Vísir Sunnudagsblað - 10.09.1944, Blaðsíða 2

2
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
Utsýn til suðvest-
urs af Vaðalfjöll-
um.
svefninn seig fljóllega á brá
vinnulúrium lýð, og lyfti hóg-
Iega inn á ævintýralönd draum-
anna.
Morguninn eftir vaknaði
fólkið af værum blundi, teygði
úr sér, geispaði og naut hvíld-
arinnar. Blátt himintjaldið
Iiafði tyllt sér á brúnir fjalls-
ins' andspænis, sem reis þarna
tigið og glæst móti árroða dags-
ins, með Iivanngræna rinda,
sem teygðu úr sér allt upp að
brún.
Svona rétt hafði þá kvöld-
roðinn spáð í gærkvöldi. Fólk-
ið dreif sig í fötin; stúlkurnar
til að sinna mat og mjöltum
og piltarnir reiðtýgjum og járn-
ing hrossa á hverjum bæ, og
nú ýrði gaman að njóta dags-
ins í glöðum hópi í dásemdar
veðri.
Að gegningunj loknum var
svo farið að týgja sig til ferð-
ar, og innan stundar var svo
riðið úr hlaði inn á þjóðveginn.
Fleiri og fleiri bættust nú í
hópinn, og því fvlgdi meira lif
og fjör i samræðum fólksins,
og var nú vert að gefa gaum
að háttsemi eins og annars,
ekki svo mjög um klæðaburð
þess, sem það hversri það bar
sig á hestbaki, svaraði keskn-
um gamanvrðum vel, náði
beztu skeiði úr fáknum- sínum,
þóft sá, sem til hliðar reið,
geistist fram með á harða
stökki, og gat samt ekki tekið
götuna fvrir skeiðhestinum,
scm mærin sat á, og hafði svona
vel á valdi sínu.
Sum hrossin höfðu þá til að
rífa sig upp af skeiðinu og
sendast fram úr á harða stökki,
og varð sameiginlegt með hesti
og manni. Það gljáði á svita-
storkinn kropp þeirra, og svit-
inn draup af fnæstum nösum
þeirra, er við Iétum þá kasta
mæðinni í smárahrekkunni.
Þeir hristu sig og frísuðu eftir
fjörtökin, og bruddu mélin.
En þarna inni á leitinu hill-
ir enn undir nokkra menn. Og
hvern skyldi bera þarna hæst
og bylgjumikinn til að sjá? Er
það ekki hreppstjórinn? spyr
einhver. Jú, víst er það hann,
og segjum hann velkominn
með orðum Matthiasar:
Ver enn með ungum ungur
og ern og liress í lund.
Hann var hinn hermannlegasti
ásýndum með silfurgrátt al-
skegg niður á bringu, er fór
hið bezta við mikilúðlegt and-
lit hans, og mátti öllum vera
Ijóst, að hér fór engi meðal-
maður. Hann var hverjum
manni auðkenndur ósén. Nú
vildi hann lífga upp ferðafé-
lagana, og lék á alsoddi.
Var nú stigið á bak og sprett
úr spori fram í sveitina, og
til beggja handa lágu grænir
valllendishólar, fvrir ofan
syðsta bæinn í Reykhólasveit.
Er hér viða einkar hýrlegt land,
þar sem gkiptast á töðugresis-
brekkur og mýrasund, brekk-
ur prýddar smára og öðru
blómskrauti, sem ilmar fyrir
vit vegfarandans. Hið neðra
liggur bjartur fjörðurinn fram-
undan, með grænum hólmum
og þangivöxnum flúðum víðs-
vegar, lognlær og fagur, með
Borgarland í baksýn. Barma-
Iilíð fjær.
Var nú farið greitt inn sveit-
um í skógarkjarrinu og með-
fram vatninu, við bjarkailm og
svanaklið. En þar áðum við um
stund og hittum fyrir fólk úr
sveitinni, sem var þarna til að
njóta vermandi geisla sólar-
innar.
