Íslendingaþættir Tímans - 15.12.1973, Síða 2

þessa ómetanlegu aðstoð vinar sins, og
sama vildi hann segja um konu þessa
manns, sem hann sagði að væri Jó-
hann Guðnason á Vatnsnesi.
Konu sina missti Baldvin i mai 1963.
Seldi hann þá húseignina i Keflavik og
fluttist til Reykjavikur. bar keypti
hann sér ibúð i Efstasundi 87. Bjó hann
þar á þriðja ár með ágætri konu, Ólöfu
Jónsdóttur, ekkju frá Borgartúni i
Grindavik. Hún lézt vorið 1966. Að ári
liðnu seldi hann svo þá ibúð og fiuttist
á Hrafnistu i september 1967, þar sem
hann lézt 13. nóv. s.l., og fór jarðarför-
in fram i kyrrþey.
Baldvin var vörpulegur maður á
velli og léttur á fæti fram á elliár.
Hann var friður sýnum og svo glað-
sinna, að næstum er einsdæmi. Meðan
hann var upp á sitt bezta, hafði han
jafnan einhverja skemmtilega frásögn
á hraðbergi. Það var dauður maður
sem ekki gat hlegið i návist hans.
Hann sagði sögur af mestu list og
kunni vel að takmarka frásögn sina.
Hann var einnig allsérstæður að þvi
leyti, hvað hann hélt lengi kunnings
skap við marga af sinum gömlu háset-
um, og þakklátssemi hans var mjög
einlæg.
Sjómennsku mun hann hafa lært af
Guðmundi eldra bróður sinum. Bald-
vin var víkingur til allra verka og
mesti þrifamaður. Glaðværð hans og
hjálpsemi viö fjölda manns var alveg
einstök. Hann var svo útvegunargóð-
ur, að ég hefi engan mann þekkt, sem
komst i hálfkvisti við hann að þvi leyti.
Kona hans kunni vart að meta hina
smitandi kátinu hans, og mun það
hreinlega hafa skyggt á sambúð
þeirra. Má kannske jafnvel segja, að
„flóbfarið” hafi stundum orðið of hátt,
eins og einhvers staðar stendur.
Sumarið 1966 bauö Baldvin mér með
sér til Grindavikur, til að lita á gamlar
slóðir. Harmaði hann þá mest, aö ekki
skyldi vera hægt að ná okkur fleiri
saman til ferðarinnar. Við komum
auðvitað að Hópi, en þar var dauflegt
um að litast og flest i niðurniðslu. En
hvað um það. Baldvin sagði ekkert og
lét enga beiskju i ljós um það, sem lið-
ið var. Hið eina lifsmark, sem þarna
var að sjá, voru illa hirt hænsni i
gömlu peningshúsunum. Já, allt er á
hverfanda hveli. Svo héldum við okkar
leið.
Ég veit að gömlu kunningjarnir, ef
einhverjir eru enn á lifi, hugsa hlýtt
til hans nú, þegar hann er allur. Hann
var ævinlega drengilegur i framkomu
og góðviljaður. Farðu i friði, góði
vinur.
Siglufirði, 25. nóvember 1973
Guðbrandur Magnússon
Birna Guðrún
B j örnssdóttir
Fædd 27. mars 1914
Dáin 29. okt. 1973
Birna var fædd i Reykjavik.
Foreldrar hennar voru hjónin Guðrún
Brynjólfsdóttir og Björn Jónsson. Hún
ólst upp i stórum systkinahóp við leik
og störf. Ung fór hún til Danmerkur og
gekk i skóla i Skodsborg. Eftir heim-
komuna vann hún i Reykjavik við
verzlunarstörf. Ég sá hana fyrst þegar
hún, ung og glæsileg,fluttist i ölfusið,
þá að Arnarbæli. Þar kynntist hún
eftirlifandi manni sinum, Sigurði Auð-
unssyni frá Dalbæ i V-Skaftafellssýslu.
Hann var þá i Auðsholti. Þau gengu i
hjónaband þann 19. desember 1941,áttu
fyrst heimili i Auðsholtken siðan um 9
ára skeið i Gljúfurárholti. Þá hófust
kynni okkar, er hún gerðist félagi i
kvenfélaginu Bergþóru. Arið 1953
fluttu þau i Hveragerði og hafa átt þar
heimili siðan. Þar vann Birna heitin
lengst af sem afgreiðslustúlka i Kaup-
fél. Arnesinga og mörg siðustu árin
sem deildarstjóri. Þar er nú, sem við-
ar, skarð fyrir skyldi,er elsti og reynd-
asti starfskrafturinn er þaðan horfinn.
Þau hjónin eignuðust eina dóttur
barna, Auði Agnesi, sem búsett er i
Hveragerði. Maður hennar er Bragi
Garðarsson prentari úr Reykjavik.
Fimm efnileg dótturbörn höfðu þau
eignast. Það elsta þeirra, Sigurðui;
hefur alist upp hjá afa og ömmu, yndi
þeirra og eftirlæti. Hann er nú á ferm-
ingaraldri. Lovisa ólafsdóttir kirkju-
organisti hefur átt þar heimili með
þeim lengst af i Hveragerði. Ég tel, að
það sambýli hafi verið blessunarrikt
fyrir báða aðila,og nú er hennar þáttur
stór.
Þegar mér barst sú sorgarfregn
þann 29. oktvað Birna hefði látist þá
um morguninn, minnti það mig enn
einu sinni á hinn mikla hverfleika lifs-
ins. Þó að hún hefði kennt lasleika
nokkru áöur, datt engum i hug, að svo
skjótt myndi sól bregða sumri.
Hún hringdi til min kvöldið fyrir
andlát sitt og ræddi þá af sinum al-
kunna áhuga um starfið i félaginu okk-
ar. En þar var hún okkar styrka stoð,
áhugasöm, dugleg og samvinnuþið.
Hún var mörg siðustu árin gjaldkeri
og rækti það starf af frábærri sam-
viskusemi og dugnaði. Ég tel,að á eng-
an sé hallað, þó sagt sé, að hennar sæti
sé þar vandfyllt. Við höfðum um mörg
ár náið samstarf. Mér er ánægja að
lýsa þvi yfir hér, að þar bar aldrei
skugga á. Birna var greind kona og
fljót að greina aðalatriði hvers máls.
Oft var heimilið hennar vettvangur
félagsstarfsins, t.d. nefndarstörf.
Þangað var gott að koma, maður fann
sig alltaf velkomin, enda heimilið
rómað fyrir gestrisni. Birna var orð-
vör svo af bar. 1 gegnum öll okkar
kynni heyrði ég hana aldrei mæla last-
yrði um nokkurn mann. Fagur minnis-
varði. Hún hafði prúða framkomu og
fágaða, en var þó létt og skemmtileg i
vinahóp. Ég minnist margra glaðra
stunda,t.d. úr okkar árlegu skemmti-
ferðum, þar var hún virkur þátttak-
andi, naut þess að kynnast nýju og
fögru umhverfi og þess að gleðjast á
sinn hógværa hátt.
Fjölskylda hennar á um sárt að
binda við hið sviplega fráfall hennar.
Ég bið þeim guðs blessunar i sorg
þeirra. Megi minningin um hana verða
þeim það ljós sem lýsir fram á veginn
um ókomin ár.
Ég flyt henni hjartans þakkir fyrir
gott samstarf og elskuleg kynni.
Blessuð sé minning hennar.
R.J.
2
islendingaþættir