Nýja dagblaðið - 05.01.1938, Page 4

REYKJAVÍK, 5. JANÚAR 1938.
NYJA PAGBLAÐIÐ
6. ÁRGANGUR — 2. BLAÐ
„mi„ .V.W/.
.v.v.v.wamia isio
:■ Drotníng
:■ frumskóganna
Bráðskemmtileg og afar
spennandi æfintýramynd.
i
í
Aðalhlutverkið leikur
hin fagra söngkona
DOROTHY LAMOUR.
Myndin jafnast á við beztu
Tarzanmyndir og dýra-
myndir er hér hafa verið
sýndar.
I
v.v.v.v.v.w.v.w.v.v.v.v
Stærsta mál
(Pramh. af 3. síðu.)
Um Pinn Jónsson er að vísu
allt annað að segja, sökum hæfi-
leika og manndóms, og allar lík-
ur eru til, að saga verksmiðj-
anna hefði orðið allt önnur, ár-
ið 1935 og síðan, ef hann hefði
komið í verksmiðjustjórnina í
stað Jóns og Páls, með Þormóði
Eyjólfssyni. En hinu ber þó ekki
að neita, að lítill myndi vegur
Finns Jónssonar utan ísafjarðar,
án stuðnings Framsóknar-
manna. Sína fyrstu 5 báta fékk
hann vegna ríkisábyrgðar sem
Framsóknarflokkurinn veitti. —
Sína næstu 2 báta fékk hann út
á áframhaldandi hjálp Fram-
sóknarmanna og með því að
setja í þá ágóða byrjunarársins,
áður en kreppan skall á. Sín
fyrstu sambönd um síldarsölu
frá þessum ríkisbátum, fékk
hann með meðmælabréfi frá Jóni
Árnasyni í Sambandinu. Ábyrgð
og viðbótarábyrgð um rafmagns-
lán ísafjarðar hefir hann fengið
með aðstoð Framsóknarmanna.
Sama er að segja um vegtyllur
hans í stjórn síldarbræðslanna, í
síldarútvegsnefndinni og í Sölu-
samlaginu. Ef enginn Framsókn-
arflokkur hefði verið til, og það
er heitasta ósk margra af helztu
leiðtogum socialista, þá hefði í-
haldið enn drottnað á ísafirði,
yfir hálfútkulnuðu bæjarfélagi.
Þar hefðu ekki verið neinir sam-
vinnubátar, engin rafstöð frá
fossum i nágrenninu, enginn
verkamannaforkólfur í stjórn
síldarbræðslu við Eyjafjörð, eða
ráðandi þess, hvort Haraldur
Böðvarsson fær að senda út
Tollstjóra-
skrífstoíunní
verður lokað í dag
kl. 10-12 í. h. vegna
ilutníngs aí 2. hæð
ál.hæðíArnarhvolí
Tollstjórínn.
nokkra síldartunnu úr landinu.
í stað þess hefði Finnur Jónsson
verið unglegur og hressilegur á
svip, upptekinn ár út og ár inn
við að afgreiða Mbl. og ísafold
og útlenda póstböggla til trúaðra
íhaldssálna á ísafirði.
Finnur Jónsson getur að vísu
sagt, að flokkur hans hafi stutt
Framsóknarmenn við fram-
kvæmd allmargra mála. En þar
til er því að svara, að allt sem
samvinnufélögin og Sambandið
hafa gert, þar á meðal hin stór-
felldu iðnfyrirtæki Sambandsins
á Akureyri, hefir verið fram-
kvæmt af samvinnumönnum án
nokkurrar pólitískrar hjálpar,
þar sem Alþýðufl. hefir yfirleitt
á sama hátt fáu getað áorkað
einn, nema kauphækkunum í
fyrirtækjum, sem nú eru rekin
með tekjuhalla. í öðru lagi hafa
Framsóknarmenn aldrei að fyrra
bragði leitað með ófriði á sam-
starfsflokkinn. Finnur Jónsson
hefir verið studdur við basl sitt
með ísafjarðarbátana, en ekki
rægður og tortryggður, eins og
Alþýðufl. hefir gert við Þormóð
Eyjólfsson. Ekki hafa ráðherrar
Framsóknarmanna hrundið Al-
þýðuflokksmönnum úr embætti,
til að koma að sínum eigin
mönnum, eins og Haraldur Guð-
mundsson gerði við sr. Björn
Magnússon. Og að síðustu hafa
Framsóknarmenn ekki ráðizt
með ofbeldi og dólpungshætti á
fyrirtæki Alþýðufl., t. d. brauð-
gerð hans, eins og Alþýðuflokk-
urinn gerði á Akureyri, er hann
stöðvaði með ofbeldi verksmiðj-
ur Sambandsins í mánuð og lok-
aði um vikutíma fyrir nálega alla
aðflutninga að einu þýðingar-
mesta samvinnuhéraði á land-
inu, Eyjafirði.
