guðrækilegs efnis. Þá fór
hann að lesa upp úr leikriti, sem
var í fleiri þáttum en dagar eru
í einni Jórsalaför. — Eg skrifaði
það niður á tveim dögum. Hér
er uppkastið, og hann sýndi
mér blaðabunka, sem ekki var
minni en fimm rís. Leikritið hét
„örkin hans Nóa“. Hann hafði
einnig ort yfir níu hundruð
kvæði um fótleggi ástmeyjar
sinnar, og lílcti þeim við alla þá
hluti, sem Pablos kom til liugar
að nefna til að leiða talið inn á
aðrar brautir....... Áður en
Pablos náði til Segoviu, hafði
einsetumunkur einn rúið liann
inn að skyrtunni i fjárhættu-
spili með því að hafa rangt við.
Fyrsti maður, sem hann svo
hittir í borginni, er böðullinn
frændi hans, og er liann með
fiokk glæpamanna á undan sér
á leið til aftökustaðarins. Pabl-
os fór heldur en ekki hjá sér að
hafa marga áhorfendur að því,
þegar höðulhnn kastaði sér um
háls honum og kallaði hann
frænda. Fylgdi hann honum þó
heim og efndi nú Ramplón böð-
ull til drykkjuveizlu og bauð til
sin nánustu vinum sínum:
svínahirði, essreka og betlara,
sem snikti ölmusur vegna sáln-
anna í hreinsunareldinum, allt
drykkjusvolar og slagsmála-
hundar. Húsakynnin voru við
þeirra hæfi. Eina veggskrautið
voru gálgareipi og önnur af-
tökutæki. Pablo skildi við þá fé-
laga sofandi á gólfinu og hvarf
á brott með arfinn, án þess að
kveðja frænda sinn, en á blað-
snepil skrifaði hann þessi orð í
kveðjuskyni: „Herra Ramplón!
Eftir að guð hefir sýnt mér þá
náð að kalla til sin minn góða
föður og látið setja móður mina
inn í Tóledó, þar sem hún á
sennilega eftir að verða að ösku,
vantar nú ekki annað en að eg
sjái yður gert það, sem þér haf-
ið gert öðrum. Eg vil að ætt
mín sé eg einn og enginn ann-
ar, og verður svo að vera, nema
eg komist í yðar hendur og þér
farið með mig eins og bróður
yðar. Spyrjið ekki um mig, því
að eg verð að neita að sama
blóð renni í æðum okkai’. Hald-
ið áfram að þjóna guði og kon-
pnginum“.
Á leið sinni aftur til Madrid
mætti Pablos tigulegum og fínt
klæddum rpanni, er stóð við
veginn og virtist biða eftir
vagni sínum og fylgdarliði. En
þegar hann gáði betur að, var
yfirhöfnin eina fatið, sem heilt
var og hreint. Innanundir
henni var maðurinn i lörfum og
hafði botnlausa skó á fótum.
ILann var sem sé einn af þessunx
blásnauðu aðalsmönnum, sem
hétu fleiri nöfnum en þeir áttu
aurana og lifðu á þvi að blekkja
náungann. Pablos kenndi í
brjósti um þennan aumingja,
setti hann varlega á bak asna
sínum, því að aðalsmaðurinn
varð að halda báðurn höndum
utan að fatadruslunum sinum
íil þess að ekki sæi í hann ber-
an, og urðu þeir svo samferða
til höfuðboi’garinnai’. Á leið-
inni varð Pablos margs vísari
um siðu og lifnaðarhætti þess-
arar manntegundar i Madrid.
„Klækirnir eru leiðarstjarna
okkar allra, sagði aðalsmaðui’-
inn, — liann hét don Toribio
Rodi’íguez Vallejo Gómez de
Ampuero y Jordán; — en mag-
inn er oftast tómui’, þvi að það
kostar okkur milda áreynslu að
leita á náðir annara. Við enxm
vofur veizlusalanna, sníkjudýr
veitingakránna, hvai’vetna sjálf-
boðnir og óvelkomnir. Við lif-
um vart á öðru en lofti, og er-
um þó alltaf ánægðir. Við get-
um látið okkur nægja einn
graslauk í mál, en segjumst svo
ekki leggja okkur annað til
munns en kalkúnasteik. Ef ein-
hver heimsækir okkur, sér hann
sauðabein og fugla hingað og
þangað unx íbiiðina, ávaxtabörk,
fjaði-ir og kanínubelgi um allt
gólf, svo að hurðin gengur ekki
upp, nema fast sé ýtt á. Allt
þetta tínum við upp af götunum
að nætux’lagi, til þess að hafa
það til sýnis á daginn. Þegar
svo gesturinn okkar kemur,
látumst við vera bálvondir: —
Er eg þá ekki slíkur húsbóndi á
mínu heimili, að þessi þernu-
nxynd fáist til að sópa gólfið?
