Tíminn Sunnudagsblað - 27.04.1969, Blaðsíða 16

„Hvað bau'ðsitu hornuim?“ spuTÖi
húsfreyja.
„Tvey pund,“ sagði hanm, „og
meira að segja átta skiildmga í
'iðbót, og það hétt ég, að væri
sæmffliegt boð. En hamn vffll fá tvö
og télf.“
„Reyndu að bjöða homuim tvö og
tíu.“ sagði húm.
„Eir það, gamli?“ spyr hanm
mig.
,.Já,“ segi ég. „Ef þú vilt borga
kioniunmii þarna átta krónur, 9em
hún á hjá mér, og fæ svo tvö
pumd og tíu shffllimga á mánuði —
þá fer ég.“
Það birti yfir honum.
„Jæja, gamli. Þú ert ekki svo
dúmmur. En feomdu þá strax með
mér tid sórimskrifarams til að
munstra.“
,Ég má tiil afð borða fyr9t.“
sagðj ég. „Ég hef efekert borðað
' m>orgun.“
Æ, það tefur.“ tuldraði hamn.
Það varð þó úr, að ég féfek að
borða, og hamn hreyfði efefe-i meiri
móitmælum við því.
,,Eg, Jógvan Peter Mikfeetsem,
förer af fiskeskibet Marteina T.N.
107“. Þammig byrjaði ráðningar-
sammimigurinm, og félíi altt í ljúfa
föð með ofekur. Við vorum komn-
i> um borð í skipið imnam fclufeku-
tima eftir að sanimimigiír var gerð-
ur Menmirnir, sem ætluðu af skip-
imm, voru farnir í land, og nú hófst
ferðin. Vindur var bagstæður
fyrsita kaistið. Ég var á vakt með
skipstjóramum. Á hinmi vatotinmi
va.r stýrimaðuirimn, Rasmus að
mafmi, og há9eti, sem hét Jóhamnies.
Þeir voru báður frá Sumba, sem
er nofekuð summar á Suðurvy. Skip-
stjóri-mn átti helmia í Hvalvífe, 9em
er norðar.
Á fyrstu vaktimmi 9egir skip-
stjórimm við mig:
,,Nú ætla ég að biðja þig, Gúð-
múnd gamli, að kóka miatinm aðra
vaiktima á móti Jóhammesi, þrí við
höfuun engan kokk. Ég skal stýra
fyrir þig á meðan.“
„Ja, ég kamn nú bara ekki að
sjóða miat,“ 9egi ég, „nema þá
beitot kjöt. Em pömmuköfeur get óg
bafeað, því að það hef ég gert áð-
ur.“
Hanm hló hjartanTega.
„Þú ert að gambast, gamili, þvi
ef þú fcanmt að sjóð-a kjöt og baifca
pa-ndefeager, þá ættirðu lífea að
kunma að sjóða fiák og hita vatm
í te og kaffi. Em það, sem þú efeki
toamtt, stoal ég lerd teg,“
Þetta geltók ágætleig-a. Ég sauð
matinm, seim rauuar var nú sjald-
an amimað en kve-tfesig-ar og toart-
öfttir og h-itaði vatm í te og feaffi
Mest um vert þótti mér, að karl-
imn var skemmtfflegur og oft kom
hamn t-ffl mín, þegar óg var við
stýrið, og masaði við m-ig um affla
heima og geim-a. Hamn fræddi miig
um ýmiisl-eigt, sem ég vissi efetoi
áður. Oft mimintist hanm á kven-
fóilk, en ha-nn var piparsveim-n, og
stýrimaðurimn var búinm að segja
mér, að ha'mn f-enigi hvergi kvem-
ma-mn, því að hamn væri svo nízkur.
að hamn tímdi varla að éta. Ég
átt-i ebkj bágt með að örú-a þeiirri
sögu.
„Átt-u ekfei gemtu uppi á ís-
liamdi?“ spurði hamn m-ig eitt sámm.
„Nei,“ sagði ég.
„0, 9takfeialimn,“ sagði hamn —
„átt emga gentu, og þó ertu nú
bara ljómandi fittur dromgur."
„Ja, það er nú svonia,“ sagði ég.
