Tíminn Sunnudagsblað - 18.08.1968, Qupperneq 14

nokkuð vínhneigðir. Vinnutími
þeirra var úti kluskan sex eða sgö,
og voru þeir þá oft að drífa tíð-
ina í búðinni, síðustu t!70 tímana,
sem hún var opin.
Svo kom sá tími, þegar farið var
að gera út fiskiskipin Verzlunin
gerði út fiög-ur fiskiskip á hand-
færaveiðar, og tók vannlega tvær
eða þrjár vikur að útvega' þeim
allt, sem þau þurftu með, og gera
við það, sem þurfr1 huga að segla-
búnaði og ''firfara vélina, sem var
bara hjálparvél. Þetta var frem-
ur leiðinlegur tíriu Margir skips-
menn voru vínhneigðir og varð
þvarg út af alls konar smámunum.
Allir þúrftu þeir að fá þann farar-
búnað, sem talinn var nauðsynleg-
ur til langrar útilegu. Sumt af því
lagði hver maður sér tií sjálfur,
annað var iagt til af útgerðar-
manni skípanna. Mest var verzlað
við brauðgerðarhús. Þar voru
keyptir heiiir tunnusekkir af skon-
roki og nokkuð svipað af haglda-
brauði. Svo varð verzlunin að vera
vel byrg að beinakexi eða öðru ó-
sætu kexi.
Nærri over maður af áhöfninni
notaði einhvers konar tóbak. Mest
var það munntóbak, en nokkrir
reyktu og fáeinir keyptu rjól.
Minnisstæða-stur er mér piltur um
tvítugt, liamslaus drykkjumaður.
Hann kom oft beint úr vínbúðinni,
lagðist fram á borðið og talaði
eitthvað, sem enginn skildi, og svo
sofnaði hann. Þá urðum við að
setja hann á stól úti 1 horni, og
þar svaf hann eða mókti með
krampadrætti í andlitinu Oft var
mjög erfht að vekja hann, þegar
kominn var lokunartími Stundum
varð ég að leiða hann um borð i
skipið, sem lá við bryggju skammt
frá búðinui.
Þegar xomið var að burtfarar-
degi, fór skipstjórinn með alla
skipshöfnina með sér út á bæjar-
fógetakontór, og þar voru allir
skráðir í skipsrúm — það var kall-
að að munstra á skipið Skipstjór-
inn átti líka að sjá um, að lyfja-
kassinn hefði verið endurnýjaður
og allt væri þar, sem tilskilið var.
Konan sem gerði hreint í búðinní.
Á hverju kvöldi kom kona ein
til þess að þvo gólfið i búðinni og
afgreiðsluborðið, ásamt hliðarborð
um neðan við álnvöruhillur og úti
við glugga. Kona þessi hét Asdís
og var alltaf kölluð Díss. gamla eða
Rauða-Dísa, er dregið Vtr af hára-
lit hennar. Þessi kona var einhleyp
og bjó út af fyrir sig í húsparti,
sem hún átti sjálf. Þegar hér var
komið var hún nokkuð við aldur,
og mikið strit og óregla hafði gert
hana kærulausa um útlit sitt, enda
var hún ekkert augnagaman, þeg-
ar hún kom í hreingerningargalla
sínum. Hún var lágvaxin og feit-
lagin með flatt nef og fremur lágt
enni. Augu hennar flutu í vatni.
En mjög var hún glaðsinna og
kom sér yfirleitt vel.
Einn ljóður var þó á ráði henn-
ar, er okkur féll mjög illa. Hún
var ákaflega vínhneigð og kom
mjög oft ti’ starfs meira og minna
drukkin, og þá urðu vinnubrögðin
eftir því. Þess skal getið, -að hún
hafði einnig tekið að sér að gera
hreint í vínbúðinni beint á móti,
og þar mun hún hafa fengið þau
fríðindi, umfram kaup sitt, að fá
helming af því, sem til féllst dag
hvern í skiálina, er var undir
brennivínskrananum. Hinn heim-
inginn fékk gamalil maður, sem
annaðist kyndingu í verzlunarhús-
inu. Méð þeim var hið bezta sam-
komulag um þetta, enda bjuggu
þau í sama húsi.
