Tíminn Sunnudagsblað - 13.09.1970, Blaðsíða 4

Laugarvatnsskóli eins og hann leit út áSur en eldur og arkitektar bækluSu hann.
Torfi Þorsteinsson:
Sumar á Suðurlandi
i
Á mildum apríldegi, síðasta vetr
ardag vorið 1937, var ég staddur
í miðbænum í Reykjavik. Ég hafði
ákveðið að dveljast um tíma í
gróðrarstöð Biinaðarfélags íslands
að Laugarvatni og stóð nú þarna
ferðbúinn „austur yfir fjall“. Far-
kosturinn var óyfirbyggður vöru-
biil, en bílstjórinn Ólafur Ketils
son á Laugarvatni. Úr Reykjavík
var farið um klukkan tíu að
Tnorgni í glampandi sólskini og
svo mildu veðri, að vart var hægt
að hugsa sér, að enn væri vetur.
Leiðin „austur yfir fjall“ sóttist
fremur seint. í Hveradölum var
numið staðar og kaffi drukkið þar
í vistlegum skíðaskála. Að því
búnu var haldið áfram. Uppi á
Hellisheiði var nokkur snjór og
krapaelgur, og varð bíllinn á ein-
um stað að klöngrast í gegnum.
snjótraðir, og víða voru aurhvörf
til tafar.
Eitthvað var af farþegum með
bíln-um; Munu þeir flestir hafa
verið úr Ármessýslu, en enga
þeirra þekkti ég. Einum farþe-gan
um öðrum fremur veitti ég þó at-
hygli. Var það aldraður bóndi,
Kristjón Jónsson í Útey í Lau-gar-
da-1. Kristjón Vis vel meðalmaður
á hæð, snar og kvikur í hreyfing-
um, með skarplegt og íhugult yf-
irbragð. Var hann óhlédrægur í
framkomu og fús til viðræðna við
samferðafólkið. Er ekið var fram
hjá Hver-agerði, sem þá var aðeins
vísir að þorpsmyndun, sagði Krist
jón, að þarna ætti að rísa spari-
sjóður, samkomuhús, kirkja og
skóli, og þarna væru rithöfundar
o-g listamenn að setjast að. Og
brátt myndi þarna verða dvalar-
staður allra íslenzkra stórmenna.
Kristjón í Útey var eflaust eink-
ar fróður og skemmtilegur ferða-
félagi. Ég kynntist honum því mið-
ur e-kkert, nema þá dagstund, sem
ég átti sa-mleið með honum austur
í Laugardal. En á þeirri leið sann-
færðist ég um, að íslenzk bænda-
stétt ætti þarna ósvikinn meið. Að
Laugarvatni var komið um kvöld
matarléyti. Leizt mér strax vel á
staðinn og undi -mér þar því betur,
sem ég dvaldist þar lengur.
Skógurinn í hlíðinni, spe-gil-
skyg-gnt vatnið, hverirnir og laug-
arnar bjó hvað um sig yfir undur
samle-gu aðdráttarafli. Fjallið fy-rir
ofan bæinn og breitt útsýni fram
ti-1 dalsins og austu-r yfir sveitir var
vinalegt, en sjálfur skólinu í ís-
1-enzka bursta-bæjarstílnum var góð
ur og gagnlegur -griðastaður ungra
o-g aldinna.
í gróðrarstöðinni dvaldist ég u-m
sex vikna skeið og nam þar und-
irstöðuatriði í garðræk-t hjá Ra-gn-
ari Ásgeirssyni, ráðumaut Búnaðar
félags íslands.
Ragnar var mikið snyrtimenni,
svo að margt hefur vafa-laust mátt
af honum læra í sérgrein hans. En
au-k þess var hann mi'kið ljúfmenni
í allri viðkynniin-gu og hafsjór af
al-Is konar fróðlei-k, enda var hann
óspar á að miðla okkur af þess-
um vísdómi, svo að hver dagur
varð öðrum ske-mmtile-gri þarna 1
gróðrarstöðinni niðri við vatnið,
þar sem húsmæðraskóli Suður-
lands stendur nú.
Nokkuð kynntist ég fólki í skó-I-
anum og nágrenninu. Á ég um það
al-lt góðar og skemmtile-gar minn
ingar. Einkum minnist ég þaðan
nokkurra bænda úr nágrenninu,
sem öðru hverju áttu erindi í skól-
ann. Geymdu þessir bændur, hver
um sig, sérstæðan persónuleika.
Ein'kum man ég þá ve-1, Böðvar
hreppstjóra á Laugarvatni, Teit í
Eyvindartungu og Pál á Hjálms-
stöðum, og auk þeirra -kennarana
Guðmund Ólafsson, Björn Jakobs-
son, skól'astjóra íþróttaskólans, og
Þórð Kristleif-sson sön-gstjóra.
Frammi í Laugardalnum er dá-
lítið klettagil, vafið vinalegu skóg-
arkjarri. Vorið, sem ég var á Laug-
arvatni, áttu hrafnshjón hreiður á
lítilli klettasyll-u við suðurbrún gils
ins, og var auðvelt að komast nið-
ur á sylluna. Hrafnshjón fen-gu
6,76
T í M 1 N N — SXJNNUDAGSBLAÐ