Íslendingaþættir Tímans - 20.09.1975, Blaðsíða 3

hyggindum og einstökum dugnaði
tókst að vinna stórvirki i ræktun og
hiísabótum. Karl og Sigurveig munu
hafa verið með þeim fyrri i sinni sveit,
sem tókstaðkoma upp ágætúm húsum
yfir búféð og góðu ibúðarhúsi. Það var
átak og sigur á þessum árum fyrir
hvem þann, sem tókst að komast úr
moldarbænum i ibúðarhús úr betra
efni.
Mesta alúð lagði Karl við ræktunina.
öryggi i fóðuröfluninni taldi hann
undirstöðu búskaparins.
Svo er það eftirtektarvert — og e.t.v.
eftirbreytnivert, að þegar Karl i
Tungu hafði náð þvi stigi i ræktun, að
vera öruggur um nægan fóðurforða
fyrir búfé sitt, og hafði aflað sér ve'la-
kosts, aðeins hæfilega mikils til nýt-
ingar ræktarlandsins, þá hægði hann á
sér við uppbygginguna. Það greip
hann aldrei neitt „tæknivæðingaræði”
ef svo má segja. Liklega væri betra að
orða þetta þannig: Hann tók þá tækni i
sina þjónustu, sem þörf var fyrir, en
hann gekk sjálfur aldrei f þjónustu
tækninnar.
Kannski er hér ekki nógu ljóst talað,
en það sem ég á við með þessu er, að
e.t.v. er það til mikillar fyrirmyndar,
að taka tækni f þjónustu sina, aðeins f
hófi, en ryðjast ekki áfram i sifellt
aukinni vélvæðingu og kostnaðar-
samri afkastaaukningu, þvi með þvi
veröa menn auðveldlega of háðir
tækninni. Menn verða þá að þjónum
tækninnar i stað þess að láta hana
þjóna sér. Um slikt eru of mörg dæmi
bæði i landbúnaði og öðrum atvinnu-
greinum.
Þannig gæti dæmi Karls i Hafra-
fellstungu e.t.v. verið til fyrirmyndar
á landsmælikvarða.
Karl varlengstaf talinn vel efnaður,
enda reyndist hann fær um að rétta
hjálparhönd svo um munaöi, þegar á
þurfti aðhalda. Nokkur dæmi veit ég
þess, að hann hjálpaði fólki, bæði um
hey og mat ogpeninga, án þess að hafa
ihuga endurgjöld. En þess háttar vildi
hann halda stranglega leyndu.
A siðari árum átti hann talsverða
peningaeign. Hann hefði getað tryggt
verðgildi þess fjár með ýmsum hætti,
og var það vel ljóst, en hann hafði ekki
áhuga á þvi. Hann vildi heldur geta
hlaupiö undir bagga með nágranna
eða kunningja, ef á þurfti að halda. Þó
þannig, aö litið bæri á.
Karl var ekki uppnæmur fyrir ný-
tizku bókmenntum, og ekki fyrir tizku-
straumum yfirleitt. Hann hafði yndi af
tslendingasögunum, kvæðum og rim-
um, enda skáldskaparhneigö i ættum
hans. Hann var albróðir Benedikts
skáld-bónda i Sandfellshaga.
Þó fáskiptinn væri á yfirborði, var
Karl i rauninni glaðsinna félagi i
islendingaþættir
■m
Einar Jóhannson
bóndi Geithellum
Einar á Geithellum, eins og hann brautryðjandi i sinni sveit á mörgum
var alltaf kallaður af kunnugum lézt
skyndilega á Fjórðungssjúkrahúsinu i
Neskaupsstað 24. mai s.l. 69 ára.
Ég gat ekki komið þvi við að vera við
jaröarför hans, sem fór fram frá Hofs-
kirkju i Alftafirði, laugardaginn 31.
mai, að viðstöddu fjölmenni. Ég vil þvi
minnast þessa ágæta manns með
nokkrum orðum. Kynni okkar hófust
er ég kom til starfa á Djúpavogi 1947.
Við umgengumst þvi hvor annan I 20
ár og er margs að minnast frá þeim
tima.