Fyrirgefið, herra minn, það
borðuðu hjá mér nokkrir kunn-
ingjar, og þessir bannsettu.þjón-
ar......— Sá, sem ekki þekkir
okkur, tekur þetta gott og gilt
og trúir þvi, að við höfunx haft
boð inni. Á eg svo að segja yð-
ux’, livernig við lifum aðallega á
annara mat? Við höfum ekki
fyr yrt á neinn mann en við vit-
unx Iivar bann á heima, og still-
um við þá svo til að við heilsum
upp á liann í matmálstímanum.
Við segjum lieimsókn okkar
stafa af virðingu fyrir mannin-
um, liann sé það mesta gáfna-
ljós, senx, við höfum kynnst.
Fai’i liann að borða og spyrji
okkui’, hvort við séum búnir að
því, svörum við hreinskilnislega
neitandi. Bjóði hann okkur að
snæða nxeð sér, látum við ekki
ganga á eftir okkui', þvi að slikt
lxefir oft leitt af sér langar föst-
ur. Sé bann farinn að borða,
segjunxst við vera búnir, en
hversu vel sem hann sker sund-
ur fuglasteikina, brauðið, kjöt-
ið, eða livað það nú er, þá er
okkur þaá kærkomið tækifæri
til að krælcja í nokkra munn-
bita. — Leyfið mér, hágöfugi
Ixei’ra, segjum við, að þjóna yð-
ur til borðs. Hertoginn af ....
friður sé með sál hans! — og
við nefnum einhvern framlið-
inn aðalsmann, — hafði meiri
ánægju af því að sjá mig sneiða
niður steikina éú borða bana
Vt 1 ‘’
— Við höfum ekki ox’ðinu
sleppt fyrr en við tökum liníf
og förum að bi’ytja niður steik-
ina í smáagnir. —- Ó, lxvað ilm-
ui’inn er freistandi! — hrópum
við. — Það væri móðgun við
malreiðslukonuna vðar að
smakka ekki á þessu. Hún hlýt-
ur að vera snillingur. — Um
leið og þetta er sagt, kyngjum
við niður hálfri steikinni, róf-
unuin og fleskinú, aðeins svona
til að bragða á því. Þegar þessi
leið er ekki farandi, höfunx við
alltaf þann úrslitakost, að borða
gjafasúpu í einhverju klaustx’-
inu. Við neytum hennar auðvit-
að ekki, svo alnxenningur sjái,
heldur á laun, og við látum
munkana skilja á okkur, að við
þiggjum hana fremur af guð-
rækni en þörf. Þá er nú sjón-að
sjá eiphvei-n úr okkar hóp i
spilavítum borgarinnar, hvern-
ig hann snýst fyrir alla, ldippir
skarið af kertunum, sækir
koppana, syngur lofkvæði unx
þann, sem vinnur, o. s. frv., allt
fyrir einn auman 25-eyring, sem
spilararnir gefa honum í þjór-
fé.“
Það voru ekki aðeins sí-
hungraðir aðalsmenn, sem lifðu
þessu lifi í höfuðborginni, lield-
ur og allskonar iðjuleysingjar
og bófar, senx gengu í félag við
þá. Þessir menn sultu oft heilu
lxungri, heldur en að stunda
heiðarlega vinnu, þótt hún stæði
þeim til boða. Þeim fannst það
bókstaflega ósamboðið sér að
dýfa liöndinni í kalt vatn. Að
minnsta kosti, svo aðrir sæju.
Þessi gauðrifni aðalsnxaður, sem
Pablos tók upp af götu sinni,
sagði honum allt af létta um
liagi þeirra. Annars var það sið-
ur þeirra að segja aldrei satt
oi’ð. Með því að slá gullhamra,
vandlega hugsaða en lítt nxeinta,
með því að segjast vera ná-
skyldir hinunx eða þessurn hefð-
armönnum, sem auðvitáð, voru
annaðhvort afarlangt í burtu
eða lcomnir í gröfina, með því
að hylja klæðadruslur sínar
undir þokkalegum, ( lánuðum
yfirliöfnum o. s. frv. gátu þeir
oft blekt trúgjarna og hégóm-
lega auðmenn, annað hvort sér
til framdráttar þann daginn eða
til þess að koma franx meiri-
háttar fjárplógsfyrirætlunum.
„Reglur félagsskapar okkar
Ixjóða, að við skulum einu sinni
í mánuði fara í’íðandi um göt-
ur boi’garinnai’, þótt á asna sé,
og akandi í vagni a. nx. k. einu
sinni á ári, enda þótt sæti okkar
sé fai’angurskistan fraxn i, eða
þreppallurinn aftur i; en þá
sjaldan við erum svo heppnir
að fá sæli innandyra, jxá bregst
ekki að við yeljuna sæti við