Hér hafa verið rakin megin-
drög í hinu þýðingarmesta bar-
áttumáli undangenginna ára.
Alþýðuflokksmenn rufu þar grið
og samninga við samstarfsflokk-
inn, bæði um menn og málefni.
Með rólegri og stefnufastri bar-
áttu hefir þessari sókn verið
hrundið. Framsóknarflokkurinn
hvorki vill né getur sett þar upp
flokksstjórn. En hann vill vinna
að því, að þar komi sterk, gætin
og réttlát stjórn, sem tekur tillit
til allrar þjóðarinnar, en ekki
sérstaklega til eins flokks eða
einnar stéttar. Eftir tíu ára
reynslutíma og fánýt átök um að
geta misnotað stórvirki Magnús-
ar Kristjánssonar, á nú að geta
byrjað nýr tími, þegar verk-
smiðjurnar byrja að starfa í
anda hans, þegar útvegsmaður-
inn og sjómaðurinn geta óhultir
komið með sína vöru og fengið
fyrir hana sannvirði, en þjóð-
nýtingarbraskið endanlega lagt
á hiiluna.
J. J.
Vopnahlé,
en enginn friður
Framh. af 2. síðu.
hvern mun af þeim að stíga. Og
tígrisdýrin eru hungruð.
En — hvað er það, sem hinar
þrjú hundruð milljónir Evrópu-
manna þrá? Jú — friður og ró.
Þeir óska að fá að njóta auðæfa
lífsins. Þeir vilja kasta af sér
einhverju af þessum byrðum, er
þeir neyðast til að bera. Þeir
vilja lifa í friði og hjálpa hver
öðrum og gera gagn. Hví fá þeir
ekki aö fylgja vilja sínum? Er
það ekki þess vert, að allt sé gert,
tekið á til hins ýtrasta til að
koma í veg fyrir að vopnahléið
snúist eigi aftur í styrjöld, að
skapa varanlegan frið?
Hví skyldu þeir ekki gera það?
Stjórnir og þingmenn ætla ekki
að geta staðizt þungann á bak
við vilja þeirra. Þar að auki gefa
vísindin og önnur friðaröfl Evr-
ópumönnum fögur loforð um
hamingjusamara líf, betur borg-
aða vinnu, fjölbreyttari fæðu,
meira frjálsræði, meiri frístund-
ir, meira öryggi og gleði. Allt
virðist liggja fyrir framan hend-
ur vorar. Öruggar og samhentar
ættu þjóðirnar að grípa þetta
tækifæri og hverfa til nýs tíma,
tíma frelsis, laga, réttar og frið-
ar. —
Hversu dýrlegt væri að sjá
samhenta Evrópu, þar sem íbú-
arnir lifðu í sátt og samlyndi.
Hve heimskuleg er' ekki þessi
martröð hernaðarins, gasgrímur
og skotheld neðanjarðarhús gegn
morðingjum úr loftinu? Hve
hryggilegt er að sjá þjóðirnar
byrgja sig á bak við hergirðingar
og kastala. Hve ömurlegt, að þær
skuli nota auðæfi sín til að koma
af stað fjöldamorðum og tortím-
ingu.
Stuðlið að því, meðan enn er
tími til, að þær snúi sér aftur að
hinum tiu boðorðum guðs. Látið
þær taka upp kristið siðgæði. —
Látið þær nýta náttúruauðæfi sín
öllum til gagns. Látið umburðar-
lyndi og víðsýni komast til vegs
og virðingar á ný. Látið þær
bannfæra afturhaldssamar þjóð-
ernisstefnur annarsvegar og
sjúklegar draumórakenningar
hinsvegar. Vér skulum að lokum
gera vopnahléið að varanlegum
friði.
ýSSSAÍ Nýja Bíó ííífifi??
TöSravald
tónanna
Mikilfengleg og fögur þýzk
tal- og tónlistarmynd frá
Ufa.
Aðalhlutverkin leika
Lil Dagover, Willy Birgel
og fleiri. .
í
w.w.v.v.v.v.w.v.vw.w
Vanur barnakennari óskar
eftir að lesa með börnum eða
unglingum. Greiða má að ein-
hverju leyti með fæði. Upplýs-
ingar í síma 2610 kl. 6—7 og
8—9.
Strætisvagnadeilan
Framhald af 1. siðu.
Reykjavíkur verður að telja
það fullkomið álitamál, hvort
því sé kleift að halda ferðunum
áfram. Það hlýtur því að teljast
bein skylda bæjarins, sem rétti-
lega átti upptök að strætisvögn-
um og gerir tillögur um það til
sérleyfisnefndar hverjir skuli fá
leyfið, að hann skerist í leikinn
og hlutist til um þetta eða eitt-
hvert annað félag verði eflt svo,
að ferðirnar stöðvist ekki, því
það er ósennilegt, að ekki megi
með hagsýnni stjórn og góðu
skipulagi láta strætisvagna-
reksturinn bera sig.
Otti Sæmundsson
Framhald af 1. siðu.