Að skammri stundu stigum
við enn á bak og héldum sem
leið liggur upp liálsinn undir
fjöllin, þar sem hagi var næst
handa hrossunum. Var þeirra
gætt þarna, meðan við geng-
um á fjöllin.
Vaðalfjöll eru tveir stuðla-
bergstindar, sem risa þarna á
fjallsbrúninni, upp af æsku-
heimili Mafthíasar skálds. Eru
þarna umhverfis malar- og
sandholt og litilsháttar urð,
sem hrunið hefir úr fjöllun-
um í aldaraðir. Á milli tind-
anna er snarbrött skriða, laus
undir fæti og illgeng. Sama er
að segja að norðan og sunnan.
En sú syðri virtist okkur tor-
sóttari og réðum við því til
uppgöngu að norðan.
Þegar upp er komið, er út-
sýni undrafagurt og viðsýnt um
hálendið á alla vegu. í suðri
blasir þarna við fyrir fótum
manns innsveit Reykhólasveit-
ar, Berufjörður, Króksfjörður,
Gilsfjörður, og í baksýn Saur-
bærinn og Skarðsströndin, og
fjarst blasa við Suðurdala fjöll-
in, en Baula teygir kollinn yfir
allt annað á þeim slóðum, og
ber þar við heiðblátt loftið.
í suðvestri blasa við Breiða-
fjarst blasa við Suðurdalafjöll-
ul að sunnan, eu Skorarhlíðar
að vestan, og Barðastrandar-
hrepp allt inn fyrir botn Vatns-
fjarðar, þar sem við vissum að
spegilslétt vatnið hans Hrafna-
Flóka lá inni á milli blárra
fjalla og skrigi yaxippa þiíða;
vatnsins, sem glapti liann við
heyskapinn, svo að fé lians dó
uni veturinn. En á miðjum firði
blasa við Vestureyjar, ineð sól-
blikandi sundum, að svo miklu
leyti sem Reykjanesfjall eigi
hylur sýn..
I vestri sér yfir hálendi Vest-
fjarðakjálkans, en Reibólsfjöll
skyggja á Glámujökul. En aft-
ur sjást Strandafjöllin, hátyppt,
í norðri, ásamt Drangajökli.
Hafa þau vafalaust verið sval-
ur hústaður Höllu og Eyvindi,
að vetrarlagi, forðum daga. 1
austri blasir við auga orustu-
völlur þeirra Þórðar kakala og
Kolbeins unga, allt til Skaga-
strandar og Vatnsnes allt til
TröIIakirkju vestan Holta-
vörðuheiðar. Til Eiriksjökuls
og Langjökuls sést eigi. Betra
veður og útsýni getur ekki, og
verður okkur æ minnisstætt.
Eldri mennirnir skýrðu fyrir
hinum yngri það, sem fyrir
augu bar, það, er þeir báru skyn
á í þessum uppsölum byggð-
arinnar, svo sem helztu fjöll á
hálendinu. Ekki hygg ég, að
neinum hafi komið í hug orðin
skáldsins frá, Skógunum:
„Flenzað liræ af frumheims
jötunhval“, er við létum sjón-
ir svífa um Vestfjarða-hálend-
ið. Það var vingjarnlegra en
svo, nú í góðviðrinu, og við sá-
um gróðursæla bletti víðsvegar
og kjarngóð sauðlönd, og við
vissum af yndislegum og gróð-
ursælum dölum kringum alla
Vestfirði, og það fannst okkur
ólíkt lífrænna en hræið skálds-
ins. Og einhver tók til máls 4
þessa lund:
Kæru ferðafélagar!
Það gleður mig að sjá ykkur
hér saman komin i góðviðrinu,
6 þessum vtðsýna stað $ sóþ>
og skaut þonnig kepjúnautnum i ina og allt að Berufj arðarvatni
ref fyrir rass, svo hverjumJJog áð í Sætrunum, svokölluð*
knapanum hijóp kapp í Wnn,®um, Er þa? vinalegt i brekkup®