Tíminn Sunnudagsblað - 10.06.1962, Blaðsíða 21

Glettur og gamansögur
Þad er kýrin, sem gildir
Það kom prestinum nokkuð á
óvænt, þegar sjötugur maður, sem
búið hafði áratugi ókvæntur með
ráðskonu sinni, fór þess á leit, að
þau yrðu gefin saman. Prestur
hafði samt sinnu á því, þótt for-
viða væri, ag láta í ljós ánægju
sína yfir þessum sinnaskiptum,
því að honum hafði verið þag þyrn
ir í auga, að þau bjuggu saman
ógift.
— Það gleður mig, Þorbjörn
minn, ag þér hafið skilið, að þessi
sambúð ykkar Soffíu er söfnuðin-
um hneykslun, sagði hann föður-
lega.
— O-nei — ekki var það nú svo
leiðis, svaraði karl. — O-nei,
prestur góður. Það er, sjáig þér til,
kýrin, sem við keyptum á dögun-
um, sem gildir, því að við eigum
hana saman.
Þeir, sem sjónina hafa
í Gerðum í Stokkseyrarhverfi bjó
á fyrra hluta nltjándu aldar sjón-
laus karl, Jón Halldórsson ag nafni,
kallaður Jón blindi.
Hann hrækti jafnan beint sem
horfði, hvar sem hann var staddur,
og sagði oft um leið:
— Þeir vara sig, sem sjónina hafa.
Sigurreifur hreppstjóri
Á öldinni, sem leið, var hrepp-
stjóri í Skefilsstaðahreppi uppvís að
tiundarsvikum. Var honum þá vikið
úr starfi, en nokkru síðar neyddist
sýslumaður til þess að biðja hann
að taka að sér hreppstjórnina á ný,
því að honum þótti ekki völ á öðrum
í hans stað, er hann gæti sætt sig
við.
Karl var að sjálfsögðu alldrjúgur
yfir þessum málalokum, þótt hann
talaði fátt um að jafnaði. En eitt
sinn, er hann var vig skál, hrutu
honum af vörum þessi orð:
— Eg er skapaður hreppstjórL
Kailaði vegginn afa sinn
Síminn var nýkominn á prests-
setrið. Öldrug kona kom þangað
og þáði góðgerðir að vanda. Þegar
hún kom heim úr þessari ferð,
fann fólk fljótt, að henni var mik-
ið niðri fyrir.
— Það held ég fortakslaust, að
allt sé orðið galið hjá prestinum,
sagði hún. Þarna stóð maddaman
uppi vig vegg og talaði við hann
og kallaði hann afa sinn — sem
ég er lifandi manneskja.
Orðaskipti á fiuðkulu
Á fyrri hluta nítjándu aldar bjó
á Auðkúlu í Arnarfirði maður sá,
er hét Guðmundur Arason, nokkuð
við aldur, drjúggreindur og þéttur
fyrir.
Þingstaður var á Auðkúlu, og
eitt sinn, er sýslumaður var þangað
kominn til þess ág þinga, fór Guð-
mundur ag inna að þvi orðum,
hvort ekki væri tími til kominn að
setja þingið. Sýslumannj þótti þetta
slettirekuskapur af bónda og rnælti
hátiðlega:
— Ætlar hann að setja þingið í
dag?
— Eitt er ag vera gikkur — ann-
að að vera rneiri gikkur, sagði þá
Guðmundur.
— Talar þú þetta ti) mín? spurði
sýslumaður með þjósti
— Enginn skyldi svigurmæli til sín
taka, nema eiga þættist, svaraði
Guðmundur meg hægð.
Varhugaveró hiaðbrekka
Bændur á bæjum nokkrum, sem
stóðu samtýnis í sveit á Suðurlandi,
höfðu hug á því að reisa rafstöð til
sameiginlegra nota. Þetta var fyrir
meira en þrjátíu árum og ekki auð-
hlaupið ag því að fá bankalán í
þessu skyni. Þeir, sem þetta var
hugleiknast, voru félitlir, en aftur
á móti var i hverfinu gamall bóndi,
sterkefnaður, er lagt hafði mikla
rækt við að draga saman peninga.
Var nú leitað til hans um framlög
til rafstöðvarinnar.
Gamli bóndinn hafði ekki mikið
dálæti á nýjungum, enda tók hann
þunglega í málaleitanina.
— Eg var nú orðinn fulltíða mað
ur, áður en steinolían kom hér á
bæi, og dafnaði vel við grútarkolu
og fífukveik, og ég get látið mér
nægja lampana og steinolíuna. hvað
ég kann að eiga eftir að tóra. Og
hvernig dettur ykkur líka í hug, að
rafmagnið komist hérna upp snar-
bratta hlaðbrekkuna hjá mér?
Varað við heilögum anda
Séra Hallgrímur Thorlaeius í
Miklagarði hafði eitt sinn hjá sér
tornæman og daufgerðan pilt. sem
Þorvaldur hét. Honum sóttist seint
lærdómurinn hjá presti, og fékk
hann því bónda í nágrenninu, Bena
dikt á Hvassafelli, til þess að annast
uppfræðsluna. Bað hann bónda fyrir
piltinn með þessum orðum:
— Eg ætla nú að biðja yður, minr.
gamli og góði Benedikt, að reyns,
ef hægt er, að troða ögn af skilningi
í þennan góða Þorvald. En muaiV
þér mig um það, — farið ekkert
með hann út í heilagan anda, því
að hann hefur ekkert með þag að
gera.
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