þakklæti fyrir viðskiptin og viðkynn-
inguna.
Fyrst mun Otti hvíla sig um stund,
en síðan leita sér nokkurrar mennt-
unar, eftir því sem kostur verður á.
Ég vil nota tækifærið og þakka Otta
fyrir samstarfið og viðkynninguna þau
rúm 2 ár, sem ég hefi unnið við
Nýja dagblaðið. Og ég óska honum
gæfu og gengi í framtíðinni.
Magnús Stefánsson.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiliin
ÚTBREIÐIÐ
NÝJA DAGBLAÐIÐ.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
FESTARMEY FORSTJÓRANS 2
tuttugu og fimm shillings á viku. Og nú var ég að
öllum líkindum að missa jafnvel þetta. Og hvað átti
ég þá til bragðs að taka? Hvernig gat ég lagt til hálfa
leiguna fyrir herbergið í Marconi Mansions? Gat ég
meira að segja borgað ódýra máltíð og nauðsynlegasta
klæðnað? Hvernig gat ég framfleytt lífinu?
Það var sýnilegt, að ég var ekki vel til fallin að vera
skrifstofiístúlka. Þessir þrír mánuðir á skrifstofunni
höfðu greinilega sýnt mér það.
„Yður vantar leikni, ungfrú Trant, eins og hr. Dun-
donald, skrifstofustjórinn okkar, hefir oftar en einu
sinni sagt við mig. Þér getið ekki einbeitt yður nógu
vel. Þér væruð ágæt eiginkona, en þegar ég ætla að
treysta á yður, hvað skeður? Ég sé, að þér gerið alls-
konar hlægilegar skyssur, sem hver busi gæti forðast.
Ég hefi margoft varað yður við. Hvernig haldið þér að
þetta endi?“
Auðsjáanlega verð ég að taka saman pjönkur mínar
einn góðan veðurdag.
En hvað á ég að gera, ef svo fer? Það er ekkert hægt.
Ekki get ég teiknað tízkumyndir eða skrifað greinar
í tímaritin.
Fara á leiksvið — nei, ég gæti aldrei munað „stikk“-
orðin, jafnvel á leikæfingum. Mér þykir vænt um börn,
en fólk vill, að heimiliskennarar þess séu kennarar
að menntun og noti nýtízku aöferðir. Ég býst ekki við,
að ég sé nógu stór til að afgreiða í búð. Það er ein ó-
samkvæmnin hjá karlmönnum, að þeir yrkja kvæði
um stúlkur, sem eru nettar og „ná þeim að hjarta-
stað“, en auglýsa svo eftir stofustúlkum eða tízku-
dömum, sem eiga að vera fimm fet og níu þumlungar
að hæð, en það er ég ekki. En þó er ég ekki, hamingj-
unni sé lof, stutt og digur, þótt ég hafi verið nefnd
„Lilla“, eins og ungfrú Holt, sem heldur að aumur
eiginmaður sé betri en enginn-----
En hvernig er með þá venjulegu stöðu, sem konum
býðst — að gifta sig?
Jú, en ég sé engan karlmann — maður getur ekki
kallað hvað sem er karlmann — sem ég vildi giftast.
Auk þess er enginn, sem vildi kvongast mér, því ég á
ekki neitt — nema ef til vill Sidney Vandeleur----?
Hann Sidney gamli er vinur frá þeim dögum, er
fjölskyldan stóð á föstum fótum og við höfðum yfir
engu að kvarta. Síðan hefi ég hitt hann nokkrum
sinnum og hann er alltaf sá sami, hjálpfús og
skemmtilegur.
Hann er slíkur ágætisfélagi og hefir eitthvað það við
sig, sem styrkir mig í þeirri trú, að eitthvað myndi
samstundis gerast, og ég ýtti undir hann.
Það myndi líka verða frekar ánægjulegt að „ýta
undir“ Sidney, þótt ég hafi aldrei verið ástfangin í
honum. Ég er nú komin að þeirri niðurstöðu, að ég
hafi ekki hina minnstu tilhneygingu til að verða skot-
in. En Montresor majór, sem var í herdeild föður míns
í gamla daga, sagði einu sinni við Jack bróður minn,
að „hún Monica litla yrði svo mátulega ástleitin. Hún
væri ein af þeim, sem myndu iðka slíkt með góðum
árangri, án þess að finna sjálf til minnstu hrifningar.“
Og eftir að ég hefi hlustað svo oft á hjal þeirra
stúlkna, sem hafa orðið hrifnar, og séð vonleysi þeirra,
þá er ég þakklát fyrir, að ég er ekki ein af þeim. En
mér gæti þótt vænt um fólk. Þannig gæti það verið með
Sidney.
Ég býst við, að endirinn verði sá, að ég fái hann til
að kvongast mér-------.
En ekki ennþá. Ég hefi ekki einu sinni heimilisfang
hans! Hann fór með móður sinni í ferðalag til Japan,
og þau munu ekki koma til þess að borða svo mikið