Einar var fæddur á Geithellum I
Alftafirði. Geithellur er stórbýli og
liggja I þjóðbraut. Einar vandist þvi
gestakomum og eftir að hann tók sjálf-
ur við búi þar hélzt svo áfram, að
gestakomur voru miklar á Geithellum.
Einar var óvenjulegur maður heim
að sækja. Hann var léttur i lund, hafði
gaman af smá skopi og ertni og hafði
einstakt lag á að láta mönnum liða vel
I návist sinni. Margur vegfarandi man
eflausteftir þessum orðum hjá Einari:
„Blessaður komdu inn og kjaftaðu við
mig.” Eða: „Komdu inn og fáðu þér
kaffi”. Þessar tiltektir hans komu þó
oft konu hans ekki sérstaklega vel, þvi
á stórum og mannmörgum heimilum
er við margt annað að sýsla en að taka
á móti gestum allan daginn. En alltaf
var sömu ljúfmennskunni að mæta hjá
hans ágætu konu, Laufeyju Karlsdótt-
ur, sem uppalin er á Búlandsnesi við
Djúpavog.
Þau eignuöust 8 börn, þau eru nú
flest gift og dreifð um landið, en tveir
synir þeirra eru búsettir i Alftafirði, á
Geithellum og á Blábjörgum, nýbýli úr
landi þeirra.
Einar var mikill félagshyggju- og
framfaramaður. Ég held að á engan sé
hallaö þótt sagt sé.að hann hafi veriö
þröngum hópi góðkunningja og hafði
gaman af hóflegri glaðningu góðra
veiga. Atti þá til að gripa til stemm-
unnar og kveða við raust.
Eins og áöur segir þótti búskapur
hans til fyrirmyndar, enda var hann
heiðraður með riddarakrossi fálka-
orðu fyrir afrek og forystu á sviði
landbúnaðar.
sviðum. Hann var aldrei fjáður
maður, en hafði ótrúlegt lag á þvi að
koma ýmsum áhugamálum slnum
áfram i sambandi við kaup á nýjum
vélum, byggingum og ræktun. Sveit-
ungar hans nutu góðs af þessu. Þvi aö
margir komu á eftir, fyrr en ella,
vegna frumkvæðis hans. Einar var
einlægur samvinnumaður Hann fylgdi
máium eftir sinni sannfæringu, en ekki
til þess að þóknast öðrum eða fjöldan-
um. Hann var I mörg ár deildarstjóri
K.B.F. á Djúpavogi og sat flesta aðal-
fundi þessjá meðan ég veitti félaginu
forstöðu. Hann hélt ekki langar ræður I
ræðuformi, en var þvi gleggri og rök-
fastari á tveggja manna tali. Deildar-
fundir kaupfélagsins voru oftast
haldnir heima hjá deildarstjóra. Ég
minnist fundanna heima hjá Einari,
fyrir málefnalegar umræður og svo
aftur skemmtilegra samræðn^ undir
kaffidrykkju hjá hans ágætu konu I
lokin.
Einar þurfti oft að bregða sér á milli
bæja, með póst eða þá að skjóta
manni. Hann var alls staðar velkom-
inn gestur sökum glaðværðar sinnar
og bjartsýni. Slikir menn eru þarfir i
fámennum byggðarlögum. Þeir lifga
upp á hversdagsleikann og hressa
menn andlega og treysta þá I trú sinni
á landið, sem þeir eru að erja og þau
störf, sem þeir eru að fást við I það og
þaö skiptiö.
Ég þakka Einari langa og góða við-.
kynningu um leið og ég votta eftirlif-
andi konu hans og börnum innilega
samúð. Ég sendi sveitinni hans kæru,
Alftafirðinum, samúðarkveðjur, þvi
ég veit að hún hefur misst einn sinna
beztu sona.
Blessuð sé minning þin.
Þorsteinn Sveinsson.
Sigurveig og Karl i Hafrafellstungu
áttu mikinn þátt i að móta það svipmót
myndarskapar, sem rikjandi hefur
verið I hinni fögru Axarfjarðartyggð
megin hluta þess tima, sem liöinn er af
tuttugustu öldinni.
Þökk sé þeim og heiður.
> *10-4stján Friðriksson.
3