„Hefur feammsfee einhver genta
narrað teg?“ 9puiði hamn.
„Narrað? Hverniig?“
„Nú, tú forstendu-r eimtoi. Hvað
feafflið þið það á íslaindi, þeigar mað-
ur er forsvaðu-r við eima ge-ntu,
og svo fer hún að vera ví örum?“
„Þá segju-m við, að hún hafi
svi-kið hanm.“ segi ég. „En það
hefu-r engin stúlfea narrað -mig, því
að ég hef aldrei átt neina.“
„0, stafetoalinm," sagði hann, „þá
veiztu efeki, hvursu konufóllki er
varið.“
„Veizt þú það þá?“ spurði ég.
„Þú á-tt vÍ9t enga konu sjáMur.“
„Hver hefur fortalið þér, að ég
ætti enga konu? H-afa Rasmus eða
Jóhanmes sa-gt þér þáð?“
„Nú, er það nobkurt leyndar-
mál?“ spyr ég. „Mér var sa-gt það
heima í Tromgisvági.“
„Nei,“ sagði ha-nn, „óg á enga
konu. Þær vilja mig ekki.“
„Það er eíkfei trúleg saga, að
sjálfseignarskipsbjóri, ungur og
mymdarl'egu-r ,ei-ns og þú ert, fái
efctoi kon-u. Reyn-du á ísiandi. Ég
er viss um, að þú fiengir þar prest-s
dóttur eins og að direkfca.“
„Heldurðu það, gamtt?“ saigði
hann.
„Já, óg or alveg viss um það,.“
sagði óg. „Em þú yrðir að gefa
henmi eititJhvað í bekkjargjöf — það
er siður á ísliandi."
„Nú. Hvað gef'a þe'ir for exemip-
el?“
„E-f konan er rfflc eða á ríltoa for-
el-dma, þá verðnr það að vera nokfk-
uð mifeið, till að mymda efni í upp-
h-iut og peysuföt og alilt sfflfur á
þess komair f-aitnáð. Sunnar gema siig
efeki ánægðar mieð miinna en mött-
uí Tíka, altam baldýrað-an með guffl-
og slfurvíra'vi)iifei.“
„Og hvað myndi nú þetta toosta?“
spyr hanm.
„Það veit é.g ekfci,“ sagði é-g —
aldrei minma en þrjú þúsumd
torómúr.11
,,Jesús Kristur, beigginn söde
— Jesús, bróðir bezti. Það yrði of
dýrt fyrir miig. Trey túsund feróm-
ur — o-nej, nej.“
„Það væri nú toammisfci hægt að
koma því niður í hálift þriðja þús-
un-d,“ sagði ég.
En h-amin vffldi þá efeki ræða mál-
ið mieira í það sinm.
Hann kom þó strax að þessu
sama á næsbu vafet.
„Lamg'air þig efelki stundum í
feomufóik?“ spurð-i hanin.
Jú, ég gat efe'ki neitað því, að
það kæmi að m-ér einstaka sdmm-
um.
„Við toomum nú bráðum tffl
Grím-sby,“ sagði hann, „og þá ve-rð
ur maðu-r nú að hafa hemil á
kvennsemm-n-i, ef efefei á iilfLa að
fara. Því ann-ars getur máður feng
ið pox.“
„Pox?“ át óg eftir honum. „Hvað
er það mú?“
„Nú, ertu svona sakl-eysur, að
þú vitir ekki, hvað pox er? Hvern-
i'g fór etoki fyrir risanum í fjör?
Hainm iemti á m-etlu í Blatíkpooi og
smitaði svo konu-ma, þegar- harnn
kom heiim, og börnin Ifea. Það er
betra að fara varliega, drenguir
minn, og dreklka si-g efciki of f'uilíl-
an, því þá veit maður lítið, hvað
maður gerir. Og risirnn var fuil-
ur, og vissi ekfei fyrr ern hann
vatomaði um morgunimn í bælinu
hjá bemini. Ja, harra gúð — það
er miargt að variast. Og svo al'ir
þessir fínu, fínu pemgar, sem fara
í feonu'f-Óllk og genevur.“
Okbur bom samam um, að það
væri slæm -nneðferð á peningum.
★
352
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