Tíminn Sunnudagsblað - 21.09.1969, Side 11

giröingum, og ibvenæir sem hann
stakk niöuir panima, var sem gl'óð
log'aöi baik viið hverja Mmiu.
Það gat ekki hijá því fadð, a3
slíkur maður yrði ágsetur atf verk-
uim síinum. Það vaið hann líka.
Fjárvana og nálega með berum
böuduim tókst bonum að sanna, að
sandMoið var ekki óviðráðanlegt
böl, álhiugamál 'hians vaið áhugamál
æ fteiri manna, og undir ævilok-
in var ölum hugsandi oiðið það
tjóist, -er hann hafði tenigi séð.
Gunnlliaugur var maður ðkvæutur
og barnlaus. Nýgresið á sandsvæð-
unum kom honum í niðja stað, og
heifði emginm getiað etskað börn sin
heiitar en hann unni gróðrinum,
sem sigraði sandinn og klæddi
aiuðnima.
Vor heitaista bæn til bjargar
landi og þjóð,
er bæmin til þín, sem kveilkir
líf í sandi,
voru hendingar, sem honum voru
tilitækar, því að þær og önnui- því-
idk ljóð voru trúarjátning hans.
Höfuðsetur sandgræðslunnar er
í Gunnarsþolti. Þar var unninn höf
uðsigur, og þar var Gunnlaugi reist
ur mininisvarði í húsagarði
skömimiu eftir andlátið. Þar sást
ekki áður út yfir svartan sandinn.
Nú er þar gróður svo þróttmikiU
sem orðið getur.
Nú er öldin önnur en þegar
Gunnlaugur Kristmundsson steig
af skipi eftir námisdvöl sína á Jót-
landi og tvö þúsund krónur voru
tiil reiðu í 'herförina gegn sandin-
um. Fjárframtög eru rífari orðin,
knnnátta og aðistaða gerbreytt.
Menm geta breitt vikursandi í töðu
Nýgræður á Skógasandi. Stráin eru tekin að gægjast upp á milli
steinanna. Áður en varir hefur allt tekið stakkaskiptum:
Iðavöilur ungra jurta, þar sem áður var brunasandur.
völil á einu sumri eims og sjá má vemkeifini í ölum áttuim. Seimt mun
í Þjórsárdal. En l!íkt er það og fyr- gkiorta nnilklviæg verkðfni, sem ung
ir sexbíu árum, að enn bíða óleyst FluH á 742. síðu.

bar sem allt var áður undirorpið foksancH ganga nú hjarðir á beit við reisuleg býli. Gunnarshoff'.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
731