Okkur féll illa að sjá vinnubrögð
in hjá Dísu, þegar hún kom til
verks áberandi drukkin. Hun kom
oftast milli klukkan sex og sjö. Þá
voru ævinlega í búðinni einhverj-
ir slæpingjar, sem sóttust eftir að
komast í orðakast víð hana. Var
þá ekki verið að vanda orðavalið,
því að hún lét aldrei eiga hjá sér.
Stundum reiddist hún og slæmdi
gól-fklútnuir framan í þá, er veitt-
ust að henni. Komst þá allt í upp-
nám. Þeir stubku jafnvel inn fyrir
borðið og helltu úr fötunni fyrir
henni. Urðum við stundum að
kalla á skrifstofumennina til hjálp-
ar til að reka slæpingjana út og
loka búðinni.
Mér var það full-ljóst, að leka-
byttan var sá bölvaldur, sem Dísa
átti við að stríða, og oft óskaði ég
byttunni norður og niður.
Svo var það einn dag, að ég
gebk út í vínbúðina og gerði mér
til erindis að kaupa rauðan vasa-
blút, því að ég var byrjaður að
taka í nefið. í vínbúðinni var vana-
lega miðaldra karlmaður og ung
stúlika, sem við kölluðum Rauð-
hettu, því að hún var með eld-
rautt hár. Þó var þetta mjög geðs-
legur kvenmaður. Nú hittist svo á,
áð hún var ein í búðinni, og við
nánari eftirgrennslan kom í ljós,
að þau skiptust á að fara í kaffið.
Hann fór ævinlega fyrst. Ég setti
upp mitt blíðasta bros og fór að
spreka henni til. Sagði ég henni,
að ég hefði nú ætlað að velja hjá
henni fallegan vasaklút — hvort
ég mætti koma inn fyrir til að
sjá þá. Jú, það var velkomið. Ég
valdi klútinn og masaði við stúlk-
una um ailt og ekkert. En á með-
an seildist ég með fótinn að vín-
skálinni, og þegar ég fann, að tá-
in snerti barminn, þá lyfti ég henni
og lét vínið renna inn undir borð-
ið. Svo lét ég skálina síga hæigt
á gólfið. Mér tókst að endurtaka
þetta nokkrum sinnum, án þess
að upp kæmist.
En Adam var ebki lengi í Para-
dís. Einn daginn kom ég út í búð-
ina á sama tíma og ég var van-
ur, og nú sá ég, að Rauðhetta sat
méð fýlusvip út í horni með bók
og leit ekki upp, en búðarmaður-
inn kom og spurði, hvað ég vildi.
„Ég ætla að segja fáein orð við
búðardömuna“
„Hún ar ekki til viðtals í vinnu-
tínia, en ef þú ert kominn til að
biðja hana afsökunar á þeim
skammarstrikum sem þú hefur
gert hér mörgum sinnum með því
að hella úr vínskálinni, þegar hún
hefur verið ein með þér í búðinni,
þá er það mál afgreitt Ég hef sem
sé kært þig“.
„Þá kemur til ykkar kasta að
sanna það á mig“, sagði ég.
Það varð enginn málarekstur út
af tiltæki mínu. En ég hætti alvag
að venja komur minar í búðina til
Rauðhettu
Við búðarmennirnir tóbum nú
Dísu tali cg sögðum henni, að hús-
bóndi okkar væri ekki ánægður
með hreingerninguna í búðinni og
vildi endilega láta gera þetta bet-
ur. Við mundum því neyðast til að
”fá obkur einhvern annan kven-
mann til að taka starfið að sér, ef
hún gæti ekki breytt til og hætt
að koma drukkin. Hún varð
fjarska aum og fó. strax að kjökra
og lofaði bót og betrun, ef hún
fengi að vera áfram. Það væri nú
bara til áramóta, sem vínsala væri
leyfð, og þá væri Satans freistari
ekki til lengur, hvorki fyrir sig né
aðra. Þessu lyktaði þannig, að við
gáfum henni tveggja mánaða
reynslutíma, og bauðst hún til þess
að gera fyrst hreint í búðinni hjá
ok'kur. Var það samþykkt. Eftir
það bom Disa aldrei drukkin í búð-
ina okkar.
614
TflHINN - SUNNUDAGSBLAÐ