Tíminn Sunnudagsblað - 13.09.1970, Blaðsíða 20

Skóiameistarinn, SigurSur Guðmundsson, sem ekki vildi vita nemendur
*ína eyða *íma í að „herfa á steindauðar kúlur velta eftir heimskugraenu
borði1' nafntogaðasti skólamaður landsins á sinni tíð.
kvaddir við skólaslit. Þar voru
sungnir sameiginlegir morgun-
sön"var, því að hverjum nvium
degi var fagnað með söng, áður
en kennsla hófst.
Áskell Snorrason tónskáld
kenndi söng. Hann var í alla staði
vel að sér, bæði í tónfræði sem
og í almennum fræðum. nnda ná
skyldur Benedikt frá Auðnum.
En hann var fátækur og barn-
margur, og oft hlógu stelpurnar,
þegar þær voru í söngtima hjá
honum. En Áskell var þeim mun
stilltari og umburðarlvndari sem.
meira var hlegið. Einnig
hlógu stelpurnar dátt i tím-
um hjá Vernharði Þorsteins-
snyi, en hann hló þá
alítaf líka sínum fegursta
hlátri og brosti sínu blíðasta
brosi framan í þær. En allir voru
kennararnir samvizkusamir í
mesta máta og þekktu ekki drott
insvik, hvorki við skól'ann né
heldur nemendur. Oft bað Sig-
urður skólameistari söngkennara
og nemendur að spila og syngja
íslenzka þjóðlagið, Sofðu unga
ástin mín. í þessu lagi og ljóði
birtist ást hans á skólanum og
umhyggja hans og velvild í garð
hinna ungu nemenda, sem hon-
um hafði verið trúað fyrir, og
þarna var líka ramíslenzk kveð-
andi. Skólameistari unni öllu og
dáði allt, sem íslenzkt var og vel
gert. Ekki veit óg, hversu söngv-
inn skólameistari var, en á síð-
ustu árum sínum við skólann
gerðist hann meðlimur i Tónlist
arfélagi Akureyrar og sótti
hljómleika þess af sömu alúð og
hann rækti öll störf sin. Svo lær-
ir lengi sá, sem í raun og sann-
leika lifir, og mun söngvísi skóla
meistara hafa blundað á beði á
hans yngri árum, en hafa stig-
þróazt með aldrinum vegna skyld
íeika tónlistarinnar við kveðskap-
inn. Því í skáldskaparmálum var
áhugi skólameistara sífrjór og
vakandi, enda var hann aldrei
hrár eða hálfur í umsögnum um
þau kvæði, sem hann las, því mið-
ur allt of sjaldan, í þeim fáu tím-
um, sem hann var með okkur
þriðju bekkinga. í umsövnum
sínum um hvert það kvæði, sem
hann las, var hann alftaf heill og
harðsoðinn. Hann las ekki ein-
ungis með vörum og tungu, held-
ur las hann og túlkaði hvert
kvæði með öllu andlitinu. Ótal
svipbrigði, skin og skuggar, liðu
sem leiftur um andlit hans. Þess
vegna höfðu sumir gárungar það
til að leika hann, bæði svipbrigði
hans og tungutak,
Kvæðið Erlu eftir Stefán frá
Hvítadal las hann með innljóm
un í andlitsdráttum. Þá las hann
og einnig Sorg eftir Matthías
Jocumsson, sem hann sagði, að
væri reyndar of fagurt til að fara
með það í tima og kennslustund,
og urðu andlitsdrættir hans
stjarfir og innhverfir meðan
hann las þetta undurfagra en
um leið stórfellda kvæði. Næst
las hann kannski kvæðið Þor-
björg Sveinsdóttir, og nú varð
andlit hans forklárað í útljómun
frá sterku sólbrosi. En bað varð
ekki nema sólbráð, því að nú
syrti í álinn: Hanm tók að lesa
Dettifoss eftir Kristján Fjalla-
skáld — hann kvað það vera
mjög lélegt kvæði, „samansafn a£
innantómum, skrúðbúnum lýs-
ingarorðum“. Það dimmdi yfir
svip hans, og allir drættir í and-
liti skólameistara slöknuðu æ
meir, eftir því sem á kvæðið leið,
og í lokin var svipurinn orðinn
ásjóna hálfsofandi manns. Að
loknum þeim lestri veispaði
skólameistari þreytulega. En
vakningin var á næstu grösum því
nú las hann Dalvisur Jóna=ar.
Varð hann þá þegar aftur léttur
á brún, og í framsögn lagði hann
mikinn innileik í þessi fögru er-
indi, og var komin hádegissól
með sumri og sætleika vallarins
í andlitsdrætti hans um það, er
kvæðinu lauk.
A5 því þúnu sneri hann sér að
692
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